Дај му на времето време... зборевме вчера ако е судено да бидеме ..ке продолзиме ако не немој да притискаш на нешто во кое што ти гледаш у стил ке се сменам ке биде работата ке видиш..а јас да се обидувам да ти поверувам на тие работи кога ќе згрешиш и одновно да давам нова шанса а зар не гледаш дека се вртиме во круг? Добро не ли гледаат сите дека се исти у тоа суратот не иде и ти со сила даваш сила да поверуваш дека некад ке тргне работата нејкат да ве испуштат од рака а сепак грешат очајно грешат и се вртат во круг...колку пати бе тоа ке се сменам ке го чујам ке го видам 2 недели 3 тоа да трае и пак исто..коа не иде LET IT GO ЗАШТО ВАКА ЈА СЕ МАЧАМ ДА ЖИВЕАМ У НЕРЕАЛНО НЕШТО А ТИ САКАШ ДА ДРЖИШ НЕШТО ШТО ОДАМНА СИ ГО ПУШТИЛ ..
Неоди, остани засекогаш со мене душо моја...Иако е нереално тоа го посакувам со цело срце биди домене секој ден, секој час, секој момент секоја секунда.. Но, знаеш? Каде и да си колку далеку да си секогаш си сомене во срцево. Те сакам најмногу и те чекам што побрго да ми дојдеш
Само сакам да ти кажам, ако некогаш ме видеш насмеана, или ако некогаш не те ни погледнам кога се разминуваме, или ако ме видеш со други, знај само ти си во срцево. Само барам начини како побрзо да те преболам, долг и болен период ми е во најава, ама храбро ќе се избориме!! Ќе вртиме глави еден од друг, ќе сокриваме погледи, ама верувај никогаш нема да поминеш како странец покрај мене, секогаш ќе осетам нешто. Чудно што кога ќе те видам се осеќам смирено... Ти стискам палци, се најдобро во животот, да ти се вратам.
Толку сакам да знаеш колку ми е тешко ама гордост несакам да ти кажам...Туку ќе претраам и ќе се направам дека се е ВО РЕД а немајќи со кого да споделам два збора , ќе експлодирам сама во себе. Зошто ли сум ваква? Испомешани чувства и депресивна саботна вечер додека ти негде си поминуваш многу подобро од мене и можеш дами помогнеш , ах само да знаеш... ама не оваа глупава глава нема да ти каже туку се ќе издржи.
Оптимист сум кога станува збор за нас. Секогаш сум била. Бевме еден со друг, бевме и еден без друг. Ја баравме среќата и надвор од нашата љубов и на крајот секогаш се враќаш на мене, а јас секогаш се враќам на тебе. Си мислам, се мора да има некое значење, сите случувања мора да бидат со некоја причина. Во спротивно сме само двајца будали кои цел живот се вртат во круг!
супер си поминавме денес..многу ми беше убаво..почнувајќи од појадокот па се до испраќањето Те сакам најмил , повеќе од се !
Нормалните парови бираат нормална нивна песна а ние ја одбравме оваа.. Доволно е два збора од песничкава да отпееме и ете ја насмевката на нашите лица.. Те сакам..
Хм.... Ти реков „ти за мене си Цуре...ете оној од Викенд на мртовци, крстови што носи...“ И се смееше... А сакав да ти кажам куп крстови си скрил ти за мене... Крстови на кои душава ми ја распнуваш, повеќе од доволно... Крстови над кои крвавам секогаш кога останувам сама со оваа планина од љубов... Крстови во кои рацете ми ги сковуваш кога избегнуваш да те допрам... Крстови обложени со твоите бодликави„мхм...ахам...“ кои ме соголеа, ме ранија... Крстови кои како патоказ ти ги ставаш пред мене... да ми покажеш по кој пат што побрзо да заминам... пат кој никаде не води... кога се на тебе мириса... Крстови со кои ме китиш... Крстови на кои ги закопуваш сите мои соништа, сите чувства убави... на кои младоста моја ја закопуваш... Крстови по кои викам и тропам... но како коњ со узди ги носам немо... коњ кој гледа само во тебе... Крстови кои безмилосно гребат... секаде... секаде каде не си ме допрел.. . Крстови темни како ноќта... во која плачам, во која те нема.... а те има најмногу... Крстови остри како нож..кој се подлабоко ме копаат...се повеќе ме откриваат... Крстови крвави и болни... кои тежат... а некогаш само ти, со твојот глас ги олеснуваш... ја стоплуваш утробава... ме потсетуваш што си ти за мене....а не сум јас за тебе... Крстови кои оставаат рани по телово... модри кругови под очиве... кои не си ги видел... не си ги помилувал... Крстови... на кои се распнувам сама од помислата дека ќе те нема до мене... Крстови кои ги милувам... Крстови на кои со крв пишува „ти...се уште само ти...“ Ете Цуре си ти... излегуваш само кога душава ми е умрена... умрена по тебе...без тебе...
Ти што ми ја украде младоста.... Ти што ми ја изгори душава.... Те љубам најискрено и најчисто. Километрите се само бројка..... Далечината е само предизвик.... Моиве чуства се длабоки и недопирливи.... Искрени и сродни.... Не, секоја пречка ужасно ја поминав ....ја надминав како зрно сол на рана... Ја издржав.... И сега кога го гледам крајот, а никако да дојде.... Само чекам и се надевам... На малку среќа и топлина, радости и мигови... Ти што ми го зазеде срцето.
Вака кога ми се руши светот под нозете, ми фалиш онака да седниме како порано, да ме посоветуваш, да ме ислушаш. Сакам да ти пишам да се најдиме на истото место, да ти кажам се што ме мачи Ти секогаш ми ги даваше најискрените совети, секогаш знаеше да ме насмееш.
