Еднаш рече „ти си жената што крева прашина... “ А не знаеше дека од прашинка помала сум кога копнеам за тебе, кога како прашинка не ме забележуваш, кога не знаеш ни дека постојам... Дека како прашинка се плашам да не избледам од овие солзи мои... Дека како прашинка ми се рони душава по тебе, па со прстот минувам оставајќи ги сите стихови во прашинката врежани за навек... Дека летам како прашинка околу тебе, милувајќи го рувото што молкум те краси... Дека како прашинка ти слетувам на рамото, на тие ѕвездички твои, молејќи се за миг да заблескам со нив, па да сетиш дека сум тука... Дека летам како прашинка која окото твое го бара, за да го насолзи за миг, миг во кој низ мислите ќе ти минам јас... Дека како прашинка на носот ти слетувам, да те зачеша за миг, па да те потсети на сите расправии бескрајни, на проголтаните зборови... Дека како прашинка во реверот ти се кријам, па душава со мирисот твој ја полнам, молкум увото ти го милувам, шепотејќи ги сите овие стихови... Дека како прашинка неосетно ти слегувам до градите, чиниш мое место е тоа, па му шепотам на срцето твое„те молам, уште еден миг, чукај само за мене...“ Дека како прашинка по стомакот ти минувам, како нежен здив, молејќи да ти се дадам по којзнае кој пат... Дека како прашинка на дланката ти слетувам, да те потсетам како сум ја милувала во страст... Дека како прашинка чевлите ти ги милувам, бакнувајќи го тлото по кое одиш, молејќи ги чекорите да те однесат на далечно, а само наше место... Дека како прашинка се кријам насекаде по тебе, дури и кога луто со рацете ме чистиш од тебе, се кријам и лепам на тебе, грчејќи се од болка, плашејќи се од разделба... А може ли ваква прашинка да се бара, па низ прсти да ти лизга, да се сака, да ти треба...?
Znaes li na sto mi tekna? Na nasiot vtor dejt 18.08.2011 gradot na W. A tamu stranci i ti i jas.. Nozete mi treperea dodeka te cekav.Vo rakata drzev cokoldni bonboncinja za tvojata majka.Mal podarok kupen od srce.Kolku posebna vrska imav so nea.Ti ke si zaspiese a nie so casovi zboruvavme za site mozni temi.Takva bese taa.Cuvstvitelna majka, zena, prijatelka... I taka tupkajki nervozno so nogata ja potkrenav glavata I te vidov vo stakloto kako doagas zad mene.Pregratka.Silna.Nasmevka od uvo do uvo.I trgnavme zaedno.Go najdovme sovrsenoto mesto.I muabetot si tecese taka lesno.Kako so godini da si del od mojata dusa.I vo eden moment me fati za raka I gi slusnav najubavite zborovi na svetot.Planovite koi gi imase za mene.Kolku vozbudeno zboruvase, kolkava zelba..A jas go vpivav sekoj zbor I te gledav bez da trepnam.Ubavina koja me obzema..Taa nesovrsena nasmevka za mene bese nasmevka od milion dolari. Potoa otidovme na mestoto na nasiot prv baknez..Kolku neromanticno znam Mc'Donalds. Tocno se sekavam na momentot.Se zavrte kon mene.So rakata poleka go trgna pramenot kosa od moeto lice.Potoa me pogledna vo oci.Poleka se doblizi kon mene i me bakna najnezno na svetot.A potoa dolg baknez so mnogu ljubov. Kako da sonuvav.Kako da te sonuvav tebe. A potoa za raka dvajcata setavme niz gradot vo koj dvajcata bevme potpolni stranci. Mnogu baknezi i pregratki i stranci koi gledaat vo nas a nie ne mozeme da se zasitime eden od drug. I odednas me krena vo race. Mi rece : Nema da izdrzam bez tebe ! Te nosam doma! Na krajot mi rece deka naskoro ke se vidime.Vo rakata mi dade edno poklonce.Razdelba.Teska. Toj bese tolku sreken a jas tazna.Mislev deka nema povtorno da go vidam.Ne veruvav deka ke dojde po mene.No, ona sto ne go znaev e deka toj veke imal rezervirano let.Uste po prviot sostanok. Poklonceto bese parfemce.Posle 4 godini prazno sisence no jas uste go cuvam.Sisenceto, kutivceto, crvenata hartija i masnickata vo koja bese spakovan.Kesickata od Douglas...Pred nekoj den najdov nekoja fiskalna smetka vo novcanikot.Da, stara 4 god.Data 18.08.2011 Caffe Island. Se bi dala da mozes da go procitas ova.I da te prasam dali i taa te saka bar mal del od ova? Dali se sekava na tvojot miris i koga ne si so nea? Dali se sekava sto nosese na prviot sostanok? Vecna rana si mili..Od onie za cel zivot i posle smrtta.
