Денес наместо да сум среќна, јас тагувам. Може немам среќа, може ти не си ми среќа. За многу работи вртам лист, си велам ќе помине,ќе биде добро ќе се среди. Меѓутоа не секогаш се се средува, а и не поминува. Најтешко е што иако знаеш зошто и како ме повредуваш, ти упорно продолжуваш со тоа. Ме гуши оваа тага, оваа болка. Велам добра сум, иако плачам во себе.
Прв пат во животот не знам што да ти кажам.Те гледам,со очи полни солзи додека срцето ми се крши на милион парчиња,а во главата ми минуваат секакви мисли. Си велам што ако овој пат навистина е крај,што ако патиштата ни се разделат.... Се надевам дека ке го надминеме ова душичке,на друго и не сакам да помислам.
Ах...кога би ме прашале зошто тој...знаеш што би рекла??? Оган...ете тоа е тој за мене ....оган... Оган за кој не вриштеа сирени за предупредување на ладност споена со рој Ѓаволи... Оган во кој влегов без заштита од нечовечност... Оган кој немилосрдно ми владееше со телово... Оган кој ме натера молкум сенката твоја да ја љубам... Оган кој ми ја запалуваше утробата штом те погледнев... Оган кој ми излегуваше низ очите, кога тие пустите ќе се сретнеа со твоите... Оган кој ме вклештуваше немоќна пред твоите удари... Оган кој грлото ми го изгоре, додека за љубов пред ѕидот твој говорев... Оган кој повторно и повторно безмилосно ме тераше да те посакувам... Оган кој ме тераше секој полноќ да ти се давам... како никогаш, како на никој... Оган кој го изгоре телово...како платно ненасликано...како хартија непотребна... Оган кој ми загосподари со душава...кој во неспиените ноќи ми го покажа пеколот... Оган кој во најкратките мигови ги уништи сите идни години живот... Оган од кој прегореа сите сетила... Оган кој пепел остави во мене... Ех оган... Ете токму во оган сакам да гориш ти... Во оган исполнет со чад од твоите мириси и вкусови... кои во душава ги чував до сега те фрлам јас... Во оган молкум ги фрлам твоите раце...кои веќе искрено не ме прегрнаа... Во оган молкум ти ги фрлам и усните... кои ниту за бакнеж, ниту за „како си“ не вредат веќе... Во оган ти го фрлам телото... кои не ме посака... кое не изгоре со мене... Во оган ти го фрлам и срцето...ете тоа... нека изгори,нека се пеплоса...секако и да е живо од љубов никогаш нема да изгори знам... Во оган на празно секојдневие... на тапа болка во градите... на неисполнети мечти...на глад за љубов...
Чинам нема недела да не ме разбуди „старо железо купувам..исчистете ги вашите дворови..“ Аларм не нарачан е тоа знам... попратен со болка во очите од светлина, со болка во душата по сонот изгубен... И сила во нозете кои сакаат да истрчаат, гласот кој сака да извика: „Јас имам железо за продавање...“ Ете јас сакам да ја исчистам утробава од едно старо железо кое тежи, а ликот твој го има... И кое низ крвта ми шета...па ме труе секогаш кога помислам на тебе... Ете јас сакам срцево да го исчистам од едно железо... Железо кое како највредно злато се чуваше тука... Железо кое не се стопува...железо кое со љубов не се обликува... Од железен човек со душа ладен челик... Од железен човек кој труе како ураниум... Од железен човек кој е заштитен со железни барикади триста... Со мисли загниени како старо железо... Со усни кои бодликави жици бакарни произведуваат...кои боцкаат, кои убиваат... Со раце метални шипки , кои тапо удираат... Со очи ладни и зелени, опасни како жива растечена... Со лик скаменет.... Ете јас сакам тоа старо железо кое тежи на душава да го подарам... Да ме ослободи... Да се смести каде што припаѓа... на отпад...кај се друго неискористливо...
Зошто си толку бесчувствителен? Те сакам ама и те мразам поради тоа што те сакам, ми недостигаш иако никогаш не сум те имала, сакам да те прегрнам но и да те удрам, сакам да исчезниш од мојов живот и повеќе да не те гледам, а животот би го дала за тебе... Љубов е ова, нели?
Ми недостигаш премногу, сакам да ме гушнеш на моменти премногу те сакам ама на моменти ме вадиш од такт за да ти изнакажам се што треба и нетреба. Ахаам и да ме нервираш затоа што ја префрлаш вината на мене, а ако ти си крив нема веза тоаа иччч
Пролет да е денот кога те оставив. Те оставив физички, но не и психички. Сеуште спиеш во моето срце, а немам храброст да ти го признаам тоа. Бидејќи нели јас бев таа "храбрата" што сакаше да е без тебе. Епа сега нека патам. Си заслужив !!!!
Најмалку слики имаме со оние кои ги сакаме најмногу...а јас ионака веќе во момент на лутина и бес ги избришав и оние малку слики што ги имавме сликата е добар спомен,макар и кога ти причинува болка,се плашам дека нема никогаш да те видам повеќе,иако сме во ист град те гледам едвај 3 пати годишно..ѓубре беше големо не порекнувам,ама не сакам да ти го заборавам убавото лице,не ,не
Маче мое смеј ми се секој ден колку што можеш повеќе,тоа е се што барам ,среќа си ми и љубов најголема.
Izmislija nacin da gi prikrijat brckite na liceto. No, so sto da se prikrie tagata? Nema poveke mesto vo srceto, pa pocnala da se preleva na liceto. Se potesko e da se glumi nasmevka. Cuvstvo koe nikoj ne bi go razbral. Vremeto nisto ne mu moze. Site spomeni se svezi, kako da ne pominale 4 godini. Kako da ne si so nea. Kako da ne sum so nego. Denot koga si zamina dusata za site ja zatvoriv. Kolkumina se obidoa. Bezuspesno. Sekogas ke si pomislev : "A sto ako posaka da se vrati? Ke go cekam. Ke ostanam sama za nego." Ke si stavev stolce do prozorot I so casovi ke gledav kako pagja snegot, nadevajki se deka ke se pojavis. No, ne se pojavi. Kolku pati si ja zanisluvav taa sredba. I sekogas zamisluvav kako te gledam vo oci. Samo toa sakav. Uste ednas da te poglednam. I sigurna sum deka se razberese se sto ne ti kazav. A sakav. Mnogu.
