Сакам да си ми тука,до мене. Легната на твоето рамо, да те држам за рака и да планираме.... да сонуваме со отворени очи,да се надоврзуваме во секој нареден збор,да ми ја допираш косата и да ми го галиш лицето. Како минува времето секојден сум се посигурна и посреќна за нас,за себе,за тебе,за мојата животна одлука,љубов си ми и најголема среќа
Баш си ми смешен,кога знаеш да ме разбудиш на сред сон и да ме прашаш "ќе се омажиш ли за мене" ? Мислејќи дека сум толку сонлива,па нема да памтам следниот ден хаха. Е се памтам да знаеш ! Ми фалиш вака во ноќите,иако те имам,иако ме имаш.
Го погледна и беше така јака... Јака и насмеана... како секогаш... Како секогаш кога тој беше тука... А всушност тој ја научи да распукува на илјада делови, како најнежно стакло... Да и распукува душата, но да не прави бука... не тука, не пред него... А да и ја погледнеше душата, онаа малата сокриена во очите ќе ги видеше остатоците... Ќе видеше илјадата стаклени парчиња... илјадата болки разлеани на сите страни... На едно го сокрила неговиот поглед таа душа мала... На друго окото негово го скрила... На трето мирисот негов... Четвртото пак вжештило од украдениот здив на страсните бакнежи... На петтото пеперутките кои душата ја беснеат штом го видат, замрзнале... На најмалото незабележливо трепките негови се скриле... И секое стакленце чиниш душа е, душа со негов траг... Душа измачена низ ноќите непреспани..низ деновите бескрајни... Душа која миговите со него ги собирала... која желбите за него ги сокривала... На некое стаклеце чекорот негов со кој ита што подалеку од неа, траг врежал, криејќи го зад себе она што од нивното гласно смеење се обоило..... На следното отисок од кожата негова останал... На друго пак соновите недосонувани застанале... На напукнатото - болните воздишки по него се сокриле... На замагленото – страстите забранети се втиснале... На црното парче пак недовербата негова како жиг гордо блеска... На шилестото парче ножот со кој и ја распаруваше утробата светка... оној истиот со кој ја тераше да не го сака веќе...да не го крие во себе... Додека на најголемото, на она црвеното и крвавото, на она топлото парче стакло... срцето... ете тука срцето скршено се скрило... И секое парче и ја параше кожата... Ја повредуваше...искушувајќи ја да пушти крик...да пушти солза... Како да знаеја дека само тој можеше и да ги допре...зошто само тој не би се исекол на нив... Зошто и тие знаат колку таа душа го сокрила во себе... Колку таа душа не би го повредила никогаш... зошто тој е душата за која живеела таа душа...кого бескрајно љубела таа душа...
Конечнооо. Само уште еден ден и ќе заспијам и ќе се будам во твојата прегратка. Ах колку само те сакам
Ајде врати се од Швајцарија , да се сретнеме онака тивко и случајно како и обично , за да си завртиме од ново грб еден на друг ... само немој да биде тоа овој пат поинаку, немој да си се осмелил да се вратиш со некоја Швајцарка , никогаш нема да ти простам . и знаеш што , пред неколку дена поминав од кај тебе пред дуќанот , те немаше потајно посакав да те видам , се осигурав дека уште не си вратен, а и да се вратиш што ми е гајле ионака нема смисла ништо меѓу нас
Spoiler Не ми се верува дека пред точно една година на истиов ден,во истово време се заврши. Како можеше само за момент да ни се урне целиот живот,тоа што го градевме,тоа што го планиравме. Ми недостасуваш премногу,иако постојано те носам во моето срце и моите мисли. Ја чувам нашата принцеза и се обидувам да и ја ублажам болката. За се што помина недостасуваше твоето присуство и за се што доаѓа ќе ни недостасуваш
Толку долг период поминат, а нашите суштини поврзани цело време, до бол ... Ах, бе ах, ќе биде ли годинава конечно она што го планиравме, планираме?? Универзуме, те молам ... !
се поврзавме што се поврзавме се слушаме се читкаме на нет но што ти текнало да ја смениш сликата на нет убаво си беше две срциња изгледа дека ке си останеме другари? времето ке покаже и да ти кажам жал ми е што ја одбив понудата за кафе од непознат дечко
Сфаќам полека... Дека чекам нешто кое никогаш нема да се случи,веројатно никогаш не ни помислуваш на мене па дури и кога помислуваш не се поместува нешто во твоите чувства и ти е сосема сеедно. И не можам да ти кажам како се осеќам и колку ми е тешко затоа што ниеднаш не ми се извини што ме повредуваш и што ме правиш од ништо подоле со твојата тишина а јас сто пати ти се извинив затоа што бев повредена... Нема смисла.
