се понесуваш како дете....тинејџер..со таа постапка синоќа и дека ме избриша од моч*ниот фејсбук направи многу зрела постапка,ајде потсети се колку години сме заедно,по колку години имаме и низ што се имаме минато,секогаш ти си тој што вели сакам да ми ја кажеш реалноста-а сега што правиш?не го почитуваш тоа..
„Чудно беше после толку време да си отвориш делче од себе, кога долго време со сила си се затварала и со сила си бришела убави спомени. Чудно беше да испиеш кафе со некој кој ти го пие погледот и те тера да се насмееш од некое скокотливо чувство во стомакот. Се чувствував како прваче. Како да не знаев како да го погледнам во очи без да си ги издадам чувствата. Чувствував дека знаеше за секоја мисла што ми прелетуваше таа вечер и се срамев и да помислам дека одамна помислував на него. Се чувствував како да ми го слушаше срцето колку силно ми лупаше. Ми ѕвонеше во главата, ушите ми гореа и ме болеа образите од константната насмевка. Погледнував те во него, те во земја, како да се криев од симпатијата. Како да никогаш никој не ме допрел за рака, како никогаш да не сум била бакната, како никогаш да не сум била заљубена. Го заборавав кафето, заборавав на се` околу нас. Кафето се ладеше, ама се` наоколку стануваше топло, спарно. Како раката во штекер да ја бев брцнала кога посегна по мене и ме бакна. Ме изгореа убавини некаде во стомакот. Ме пресекоа колената. Не беше страшно, ама беше чудно и прекрасно во исто време. Беше чудно пак да се навикнувам дека повторно имам причина за да бидам насмеана. И таа вечер научив - затоа се вика љубов.“ Сакам ова да го прочиташ, но немам храброст.. Немам храброст да ти кажам колку големи ми се чуствата, колку силни ми се емоциите.. Ќе ми недостигаш многу. Се надевам ќе ме посетиш наскоро.
Ах бе каде си,не ти бранам јас никаде да одиш,ама вака навистина ме нервираш.Ми недостигаш денес,да знаеш дека сум љубоморна на твоите пријатели во моментов,ми требаш покрај мене.Те сакам љубов,не заборавај!
Од мене лесно нема да се откачиш...игнорирај ме колку сакаш,јас тебе ќе те сакам додека дишам...а сега прави ми се важен,не е битно,немораш да пишуваш,другите се побитни во овој момент..пиши им ...тие те сакаат,а јас?јас ќе почекам...можеби овие 20 дена ќе умрам..ама ако ќе ти оставам писменце,да те потсетам дека некој те сакал.те сака.и ќе те сака...па ти запали ми свеќа.....
Боли и душата ми ја раскинува, срцето ми го крше на милион мали делчиња. Оди и состави ги. Можеби увеличувам, ама ете година и пол, цела врска со тоа се занимавам. Зошто го правеше тоа на почетокот, ти кажував: престани не сакам да знам, а ти упорно тоа,тоа,тоа. Знаеш ли што створи во мене, ме убива ова. И колку и да си ги измислувам сиве овие приказни во мојата глава, и колку тие да не постојат, и колку ова да е дело на мојата имагинација, самата помисла на тоа ме убива, ме прави лош човек. А, не сакам да сум, не сакам да се понашам како ѓубре спрема тебе. Ме убива. НЕ можам да плачам секоја ноќ, не можам да заспивам со таа помисла, не можам да го избришам минатото. И знам велиш дека тоа што било-било и поминало, не можеме да го сменеме, не можеме да се вратиме назад, дека непотребно се замарам. Ама, таква сум.Камо да можевме да се вратиме назад, камо да имам некое магично стапче да ме врати назад, да избришам се што сега ми задава болка, сите зборови што ми прават дупка во душата, што ми го кршат срцето. Понекогаш се мислам да ставам крај, ама не можам. Бескрајно те сакам.
Се се врти во круг, повторно тргна на добро можам да кажам на одлично дури, нова надеж и нов пораз... до кога вака??
Не ме оставај љубов, ме сакаш, те сакам, а честите лутења и карања нема да ни ја уништат љубовта, бидејќи оваа љубов е посилна од се. Бескрајно те сака твоето штурче!
Ти си најдобриот дечко што може да се замисли! И после толку години, ме сакаш со ист жар, иста посветеност, се грижиш и ме усреќуваш како првиот ден. Кога сум кај тебе, замислувам колку лесно можам да се вклопам во тоа семејство. Јас, повлечената, ќутливата, која избегнува зближувања и контакт. Сите до еден се толку фини и прекрасни, прават да се чувствувам прифатена и го губам стравот. А тоа е богами голема работа. Подготвен си и цела плата да ја потрошиш на мене и гледам дека тоа искрено те прави повеќе среќен, отколку да купиш нешто за себеси. Ми помагаш кога треба, без оглед на часот, дали ти се спие или дали имаш желба. Најмалку си себичен. И најмалку мислиш на себеси. А тоа ме инспирира на секојдневна основа. Лесно се вклопи во моето друштво и на сите другарки им е сосема удобно кога се со тебе и можат да ти кажат се`. Зашто си толку едноставен, мил и подготвен да помогнеш. Кога ти кажав дека сакам моите еднаш да ја видат Лефкада, ти го помисли истото она што ми се вртеше на ум, со страв да го спомнам. Да ги однесеме некогаш заедно со нас, за да може да ги посетат убавите плажи. Да изнајмиме автомобил само да им го овозможиме тоа задоволство. Немаше да ти ja предложам таа идеја зашто сигурна бев дека не би сакал да одиш со постари и второ, за твоите да не ги двоиме. Ама ти си едно големо срце! Кога не сум расположена и не ми се збори упорно сакаш да дознаеш кој е проблемот и наоѓаш секаков начин да ми биде подобро. И дури ако тебе ти се истурам, се трудиш да го заборавиш. Секогаш кога те повредувам, а подоцна чувствувам вина, ти го надминуваш твоето его и само ме гушкаш за јас да не бидам тажна. Не можев да посакам и побарам повеќе од тоа што имам таква љубов. Само сакам да знам секогаш да те ценам.
Мразам кога се правиш дека не ме разбираш. Не си глуп, премногу добро ме познаваш, а упорно се правиш на Тошо. Ако сакаш да ми чепкаш по нерви, прави го тоа со причина, и за нешто друго. Или па ако има некаков проблем за тоа, spit it out! Барем да си знам сама да си бркам работа за тоа