Воопшто не е Христијански ова од мене и можеби ќе наидам на критики од некои феминки ради мислењево, но сакам да си олеснам на душата. Прв пат за некој ќе кажам вакво нешто. Се најлошо ти посакувам. За секоја моја солза, ти 10 да пролееш. Душата ми ја изгоре. ме чуваше како капка вода на дланка, ме пазеше и се грижеше за мене за да на крај ме исфрлиш од животот како искористен кондом. Како нешто употребено и веќе некорисно за тебе. Господ да ти плати!!! Три пати повеќе да патиш од ова што јас сеа патам. Прости ми Господе за овие реченици, ама едноставно морав да ги напишам.
Зарем постои некој што може да е замени? Ти си најпрекрсното суштество, за тебе животот би го дала без око да ми трепне. Кога и да ми е тешко, ти си тука да ми дадеш совет и да ми кажеш -ќе биде подобро мила, само ти да не ми се нервираш.
Ljubov moja! Jas sum tolku privrzana za tebe, tolki mnogu sto ne bi mozela da zamislam da ziveam bez tebe, bez tvojot pogled, bez tvoeto lice, bez se tvoe. Ponekogas mislam deka sum zavisna od tebe. Zavisna od se sto si ti. Te sakam najmnogu!
Ми недостигаш еве.. ти признавам. Џабе си го кревав носот горе во облаци и џабе глумев дека можам без тебе...Изгледа те засакав, проклето ми недостигаш и овие 4 дена без тебе ми се празни, иако до сега ти немам кажано, сакам да знаеш дека те сакам, и дека ми значиш многу повеќе отколку што покажував.Врати се...врати се за да играме карти... да се смееме како луди, да се шетаме по дождот, сакам да почнеме од почеток, сакам да ми простиш за лагите и за моето никакво однесување кое ти не го заслужи, сакам да ти се извинам за сите оние денови кога не бев со тебе, бидејки мислев дека сите останати ми се поважни од тебе, сакам да ми простиш за лагите и за повиците од бившиот.Да ми простиш за тоа што на твоето "те сакам" никогаш не одговорив како што треба, ваљда се плашев, се плашев повторно да се приврзам за некого, се плашев да те засакам за да не бидам повредена.Но изгледа ни јас самата не сум била свесна дека сум се вљубила во тебе, се освестив деенот кога ти реши да се откажеш од нас.Иако се видовме вчера, срцето не ми се смири, бидејќи ти седеше до мене и си зборувавме демек океј е што сме раскинале, а на мене срцето ми крвавеше гледајки те таков насмеан, а не си повеќе мој.Инат сум, ме знаеш и вчера не можев да ти покажам колку ме боли што раскинавме и вчера се правев дека ми е сеедно, иако не ми е.Ајде јави ми се, знам дека сум крива, но неможам без тебе, не можам без твојата насмевка, без твоите прегратки, не ти е и тебе сеедно знам..ако ти беше немаше да дојдеш вчера, знаејќи дека јас сум таму....
Те сакам. Повеќе од се на светов. Никогаш вака немам љубено. Единствен си ми, и сакам да бидеш и последен. Те молам немој да ме напуштиш. Не можам да си го замислам животов без тебе !
