Никогаш повеќе да не ти текне дека постојам и да ми се маниш од мојот живот,требало да размислиш прво што правиш пред да ме повредиш!!
Ми фалиш премногу....Да лежиме гушнати и да мечтаеме за нашата иднина, а потоа да се бориме кој попрво ќе успее да го бутне едниот од кревет. Па да ти заспијам на гради и да ме разбудиш со кафе.. А јас да ти спремам доручек, ти нестрпливо чекаш додека си играм со храната оти секое утро треба да започне со чудесии од јадење за гурмани како нас. Уште малку....
Не сум свесна кога и како ме освои мене, но знам кога ја освои мајка ми. Беше онаа вечер, последната што ја поминавме заедно, доаѓаше кај мене да седиме во двор. Кога веќе беше пред куќата ми се јави само за да ми кажеш да си облечам џемпер бидејќи било ладно, да не настинам. Мајка ми те слушна и само ми се насмевна. И беше мило што се грижиш за мене. Ги сакам тие твои слатки гестови, ми ја топлат душата. Колку си ми само мил секогаш кога ти кажам дека ќе учам и твоите први зборови се да не се нервирам премногу, дека се ќе помине. Таков те сакам, гледаш колку малку треба за да ме направиш среќна? Не ми требаат скапи поклони и слични работи. Ми требаш само ти до мене и мало внимание. Ти испраќам далечни прегратки за убав сон
Дете си за мене... Но откако те видов не престанувам да мислам на тебе... Се поретко те гледам, а се повеќе те посакувам. Ех да имам само прилика.
Да тука си , знам дека си дојден.Можеби не јас лично но дознав , се интересирам за тебе верувај ми никогаш не ги заборавив нашите долги разговори и знаеш што?читам што сме зборувале и какви ветувања си дадовме еден на друг,дека ќе се сретнеме само што ќе дојдеш во градов..Тука си но во овој момент за мене си толку далеку да , можеби ова е моја вина што престанавме да комуницираме ама ми недостигаш и многу сакам да те видам .. Само да знаеш колку го чекав овој ден кога ќе стигнеш во мојот град и кога конечно си тука јас не можам да те видам и да бидам блиску до тебе..Но едно посакувам барем да те видам од далеку и ќе бидам задоволна ........
Ги избришав сите твои пораки денес, сите твои mail-ови. Да знаеш колку само тешко ми беше да се разделам од нив .По неколку пати секоја од нив ја читав пред да ја избришам, како да сакам да ми останат врежани во сеќавањето засекогаш, да не ги заборавам никогаш. И твоите слики ги избришав иако помислата на твојата насмевка секогаш ќе ми го разубавува денот. На крај и твојот број го избришав, а знам и среде сон некој да ме разбуди ќе му го испеам во секунда. Само спомените не знам како се бришат. Тебе како да те изришам од срцево не знам. Знам, ќе те потиснам некаде длабоко, нема да ти дадам простор да ми управуваш со животот, со чувствата. А по потреба некогаш би те извадила од таму, чисто да се потсетам какво чувство беше љубовта. Можеби ќе ја доживеам пак некогаш со некој друг, но таа со тебе нема никогаш. Збогум, сонце мое
Многу многу те сакам. Во право си ние не можеме да бидиме разделени. Ќе има ли крај вонајва? Не можам повеќе, уморна сум бе мило, сакам да имам мирна врска исполнета со убави моменти, сакам мир, сакам да се препуштам да не мислам на ништо, сакам тоа што ќе го испланираме да го оствариме. Чекор по чекор, без сопки. Сакам да бидам покрај тебе постојано, сакам да се грижам за тебе, да градам дом со тебе, да создадам семејство. До кога вака мило мое, преморена сум. Те сакам премногу ама при крај ми е силата.
Љубов моја. И после толку време чувствата се исти. Силно ме прегрнуваат и ме носат некаде високо. Додека те гледам, во мене гори оган. Целата горам и се предавам. И покрај целата тага за тоа што си далеку, кога си тука, како целиот свет да се осветлува, како да огрева ново, посветло сонце. Тогаш посакувам се да застане. Само ти и јас да останеме. Тешко беше, тешко и ќе биде, покрај сите околности кои се против нас. Но јас уште кога те запознав реков дека ќе се борам. Така и ќе биде. Со насмевка ќе се будам и понатаму знаејќи дека сме под исто небо, и во надеж дека следните денови ќе бидат уште поубави. Не, нема да се откажам, никогаш. Те пронајдов и нема да дозволам било кој да го сруши ова. И кога нема да си тука, ке одам на нашите места и ќе те чекам, ќе те чекам пак да дојдеш, тонејќи во спомените кои во мене оставија неизбришлива трага. Засекогаш ќе ги носам твоите отпечатоци на мене, и чувството дека твојата рака е повторно околу мојата половина, и твоите прсти на моето лице. Те сакам! Ќе ти го кажам тоа уште толку колку што треба. И повторно ќе ти го докажувам тоа, секој ден. Те сакам најмногу!
Преплавена сум со сеќавања,со емоции,моменти,спомени ... Песнава секогаш кога ќе ја слушнам ми доаѓаат солзи проследени со смешкање и присетување на најубавите моменти со тебе ...
Сакам ваквите врнежливи и свежи ноќи да бидам до тебе, да лежиме гушнати во топлата поостела и да го слушаме дождот. Ми фалиш премногу, потребен си ми, дојди ајде.. :'(
Зарем не се приметува дека ми се свиѓаш, многу?! Направив ствари несвојствени за мене, и тебе ти беше чудно и уште ти е... Но, тоа е затоа што премногу ми се свиѓаш! Кога ќе сфатиш, секој ден ти давам по некој знак?!?
Време е за „чекај малку да те р'чнам за време на ПМС“ муабет: ... па следува она кога човек не може да ти докаже нешто при обична дискусија: ... и мојата „тотално се предавам“ фаца: C'est la vie!
Решив темата да не ја отворам, али ко ја отворив мислењето толку многу ме погоди шо морав да пишам. Истото би ти го кажала и тебе. Ќе пукнам само да знајш
Tesko ti odi vo iznenaduvanjata, zosto recisi sekogas uspevam da 'namirisam' nesto Ama denes, apsolutno ni na kraj pamet ne mi padna deka ti ke dojdes po mene. Bev ubedena deka ne mozes da se oslobodis od rabota. No, ti me preceka so prekrasen buket cveke i mi rece :"Zarem bi dozvolil nekoj drug prv da te vidi i pregrne posle celi 9 dena ?" SPEECHLESS
