Еј ти, ти што ми беше љубов, зошто не се уште те барам на секоја страна кога чекорам низ овој град? Зошто се вртам и низ колоната возила, очекувам да ја видам твојата, да свирнеш, да застанеш, да се качам и да продолжиме онаму каде што застанавме? Зошто секоја ноќ ме прогонуваш во соништата? Како јас тебе да те извадам од мислите м? Се воздржувам од кревање на телефонот и вртење на твојот број, тоа не е толку тешко. Ветувањето дека нема да те побарам повторно нема да го прекршам. Но, еј бре, не можам да те извадам од мисливе, каде си, како си, дали мислиш на мене, дали можеби се каеш или ти е тешко.. Се трудам на секој можен начин да си се соберам, но потајно се надевам, се надевам дека ќе се обидеш да ме вратиш. А знам дека тоа нема да се случи. Јасно ми е се. Ама оди бори се против чувствата. И давам се од себе да не ме надвладеат, се борам против нив, ама некако не ми оди. Сакам спокој во душава веќе. Сакам да престанеш да ме измачуваш. Сакам само се ова да замине.
И злато (на мама и тато) добредојде во мојот круг на пријатели на ф.б. а ти Н злато престани да ме разгалуваш оти ке ме растопишhug:
Ги избришав сите слики од тебе ,од нас,патем само во телефонот ионака имав,од компјутер одамна беа делетнати,сега немам ни една наша слика..ама ѓубре сум и јас бе,знам дека од време навреме потајно ќе те манијачам на фб,и ќе ти ги спуштам профилните
А мислев дека те сакав доволно.... Доволно за молкум да ја преживеам секоја непреспана ноќ.. Доволно за секоја солза капната над 30 000те зборови само за тебе кажани... Доволно за болно милување на секое твое одбивање... Доволно за да те чувам во себе, како црна кутија, додека молкум ги собирав деловите од душава што како авион ја сруши... Ах, тоа е многу љубов... знаеш ли? Ах... а сепак недоволно... Недоволно за да го зачувам сјајот в очите, сјајот кој замина со секоја солза... Недоволно да ја зачувам топлината од љубов, која ме преплавуваше штом мирисот ти го почувствувам... Недоволно за да ги спасам „ѕверовите“од твојот гневен поглед... Недоволно да спречам истиот тој во срцево омраза да посее... Недоволно да ги спасам пеперутките, од чворот во кој ми се врзуваат цревата, по тој поглед, штом сега помислам на тебе... Недоволно да ја вакумирам утробава која до вчера чиниш умираше по тебе, а сега која од каење ќе препукне... Недоволно да се скријам од ноќта во која ме буди секој твој збор... да слушнам уште еднаш што сум јас за тебе... да слушнам додека од каење пот кожава ми ја облева, како со тебе , како по тебе еднаш... Недоволно да се спасам од оваа празнина во душава...
Мирот кој го добивам од тебе ми е доволен ,не ми треба ништо повеќе , само сакај ме секогаш како сега
Те сакам препрепренајнајнајјјјмногу ! Запомни дека не сакам никогаш да те изгубам. Денес во црква, се молев за нас. Те молам не ме напуштај никогаш..Не можам без тебе.
Зошто? Каде ли погрешив за на ваков начин да си поиграш со моите чуства. Но толку. Од денеска си ветувам дека ти си за мене само дел од минатото кој повеке ке нема место во иднината. Збогум- но за жал не можам да ти посакам се најубаво
Utre ke bidam vo pregratkite za koi mectaev poveke od 5 meseci.Te sakam milicko moe najmnogu i ovaa dalecina me ubiva no ke dojdat podobri vreminja i togas zasekogas ke si bideme zaedno
Не плачам и не тагувам за се што направи и кажа, туку заради тоа што знам дека нема да можам да ти простам после сето тоа...
I know someday you'll have a beautiful life, I know you'll be a star in somebody else's sky, But why, why, why can't it be, can't it be mine?
Neznam zoshto e vaka, neznam ni kaj si ni sho prajsh ni kako prajsh.. Edna poraka ne kje e losho da pishish, ne zgreshivme ni jas ni ti, ednostavno rabotite ne trgnaja vo onaj pravec kako shto sakavme i planiravme, ne si ni ti kriv niti pak jas. Edna poraka e dovolna, nemoj da se pravish deka sme stranci, te molam zato sho premnogu me boli sevo ova...
Ми замина...само незнаев кога леташ. Отворив профил може ќе видев слика, но се фатив за глава те немам. Којзнае дали ти текнало на мене и знаеш ли кого напушти. Ти реков крај е, јас сакам да си продолжам со животот. Не те чекам знај, така е најдобро. Не ми даде ниту една знак, ама барем ти значев. За мене беше еден и единствен, но до тука доволно е. Само сакам да ги издржам месеците и деновите што допрво следуваат без тебе. Знам ќе осетам ладно, ќе ги осетам солзите, ќе се осетам празна во себе. Ќе дојде зима, нема да се топлам во твојата постела, нема да се чувствувам сигурна во твоите прегратки. Ќе дојде пролет ќе станам, ќе се нашминкам, ќе излезам и ќе бидам иста јас со тебе во срцево. Ќе дојде лето повторно од почеток, ќе те заборавам ли. И така се во круг...а јас само сакам да немам лед во мене, да немам тага, да те немам тебе во срцево. Зошто совеста ми вели да те чекам, зошто да се надевам пак... Имам толку многу да ти кажам, а не можам. Се надевам некогаш ќе ти текне на мене... Сега неможам да кажам дека ми недостигаш, но ќе го кажам и тоа ќе дојде момент.
Сакам да се вратиш. Не можам да издржам повеќе без тебе. Се чувствувам О С А М Е Н О. Очајно ми недостигаш, ми требаш за да се исполни сета моја празнина. Вети ми дека нема повеќе никогаш да се разделиме! Страв ми е, се плашам, премногу се плашам за нас двајца. Господ ни го избрал потешкиот пат да го одиме. До кога вака? До кооогааа?