Чувствував...знаев дека одам на погреб на ѕверот, штом повторно стапнам во тој град... Знаев дека првиот чекор таму ќе е смрт за него... Смрт предизвикана од твојот отров... Па се облеков, достоинствено...во црно...носејќи ја целата своја темнина... Во црно, зошто само тоа молкум може да ја истакне оваа бела кожа, оваа болка, овие испиени крвави очи.... И зачекорив... следена само од овој „Давид“... Немо чекорев по истата улица... Но овој пат не итав кон тебе... Па срцево ми крвавеше... очите се повеќе натекуваа... а душава...ете неа ја снемуваше со секој чекор... Но продолжив...чекорев како најцрната вдовица... Носејќи го достоинствено својот жал... жалот по љубовта... по онаа на моите три животи... онаа на која тука молкум и се предавав... Онаа која ми го нахрани телово како ниедна претходно... Онаа која ми го разбуди разумот , поради која станував од ден во ден подобра... Онаа која ми го брануваше срцево...носејќи го од болка до радост во еден миг... Онаа која ја собра мојата надеж, радост, љубов и топлина... Онаа која толку чиста и искрена можеше да биде времето на моето време... да трае едно столетие... И чекорев со целиот тој жал...но не по истата улица по која чекорев итајќи кон тебе... чекорев по душата своја... по спомените... по калдрмата љубовна која сум ја беше послала по кожава за тебе... чекорев и вдишував длабоко...борејќи се за секој следен здив... Чиниш со раце копам гроб за тој ѕвер...тука каде што целосно му се предадов... Чиниш ноктиве ги заривам во мократа почва..крвавејќи...како што ги заривав во неговиот грб... Чиниш коленичам во бариве од солзи, како што коленичев пред него... Чиниш желудникот ми се превртува од молитвите „нека не умира, нека продолжи да живее..“ А не слушнав ни еден туѓ крик, ни глас,ни шум ...само болното дишење свое го слушав... И за миг мислам само „Давид“ ја разбираше мојава болка... па вееше и врнеше... криејќи ги солзиве и криковите...додека го постилав телото на ѕверот... Ги бришеше крвавите рани на телово... на оној кој владееше безмилосно со мене...со моите три животи... сите трагите кои ги оставил..парфемите...воздишките... Го послав тука неговиот леш додека со кафе во рака само немо го гледав... Кафе црно како него, како душава, како облекава... Кое го пиев додека гледав во непознати лица...во неважни улици... додека се уверував дека веќе не се раѓа таков ѕвер... Па сокриена во таа своја црнина... во најинтимната болка своја... сакав за миг усните да ги прегризам, ко секогаш кога си пред мене... но не можев, не смеев... зошто така ќе се потсетев дека веќе заборавиле како се бакнува ѕверот... па ќе болеше повеќе... ќе болеше подлабоко... Па во таа црнина наместо рој тажни зборови, рој крикови, само бело марамче за збогум на лешот ѕверски спуштив... чиниш прошка му давам што не ме сакаше... што сите сурови зборови ко безмилосни сабји само за мене ги чуваше... И од инат прошепотив: „Ете се предавам, и ова се заврши“... чиниш ме слуша...чиниш го боли...
Секогаш да сме вака како што сме сега ... здравје и среќа само посакувам да не служи а за друго знам дека заедно двајцата ќе успееме да оствариме се што посакуваме! Нека ни е среќна годишнината љубов и да ни се множат годините поминати заедно
Биди среќна без мене вештерко... Земи си ја метлата и одлетај на некое подобро место каде што никој нема да те заебе како што ти ме заеба мене... Само сети се,кога одлучуваш да си одиш пристојно е барем да кажеш збогум. Немаше да ти направи никаква разлика и немаше да ти падне чинот ако барем ми кажеше зошто ми направи вака,ама ти одлучи да ми се посереш во психата со тишина. Ти одлучи да ме ставиш на последно место,да ме натераш да се помирам и тоа да ми е доволно,па после и од таму ме избриша. Браво браво... Се надевам дека ќе бидеш среќна. Дека ова што ме направи подоле од гомно барем ќе вреди за нешто и ќе ти биде ептен убаво без мене. Farewell.
Ептен ме копка да знам зошто не си расположен. Ама ок не инсистирам.Се надевам ќе ти помине до вечер.
