Љубави ме фати мене мајчинскиот инстикт, незнам што ми е и од кај ни на крај памет да ми ми текне ова ни земени ни верени ни живееме заедно, сакам да си имамее бебенцее мое и твоеее! Незнам зошто многу сакам да си имам бебенце Нее не смееам да размислувам вака, рано е уште за тооа имаме време, Ќе биде и тоа се со ред, не се брзаме ние
На кој јас му вервав? Објасни ми, на кој? Кога конечно мислев дека се промени? Кога конечно мислев дека беше се во ред? Кога конечно мислев дека сум ти јас во срцето? Не ти никогаш нема да знаеш да ме задржиш, и никогаш нашето нема да успее и покрај сите обиди. Но кај мене си еден, и самиот знајш колку сум слаба на тебе, и ќе се докршам ако бидиш со друга, шо и знам дека ќе бидиш, Ама колку и да боли овај пат е навистина крај и никогаш поќе нема да ти попуштам, Не, доста беше веќе да се уморвам од се она шо ти никогаш нема да го исполниш, се само лажни ветувања кој буквално ми дојдоја преку нос. Се најубо нека ти е, знам дека нема да ме преболиш, ама биди среќен, со мене никогаш повеќе нема да имаш шанса. Покрај сево ова ми се згади.
Ми фалиш љубов! И на сето тоа синоќа шо ти го пишав ми врати порака кратко и јасно ТЕ САКАААМ! Е да знаеш ќе ме расплачеше! Те саакам ептен премногу!
Знаеш и самиот дека сум предобра за тебе, не дозволувај да појдам кај друг бидејќи најверојатно и нема да се вратам.
Уште еднаш неќам да ти ја видам фацата, ама у пичку матер бе. Денеска беше многу згоден со таа маичка, па и наочарите си ги ставил...[напалено смајли]
Еј знаеш дека на еден другар од средно не му кажав чао? И срце ме искина кога дознав дека е во проклетата туѓина веќе неколку месеци и дека нема да се врати. Знаеш дека срце ме искина за него, што ми беше само другар од средно? Што немаше ништо меѓу нас? Што не ме познаваше ко тебе? А овие два дена, јас се изгубив цела. Не знам што правам. Не си свесен колку уствари ти ми значиш. Со тебе се осеќам безбедно. Со тебе бев вистинската јас. Во такво време ме фати, а јас се заебав што останав вистинската со тебе... Ама така ми беше полесно, ме знаеше во секое издание и уште ме дружеше, немаше поента да се преправам пред тебе. Секогаш знаев дека си тука, а веќе нема да бидеш. И сега што да правам? Уште ми викаш дека ќе остануваш?! Па јас ќе побудалам! Кој ќе ме спушта на земја? Со кого ќе се смеам?? На кого ќе му плачам? На кого? И сега плачам, ама сама! Затоа што ти се испраќаш со твоите... Со кого ќе плачам кога ќе бидеш на 15.000км од мене? Плачев со тебе, за тебе, а сега? Требаше да останам, за последен пат, да се поздравевме ко луѓе. Ама не, решив да глумам верна девојка, и што? Што сега? Така бар ќе имав нешто. Вака... Ништо! Не ми се верува дека си одиш... Те молам немој! Немој! Леле... Знам дека не можам да го барам ова од тебе, ништо не ти нудам за возврат. Ама искрено те молам да се вратиш. Да ми бидеш преку улица... Те молам. Срцето ме боли, буквално осеќам физичка болка, а уште не си отиден. Сите ме оставивте. Сите! Не знам дали да сум тажна или лута! Ми вети дека ќе ме чуваш бе! Ми вети дека ќе можам да се потпрам на тебе! Ми вети дека ќе си тука! Ми вети... И ме излажа. Ме оставаш сама против чудовишта!!! Сама против нив. Знаеш дека не можам сама. Од прва рака го дозна тоа! Знаеш дека ни на него не можам да се потпрам колку што ми треба! Знаеш! Се ова го знаеш, али не ти е битно! Знаеш дека он не знае да ме среди, не може да се справи со мене, не може да го издржи притисокот ко тебе. И сега седам со него, не сака да чуе за тебе, и глумам девојка. Глумам дека ништо не ми е, дека сум среќна, а уствари сакам само да те гушнам. Само да те гушнам и ништо повеќе. Да се осетам безбедно за последен пат во твоите раце... Ама ние веќе си кажавме чао. И беше посрано чао! Да знаеш дека чаото ти беше чисто срање! Е така... Ќе ми фалиш.
Усните се створени за да се бакнуваат, солзите се создадени за да се избришат, животот ни е даден за да го живееме, а НИЕ сме создадени и постоиме за да бидеме ЗАЕДНО. Те сакам!
Maжите секогаш ќе останат мали деца. Ако мислиш дека можеш да си играш со мене си ја одбрал погрешната девојка
Немој веќе да се надеваш на нешто кога ќе дојдеш. Чим ти текнува после еден месец на мене тогаш што сакаш прави си, со мене заврши.
Не ми требаш повеќе. Можам јас и вака. Ти продолжи си да трчаш по неа... Светот ќе продолжи да ти се смее... А јас пак дури и те жалам. Не можам да кажам ни дека заслужуваш.... Се надевам ќе си ја научиш лекцијата.
Deja Vu...Ama vo los moment... Uzivam dodeka nezno me galis so rakata po liceto.Zatvoram oci za mig I me obleva nekakva toplina okolu srceto.Se sepnuvam za moment..Tie race me galat kako tvoite.Za mig se vrativ vo momentot koga na tvoeto ramo ja spustiv glavata a ti nezno me galese. No, otvoram oci I do mene ne si ti. Me plasi taa slicnost. Se prasuvam dali mi godi samo zatoa sto me potseka na nego? Se plasam deka nikogas nema da se trgne oblakot so spomeni na tebe. Zamini si, te molam. Vreme e. Sakam da si prodolzam kako sto I ti si prodolzi bez mene odamna. Baram od tebe da si zamines od srcevo, no vsusnost jas sum taa koja seuste ne moze da te pusti I cvrsto se drzi za spomenite koi I posle tolku vreme ne bledat...
