Есен ми е. Толку сум нервна попладнево, ама со никој не ми се зборува и не ми се седи, и телефонот дури си го исклучив.... што само со тебе би го поделила кафево. Меѓу толку познати и блиски луѓе околу мене, тебе те бирам, релативна новина во мојов живот. Можда и затоа те бирам, зашто не ми ги знаеш демоните се‘ уште. Ќе ме дружиш ли и откако ќе ги запознаеш?
Koга би имале повеќе средби од разменети лајкови. Кога за секој добиен лајк би имала по една прегратка а ти по еден бакнеж. ОД ЛАЈКОВИ НЕ СЕ ЖИВЕЕ! ќе ме побудалиш више...ко тинејџерине сме,пих...
епа З честито на веридба/свршувачка имаш толку нападен лик бе човјаку не дај боже да те видам на слика т.е.ко дамла да ме удрило ете ми го лекот за несоница или мамурлак а мене ми викаат имаш впечатливи очи а тебе другарче 8 години постар од мене се на мајтап ке ја тераме работава а дали е или не е крајот го красит делото
Уште еден болен 15ти. " И сега кога веќе си слободна....би сакал да те прашам нешто.Сакаш да бидеш со мене? " -Што? Да,да,да,да!!!!! А очите ми беа извор на солзи,срцето мислев дека ќе ми излезеше од градите...биеше толку силно како никогаш дотогаш. Те чував толку силно во мојата прегратка....како да не сакам никогаш да те пуштам... "Полека,ќе ме гушкаш секогаш...тука сум сега сум ТВОЈ. Ти се тресеш,добра си? Еј добра си,се случува нешто со тебе? Смири се. -Сега сум ти девојка така? Девојка сум ти? А ти си ми дечко нели? "Да,сега сме во врска." -Кажи ми дека се ова не е сон,вистина е нели? Вистина е,овој пат не сонувам...сега си стварно мој? "Не е сон,почуствувај го моето лице...моите усни...ете вистински сум. Гледаш будна си ништо не сонуваш." Бакнеж. Молк. -ЈАС СУМ НАЈСРЕЌНАТА ДЕВОЈКА НА ЦЕЛ СВЕТ. ТЕ САКАМ НАЈМНОГУ. А колку ли траеше таа среќа? Дали беше се вистина,или само еден длабок сон од кој прерано се разбудив? Сепак било реалност...сум те имала. Човек се плаши понекогаш да се разбуди од соновите,затоа што се поубави од реалноста... А јас? Јас тогаш се плашев да заспијам...затоа што реалноста беше поубава од секој мој сон. И тогаш...тогаш почнав да го живеам кошмарот,кој чекам да се разбудам... јас не го чекам принцот од бајките,те чекам тебе. Се сеќаваш ли на се? Се сеќаваш ли на нас? Се сеќаваш ли на секоја моја насмевка,па и солза? Сети се на тој ден. И уште те сакам како тогаш.....и денес и секогаш.
Postoje oni od kojih ne možete otići. I oni kojima se uvek vraćate. Postoje i oni od kojih ste otišli, a oni još uvek nisu otišli od vas. Susretanja, sudaranja. Slučajni i namjerni suputnici. Istopljena prijateljstva. Promašene ljubavi. Poneki ispušten znak. Gde tebe da smestim? U one od kojih ne idem ili one kojima se uvek vraćam?!!
Ти текнува таму пред нова година некаде, кога апла бев изгорен по тебе и ти го знаеше тоа? Што направи ти тогаш, исчезна и ме одје*а, така беше ли? Грдо искуство, ни прво ни последно, но зошто вечерва се појави пак од никаде? Од каде сега наеднаш се каеш и ми се извинуваш, играјќи на картата „лош период“ и „погрешно време?“ Но она што е најбитно: зарем очекуваше дека 4 месеци подоцна јас ќе сум уште еднакво заинтересиран за тебе или, од некоја луда причина, ќе те чекам? Се' уште мислам дека си преубава, тоа нема да се смени, но те симнав од првичниот пиедестал и импресионираноста згасна, целосно. Има многу други нешта и личности кои многу повеќе ги заслужуваат моето внимание и време од тебе.
Што би ти кажала ??? Сега да си тука до мене искрено и незнам баш што би ти кажача. Најверојатно би седела би те гледала и би чекала. Би чекала, би чекала да кажеш ајде да пробаме од почеток, ајде да се смириме. Знаеш дека се ке опростам, се ќе заборавам и ќе се трудам како никој па до сега. Но, за жал за се ова се потребни двајца а тебе те нема. Ќе помине и мојата љубов и мојата болка, само те молам немој тогаш да се вратиш !
Ми трепери душата како да сум на некој јак трип или друга психотропна супстанца кога мислам на тебе. Не можам да спијам, да функционирам. Или џа или бу, секогаш викам така ама сега не знам што ми е, не знам. Се лажам себе си кога велам не бе сеедно ми е било или не нешто меѓу нас. НЕ НЕ МИ Е ИЧ, и сакам СЕГА не за 3 месеци или којзнае. Шетата што не си толку блиску колку што сакам да си. Правам глупости незамисливи, ама не ми работи сопирачката нит рачната очигледно. Мора да ми проработи да не се лупам со сета сила во ѕид. Уф имам инспирација непресушна ма целиот свет да го објаснам, прераскажам со зборови сега, денес утре и така секој ден додека да ми е последен. Зборовите се непресушен бунар секогаш и секогаш нешто ново и нешто покретивно од вчера. Што љубам вака да ти се обраќам со метафори тука каде никогаш нема да прочиташ. Да имав толку храброст да ти кажам во лице. Собирам....
Уште сега ми е стегната душата, како да ме дави некој, уште сега ми навираат солзи... Како ќе бидам толку многу време без тебе м? Како без твојата насмевка и глас.. Уште сега проклето многу ми фалиш!
Ljubov moja! Sakam da te gledam do mene sekoj cas i sekoj den. Koga si tuka navistina ziveam. Samo ti si sonceto vo mojot zivot. Te sakam najmnogu!
Јас под терминот љубовна врска не подразбирам само шушукање на увце убав збор или два, дремење на кафе секој ден, држење за раче, гледање филм, симнување ѕвезди.. Јас сакав многу повеќе од тоа. Во тебе најпрвин сакав да видам безусловен другар, кој без ниту еден изустен збор, би ми го разбрал погледот. Би ја поделил мојата болка, и дел би зел ко своја. Непрестано би ми ги бришел солзите, додека ми зборуваш дека се ќе биде во ред. Проклета нека е љубовта во мене.
