Мислиш и ти на мене? Те потсеќа ли и тебе се на мене? Те боли ли? Ти фалам ли? Зошто да ти фалам бе... ти ме презираш, го мразиш секое нешто што те потсетува на мене, се каеш за секој миг поминат со мене, не сакаш ни името да ми го спомнеш, не сакаш ни да се сетиш... Те разбирам... Иначе, ти ја видов бившата денес.. се почувствував ко да ми рече "welcome to the club"... Грдо чувство бе.. грдо. Не можам да си простам. Џабе се каам, не знам како долгот да ти го вратам. Не знам дали некогаш ќе ми простиш, со оглед на тоа што не си од тие што простуваат и забораваат лесно, а и кој би простил бе... Не знам ни дали Бог некогаш ќе ми прости. А јас... знам дека јас нема никогаш нема целосно да се излечам од ова. Затоа што јас сум виновна, затоа што си ДОЗВОЛИВ јас да бидам виновна. Затоа што МОЖЕВ а не направив. Предоцна сфатив, исто како сите будали што цел живот ги презирав и мразев. И јас си дозволив да дојдам во таа ситуација... Грев на душа ми е и тоа што ти одзедов 4 години, многу љубов, многу здравје, многу прилики... тоа што не ти вратив на љубовта како што требаше... а мислев дека те сакам премногу. Ете, тоа е тоа што цел живот ќе ме прогонува... и без тебе и со тебе.
Se ke ti iznapisam i iznakazam zosto zasluji i skapo ke mi platis sto patev i iskreno te sakav.Ke te lazam deka bilo za korist a ne za srekniot zivot koj go zamisliv so tebe i ke ja stavam najlaznata nasmevka pred tebe i site da vidat.No sebesi tesko se lazam tuka e problemot
E da..imase dosta loso zapoznavanje so kolegata od rabota. Losa situacija ama nee se kako sto izgleda znaes taka? Se kontroliram de Nije, nije, nije to.. Ono sto ti se uciniloo Спојлер: Ne otvaraj! A moze I da bide ako vaka prodolzime
И не сфати дека ми требаше... како невидлив накит на вратов...да светкаш, да блескам со тебе... И не сфати дека ми требаат твоите раце на секој фустан... да ги носам како печат, како патоказ додека други ме посакуваат... како крајна станица ,на која ќе ги фрлам и само душа за тебе ќе станам... И не сфати дека ми требаше како писта... да полетам, да ме оттурнеш, да се свртам па да плачам по неа... И не сфати дека ми требаше како светилник... како најубавиот сјај на зелени очи... кон кој секој пат ќе води... И не сфати дека ми требаше да ти раскажам се... да зборувам долго и гласно... да ти ја раскажам Венеција... па молкум те милувам, покажувајќи колку болело кога ветерот ми минувал таму низ косите... И не сфати дека ти си Венеција за мене... еден во светот... море кое ме преплавило...раце кои чиниш се гондола, кои единствено може да ме пренесат некаде... И не сфати дека ми требаше да липам во твоите раце... да врескам како се се распаѓа... и да те барам по полноќ само за да ме успиеш со тој глас твој... И не сфати дека секој сон го обојуваш... па не чекаше додека ги исполнувам... па не се гордееше додека процветувам... И не сфати дека предолго вкусот ти го носам со себе, вкусот на најголемата погрешна одлука... на залудното“ те сакам...“ И не сфати дека сакав да ти требам...со отворени раце да ме пречекуваш... со лакома уста да ме милуваш... со цврсти раце да зграпчуваш... секаде, секогаш... И не сфати дека сакав со твоите прегратки да лекуваш... да ме посетиш со кругот на твоите раце колку сум слаба во него... да ме потсетиш како јас „бестрашната“ треперам пред тебе... И не сфати дека сакав да ме носиш во себе... како нераскинлив дел, како буква која не се пишува, а се изговара... И не сфати дека сакав душата како кромид, дел по дел да си ја отвораш за мене... па сам да плачеш додека откриваш што си скрил во неа... И не сфати дека сакав да се промениш... да бидеш моето „вредеше секоја жртва... вредеше секоја солза... вредеше самотијата...вредеше бескрајното чекање..“ Ете не сфати... па ранета... со кожа испукана од самотија... ме врати... ме врати во рацете што мудро чекаа....
Срцето ми се кине кога ќе се налутиш за некоја глупост. Никогаш не би те повредила намерно, ама ете, и јас сум човек. А ти како сонце најголемо, дури и кога си лут, ми се јавуваш да ме прашаш како сум, да ми посакаш добра ноќ и да ме потсетиш дека секогаш си тука за мене. Ти си најпрекрасното нешто што го знам, лутко љубоморен. Те сакам повеќе од се'.
Zivotot pak ke te vrati no nema da Ti prostam ,ke se pobedam i sebesi a ti ni seen ne udaraj dosta mi e i mene od tebe .Zivotot se ke ti plati so taa tvoja majka
Октомври беше наш месец...... И како сега јас да му се радувам? Ме потсетува на тебе... Знаеш, се прашувам дали понекогаш помислуваш на мене, дали ти недостигам, дали те боли?? А најмногу се прашувам дали знаеш и сам зошто ме лажеше, зарем заслужив??? Си ветив, вечерва е последен пат да капни моја солза за тебе!
As you start to walk on the way, the way appears, а не да викаш дека штом ти тргне нешто во животот, се трга без тебе .
Иако ме нервираш те сакам бе. Мразам затоа што те сакам! Чекам твоја порака...заспивам со телефонот во рака, чекајќи твоја порака.
Има да ми кажеш за сите планини и низини што ги носиш во душата. Има за секое прашање да ми дадеш одговор. И знам дека ќе ме боли,и знам дека ќе плачам многу. Има да те натерам да ме гледаш право во очи,и да признаеш дека не си спремен. И да признаеш дека сакаш да си одиш од мене. Ако е така. Јас ќе преживувам,ама ќе преживеам. И ќе се виткам од болка,и ќе дишам само да знам дека сум жива.ама нема ни името да ти го изговорам.
Знаеш да направиш да се чувствувам ко принцеза, а знаеш да направиш и да се чувствувам ко гомно! Знам дека тоа го правиш за баланс... Па добро, тоа не прави исти!
Октомври.. овој месец е наш, љубави! Толку спомени, емоции, чувства. Би сакала да си со мене секогаш.
Игорче злато те молам не ми се кревај многу многу оти те премолев(што толку импулсивно реагирав кога се сретнавме) сам си крив ако си тука со тебе планирам Нова година да славамhug: ако не да ти дадам парички да ми купиш нешто од Холандија за спомен
Погледни ме,да го испијам тој поглед,жедна сум!Прегрни ме,да го вдишам тој мирис,ми треба воздух!Бакни ме,да ги нахранам усниве,прегладнета сум!Дојди,изненади ме,покажи ми како се сака жена!
