Те посматрав молкум ,знаеш ли...? Те посматрав и дишев...ете толку... Како да гледам некој непознат странец... Некој кој прв пат го сретнувам... Трепетот во градите го немаше... Ниту тајната за преголемата љубов... Ниту сувоста на грлото... Па почнаа да ми недостигаат сите оние стихови кои ми ја преплавуваа главава, кога ќе те пуштев внатре... Секоја мисла чиниш стих стануваше, кој опеваше една болка, еден бакнеж, едно бескрајно недостигање... А таа пак поезија на тебе мирисаше... ги оцртуваше твоите бори, и движењето на брчките и насмевките твои... Па почнаа да ми се обојуваат во сивило сите мигови кои останаа празни без тебе, без мене... Миговите во кои ги премотував сите наши разговори, ги преживував одново сите допири... Па ми занедостига онаа тапа болка во градиве... додека ги барав прегратките во кои му распукуваше душава... Ама пак молкум те посматрав и дишев... Како ранета срна која веќе не знае каде е ... И те посматрав додека си одиш знаеш ли...? И улицата веќе не болеше толку... ниту брзиот чекор, ниту далечината... И ја барав во очиве онаа сенка твоја, светла, нестварна, нежна и само моја... Онаа за која рој стихови напишав...ете книга составив... приказна раскажав... болка, крв и љубов на хартија ставив... Ама ја немаше...чиниш од рака однесена е... А од кога ја снема ете не напишав ништо, не прозборев ништо... Молк и мрак... Нем поглед во веќе избледена фотографија која не ни била направена... И јас пак само дишев.... прашувајќи се кој е овој странец кој заминува...
Neli jas bev delot od slozuvalkata koj ti nedostigal ? I ne mozam a da ne se prasam,dali ponekogas se prisetuvas ? Dali veke si slusnal deka se mazam, deka ke ti bidam poblisku od koga I da e..Kako ke bide koga ke se sretneme ? Ti verojatno ke si bides laden so aroganten pogled kogo nisto ne go dopira.Do tebe ke bide zena so moe ime.Sudbina, slucajnost ili kazna ? Sega sum srekna, poveke ne taguvam..se prisetuvam ponekogas, no poveke ne boli tolku mnogu..Eden princ od bajkite mi gi izleci ranite.No, prvata bolka baknez ljubov razdelba ne se zaborava lesno..Seuste se sekavam na se.. Mina 500km da se napieme kafe..uste 200 da me vidis povtorno I 2000 za da mi go priredis najubavoto iznenaduvanje..Se sekavam na mirisot, pogledot, bojata na glasot, nasmevkata, jacinata na tvojata pregratka..Ne znam zosto no ti veruvam deka ti bev posebna I cesto ti proletuvam niz mislite..ili e samo pusta zelba... 3 godini te cekav..ne gubev nadez.Zimite gi minav na prozor cekajki da se pojavis.I na krajot svativ deka ne si mi suden mene.Zivotot mora da prodolzi. Sekogas ke mi falat tvoite poraki vo 4 nautro dodeka patuvas so prviot voz na rabota, a jas koja ni top ne ja budi stanuvam I vo ista minuta ti odgovaram.I priznavam, jas sum kriva za krajot..ti se trudese, ti me barase no povredena gordost tesko se lekuva. #A.H. 2011
Се што ветив ќе исполнам, и ти ќе се вратиш еден ден знам затоа што јас и ти сме еден за друг. Те сакам најмногу, а знам дека и ти мене. Верувам дека се ќе помине и ќе бидеме уште посреќни од тоа што бевме. Ќе дојде време и ќе сфатиш дека поважно е она што го кажува срцето, од она што го кажува умот.
Жалам што сепак морав да го прекинам контактот кој го имавме.. морав од причини за кои ти никогаш нема да дознаеш ама ете ако сме за заедно да знаеш дека животот пак еден ден ќе направи да се сретнеме а до тој ден збогум ...