Те замислувам како ме галиш по должината на косата . Како скришно ме набљудуваш, ми се восхитуваш на погледот .. Ме бакнуваш со очите .Цело сценарио си замислувам како зборуваме, се шетаме... Ги правиме работите кои никогаш не ги правевме. Ти може сакаше , ама не можеше. Не ти дозволував . Те притискав. Те притискав оти ме печеше, ме печеа мислите глупави што ги имав. Еве некое време помина, уште те мислам . Ретко ти пишувам . Поретко и отколку тука што пишувам,скришно. Те мислам но за убави работи , и ова мене не ме измачува . Оставам , оставам да видам што ќе направи времето . Не го правам ова ни за да постигнам нешто , сеедно ми е. Не знам дали си за мене , не знам дали не си . Ама сега за сега слична интелегенција како тебе не сретнав .Ни навидум.
Што фино вака (ќе) си играме мачка и глушец. Ти дознав тајна. Чекор понапред сум од тебе сега. Малку не ни личи да се понашаме ко тинејџери, али ти кажи дека проблемот е играње курташак на зборови...во права црква си дошол на крстење за тоа. Мене ми е интересно. Добро се држиш, досетлив си...ко за дигнато креле со главата во газ. Сепак... Какви лигувчиња и ѕвездички, лик ко тебе не ми ни треба да се соблече за да ме предизвика. Ме предизвикуваш умствено, а тоа трае многу подолго и со поинтензивни ефекти од било што физичко. Продолжи...
Не знам дали ти си поголем кретен или јас поголема будала. Веќе не ти враќам нит на пораки, нит на повици.
Го сретнав токму тогаш кога помислив дека веќе сум го заборавила. Беше сменет и туѓ. Беше сè уште мој. Беше бескрајно туѓ со моја насмевка. Беше странец со познат парфем. Беше најмил, а несуден. Го сретнав и знаев дека после таа средба, заборавот никогаш веќе нема да ми мириса на него. Го одминав, а знаев дека ќе се свртам пак по него и ова тука нема да заврши. Го гледав како виновна, а бев најкротна и најневина. Ме гледаше меѓу трепки како да сакаше да ми се извини, како да сакаше да му простам бидејќи друга љуби. Како да сакаше во солзи да ми каже дека е доцна, дека повеќе никогаш нема да биде мој. Го гледав како да го знам сето тоа. Без тронка суета, со детски очи, велев дека сум спремна. Спремна сè да му простам, само за една прегратка. Ја стегна мојата дланка, и лесна воздишка проструи низ моите растреперени усни. „-Беше најмил и проклет. Беше туѓ и те сретнав после толку години. Беше тој кој го уништи мојот живот, а истовремено тој без кого животот ме уништи мене. Ти припаѓаше универзумот, а без тебе тонев во неговите темнини. Секој ден копнеев за тебе, а да патиш сакав. Да те победам тебе сакав, ама љубовта ме победи мене. Како кршлива срна паднав во твоите силни раце. Се скршив по којзнае кој пат, а се чувствував целосна после којзнае колку време. Ми шепотеше на уво, а јас се ежев. Јас, да избегам сакав. Да те земам со мене и само мој да останеш. Да те оттурнам сакав. Да те огорчам. Да те казнам бидејќи ме осуди на доживотна болка. Те впивав длабоко под кожа. Тогаш знам, дека дури и да умрев во твојата прегратка ќе бев среќна.“ „-Ама, туѓ си. Нејзин си и оди си. Замини бидејќи тоа е твојата најјака страна. Замини и никому ни збор за нас. Никому ни солза за мене. Таа нека те опива со бакнежи. Таа нека ти гужва постела. Таа нека ти биде сè она што јас не ти бев. “ Истрчав со насмевка, а горката болка во грлото ме пецкаше велејќи дека без него не ќе можам. Ќе можам, кој би рекол дека не? Ноќта и без месечина ќе падне, ама дали ќе биде иста? -Кристина Цонкинска, 2015
Многу ми е убаво кога во јавност ќе ме бакниш на рака и ќе ми речеш -те сакам најмила! Срцето ми бие многу силно, животот ми го продолжуваш секој ден.
Знам јас сакав некое време да не ме бараш, да бидеме разделени ама ми недостигаш. Единствено само со тебе и сакам да бидам . Зар не научи толку време дека зад мојата ладнокрвност се крие само страв да не ме повредиш уште повеќе. Го знаеш тоа, посигурно е да сакаш некој кој никогаш нема да стане твоја вистинска љубов, зошто не може го изгубиш оној кој никогаш не бил твој. Не знам што ми направи и не сум сигурна дека сакам да знам. Што и да е, боли, многу боли.Сакам да ти ја простам твојата неодлучност и заминам со дигната глава. Не сакам да ме претвори во жртва, колку и да лажам ќе ти дадам на знаење дека не си доволно важен за мене за да те мразам. Сакам д останеш врзан за минатото. Сакам да сум слободна. И ќе те заборавам. Морам.
Се' ќе биде добро и пак ќе бидеш моето весело сонце полно со позитивна енергија. Ништо не може да те собори. Во ниту еден момент нема да се оттргнам од тебе. Како што ти доаѓаше неколку пати на ден да ме видиш, ми носеше највкусни кифлички и ги кршеше, па ми правеше авиончиња за да можам да ги изедам, така и јас тебе ќе те чувам. Да можам, дел од себе би ти дала, за да не ја осеќаш болкава деновиве. Љубов моја најмила, нема личност на светов што заслужува повеќе среќа од тебе. Те сакам, душиче мое најмило.