Pocnav da uocuvam poseriozni raboti sto ne mi se dopagaat kaj tebe. Dali toa znaci deka pocnuvam uste poveke i poseriozno da te sakam? Mozebi e do postporodilna depresija,mozebi samo baram opravduvanje,mozebi se zalazuvam,ama znam deka ziveam za tvojata ljubov od koja go dobiv najubaviot i edinstven angel koj mi spie vo pregratka.
пак бившиов другар Д замара ти го бришеш од ф.б, го бришеш од мобилен а тој УПОРНО те замара ко да не ми е доволно тежок периодов на врат на нос се е во трчање наместо мајка ми наместо како жена да му отиде дома пред неговите да му тресне 2 шамари на колена ке падне, мајка ми незнам што чека
Да те сакам тебе.... е тоа е војна, мило... Ете тука само на срцево и на Бог му верувам... Ете тука се борам како за откорнат дел од душава, како за најсветото нешто свое... Ете тука нема ниту време, ниту ден... секојдневно се кравари, се пати и страда молкум... Ете тука се тешам дека се во животот минало, та и оваа војна ќе мине... Ете тука секој ден се остава душата, ете тука на бојното поле пред твоето срце... Ете само тука изгледам како кралица, но крвавам како заробен роб... Ете тука од болка молкум пред тебе парчиња месо си кинам, ете од љубов, од милост, од она „еднаш во животот“... Ете тука солзите се тркалаат по образи, чиниш копаат ровови, да се скријам, да ме снема... Ете тука допирот твој, тешка униформа е, па ми го греби телово, па ми го отежнува патот... Ете тука во оваа пустелија како забревтано животно итам, мирисот твој штом го осетам... Ете само тука љубовни оброци не се служат, па деновите во глад за допирот твој, бескрајна жед за усните твои минуваат... Ете тука срцето како топ ми бие, па се плашам да заспијам... Ете тука наутро ме стрелаш со ладни погледи... Ете тука веднаш пукаат пушки и топови против пеперуткиве во телово... Ете тука од таа врева за моите љубовни зборови си глув, па јас ранета крвавам од сите твои... Ете тука во кал гордоста ми плови, а ноктите песок ми се полнат, додека ползам пред тебе... Ете тука своето јас по тебе го губам... Ете тука добивам сила штом помислам на тебе, па трчам,се борам, лутам и те барам... Ете тука во таа потрага безгласно побелев по тебе... Ете тука ранетото тело „болничари“ сакаат да го лекуваат... Ете тука ги одбивам и со последниот атом сила продолжува да се влечам пред тебе... Ете тука умирам и станувам херој секој ден одново... Ете тука и животот полека ја губи смислата и секој сон... Ете од тука, од бојното поле, од таа болка јас веќе нема да бидам истата... Но се вратил ли некој ист после војна???
Postoi edna kukjarka.. sokriena dlaboko vo planinata...Mala, drvena.. dovolna za trojca.. Vnatre preubava mala kujna i fino izrezban drven mebel..Na prozorcite interesni resetki i crveno-belo zavesi Nasiot son.. Postoi.. Mozebi eden den zaedno kje uzivame vo gledkata na kukjarkata.. A mozebi i kje imame edna takva za da uzivame vnatre.. Da si mi ovde.. da uzivame zaedno.. da ni bide sovrseno.. Falis premnogu.. Sekoj den se povekje i povekje. Te sakam...
И без тебе сум... И не ми читаш веќе од очите... И не ја чувствувам твојата прегратка... И не ми ја морничиш кожата... И како свеќа не ме обликуваш во твоите раце... И не ме вртиш како стара бројаница низ прстите... И насмевката твоја не ме огрева... И здивот не ти го чувствувам... И не ми е косава распослана на твоето рамо... И не затварам очи додека те бакнувам... И не редам стихови, како маѓија додека си во мене... И не ми ја правиш душава подобра веќе... И не ми тежиш на телово, на градиве, на срцево... Па се губам... Ете... јас знам дека полека се губам... Се губам од мислите твои, од мирисот сокриен во пазувата... Како копче од кошула... Како испуштена воздишка по тебе... Како капната солза... Како кратка болка во градите... Како пропуштен бакнеж... Како падната ѕвезда... Како недосонуван сон... Како секој нов ден минат без тебе...