Немој, не избрзувај со одлуките. Јас ќе те чекам. Ужасно многу ме боли што толку погрешно ме процени....јас не се откажав доброволно од среќата, морав. Разбери дека морав. За твое и мое добро. Ја научив лекцијата. Понекогаш животот шансите ни ги дава само еднаш. А толку посакувам да може пак се да биде како порано. Во мене сеуште гори една мала искра надеж која вели дека не се откажа засекогаш од мене. Знам дека свесно не би го направил тоа, само да знаеш се....да знаеш колку пати животов бил суров со мене. Затоа немој, немој да бидеш и ти. Грешиш. Јас сум тука.....толку се навикнав на тебе што не знам како понатаму. Ме боли тоа што знам дека и ти го чувствуваш истото. Проклет инат....проклета судбина....не знам како ќе соберам сили, но овојпат ќе се борам за нас. Само едно нешто треба да направиш...да ми веруваш.
Значи СТРАШНО, УЖАСНО, ЧУДНО нешто е колку не сакам да сум со тебе, а колку ти се восхитувам и колку ми требаш и колку си создаден за мене. Не знам шта чу......
Пола мој живот го поминав во твојата прегратка, а како повторно да те откривам, како повторно да се заљубувам, како сега да станувам свесна дека си најдоброто нешто што се случило во мојот живот.Ти ме разбираш дури и кога сама не можам да се разберам.Знам, некои работи во животот се случуваат да не освестат, да ни ги отворат очите, да не држат будни, да не заспиеме, да не се изгубиме.
Посакувам да ја соберев сета храброст на светов и да ти се јавам, да те побарам, да ти речам да се вратиш. Посакувам да ти признаам дека копнеам по тебе, дека душава ми венее по тебе, дека нема ден да не помислам на тебе. Посакувам да те прегрнам така силно и никогаш да не те пуштам да одиш. Ме тешат твоите зборови дека, доколку не мораше да заминеш, ќе бевме заедно. Ах, колку многу посакувам да ми ги прочиташ сите мислења за тебе и еднаш засекогаш картите да ги отвориме. Сакам да ти признаам дека те сакам!
Не сум сигурна, дали кога ќе помислам на тебе ми ѕвониш дека имам телепатија. Или цело време мислам на тебе. #еднонезгодно
Дојди... Пусти нека се и ноќи неспани, и денови не проживеани. Пусти нека се.. и солзи исплакани .. и пцовки премолчани.. и соништа неостварени и ветувања прекршени.. Дојди.. Пусти нека се и сите обиди да продолжам, и сите обиди да ме преболиш. Пусти нека се и зборови празни однесени, и погледи врели копнежливи, и што умрев кога замина... и што умрам секој ден одново од кога те немам.. Пусто нека е... и што те исплакав ко мајка неродено чедо.. и што ми те тагувам уште Пусто нека е и што сто пати си реков дека не те сакаат веќе очиве, не жариш веќе по душава, не и требаш на снагава.. Дојди.. Па пуста нека е и гордост, и тага , и болка и љубов проклета. Дојди.. само дојди...
Љубов моја Тој ден кога те сретнав во твоите очи потонав, во твоите коси запливав, на твоите усни заспав. И посакав вечно да си мој да ја чувам убоста твоја, да те носам во душата своја, да те сакам, љубов моја. Те сакам!
Не смеам да мислам на тебе, не знам зошто цело време од глава не ми излегуваш.... сабајле кога станувам мислам дали и ти си станат, дали си веќе низ гуживте во сообраќајот, дали си пристигнат на работа, секогаш кога поминувам покрај твоето работно место, не 2 туку 8 очи имам отворено за да те видам......попладнето те мислам дали се одмараш, дали шеташ или можеби имаш состанок......навечер кога легнувам мислам дали и ти веќе си легнат.............а знам колку си себичен и расипан човек и пак и пак се надевам ќе се промениш.....дали ти воопшто помислуваш на мене? 100% знам сигурно, одговорот е НЕ.
