И сега ... ПАК И ПАК не сме еден до друг. Чудо ми се случува. Јас сум се позаљубена во тебе, се повеќе те сакам и ти ја откривам прекрасната душа, срце кое не крие емоции, срце кое знае искрено да сака. Ама недостигањето секојдневно е се поголемо кај двајцата, и тоа е најтешкото. Почнавме и со солзи да се разделуваме. Мислам дека цела ден имам овиснати камења на душата. Несакам ситниците да ни прават проблеми нема да го дозволиме тоа. Го чекам идното гледање да те изнагшкам. А до тогаш ќе се воздржам од . Знам дека и тебе не ти е лесно љубов. Dugi su dani i duge noci kad ni si samnom nedostajes mi ...
Тоа што не можам да ти го кажам очи во очи, ќе го напишам тука. Иако нема да допре до тебе, секако, но тешко е сама да се борам со мислите и чувствата. Прво не сакав да си признаам, но имам чувства кон тебе. Во мене тлеееше оган кој сега сосема се разгоре. Се вљубив во тебе, лудо. Како што се вљубувам јас. Или целосно се предавам, или воопшто. Се воздржував од радост. Знаев, ситуацијата не е за да се радувам. Знаев дека ќе биде тешко. Знаев дека немаме многу време, знаев дека нема да останеш. Знаев се. Но ете, ти го препуштив срцето. Не се обвинувам зашто знам дека тоа не се контролира. Доволно научив за тоа низ годините. Почнаа да се нижат денови, од убави поубави. Се уште ми е главата во облаци. Кога ќе те здогледам, кога така мило ќе ми се насмевнеш, кога ќе ме огрее синилото на твоите очи, станувам свесна за што всушност вреди да се живее. Така беше и денес. Времето што го поминавме заедно ми помина како секунда. Ниту еднаш не погледнав во часовникот. Заборавив на се околу мене. Само ти и јас. Само разговорот беше доволен. Само твојата близина. Среќа беше тоа, ја почувствував. Срцето ми беше како стуткано во клопче но истовремено толку безгрижно. Пеперутките во стомакот ме скокоткаа толку пријатно. Се молев да не завршува. И кога се разделивме, само секудни потоа, како да ми натежна нешто на срцето. И еве така се чувствувам цел ден. Знам дека ова денес беше една од нашите последни средби. И тоа боли. Толку многу. Не можам ни да заплачам. Не можам да зборувам со никого за ова. Ти ќе продолжиш, а јас ќе морам да ја носам оваа тајна во мене. Оваа невозможна љубов. Кажи ми како да се подготвам за нашата последна средба? Како ќе го поднесам тоа? Како? Ќе те гледам во очи знаејќи дека можеби нема никогаш повеќе. Ми треба многу сила, а мислам дека ја немам. Не можам да се разделам од тебе, разбери. Прерано е. Чувствата ми се се уште толку свежи, толку силни. Не знам како ќе издржам а да не те прегрнам цврсто и да не те пуштам никогаш. Ти ми ја врати среќата, љубовта, но ти и ќе ми ги одземеш. Не знам како да се носам со ова. Не ти се изнагледав. Требаше уште многу да направиме јас и ти заедно. И многу нешта, и она најважното, ќе ми останат неискажани. Се обидувам да не мислам, но овие чувства се надвиснати над мене како црн облак. Знам дека не смеам, знам дека нема смисла, знам дека јас и ти сме два различни света. Јас не можам и не сакам да се обидам да срушам нешто што градиш со години. Ти ќе продолжиш по својот пат, ќе морам и јас. Но во срцево ќе те чувам засекогаш. Те сакам!
Еднаш ми рече не сакаш неизрамнети сметки. Ти ја израмни, мојата остана. Уште оттогаш сфатив, ама сонувачот во мене се бореше. Out of sight, out of mind, и сега изгледа смешно. Ако нешто сакам во врска со себе, тоа е моментот кога давам 100 шанси пред да завртам грб и никогаш да не погледнам назад. Така, никој не може да се жали дека на нечуено сум го пресекла веднаш. И секој досега никнувал 101от пат, кога сфатил дека назад нема. Дотогаш молчите и развлекувате. Ако, никни и ти. Може ќе сакам да израмнам сметка тогаш, може и не. Веројатно не. Јас за интернет и телефон доцнам месецов, не па за друго. Пф.
Се понижувам до немај каде ради тебе. Се плашам дека ако пак ме побараш, пак ќе дотрчам без размислување. А не сакам Senden asla bir gün bile ayrı kalmam, ayrı kalmam..
Ми се смачи од тебе и тоа однесување. Дјај озбили се веќе еднаш или ќе гледаш како јас заминувам, овој пат сум сериозна.
Само што ке пишам и ке кажам дека те нема никаде неколку дена, дека полека се навикнувам и ми е полесно за да те заборавам ти напротив ми пишеш само едно бедно нешто и толку. Значи толку многу сум слаба на тебе што ми иде да плачам на глас ко мало дете. Да го исфрлам сето ова што ми лежи на душата и ме мачи веќе еден месец ! Знам дека воопшто не ме ни помислуваш, знам дека ти е сеедно. Почнав сама со себе да зборувам, да бидам реална како стојат работите ама попусто... Ме боли се повеќе и повеќе, се нервирам од самата помисла дека можеби си со друга, дека ја бакнуваш како што ме бакнуваше мене и и ја мирисаш косата. Лошо сум со здравјето веќе една недела, западнав и неможам да се опоравам. Немам воља за ништо, само сакам да сум сама ништо не ме радува. Кога ке престане ова чувство?Кога ке престане волку да ме боли? Кога ке те заборавам? Зарем вреди волку лошо да се чувствувамм за личност која не ме ни помислува. Ахх...
Se ozeni i bebe ocekuvate. Bas mi e milo,ti ja zasluzuvas cela sreka na svetot.Edinstven bese vo mojot zivot sto me sakase i pokraj toa sto sekogas te turkav od sebe.. Zalam sto nikogas ne mozev da te zasakam...
Биди силен мило мое Јас сум до тебе и секогаш ќе ти бидам најголема подршка ... И ова ќе помине како се друго.
Те сакам. Се надевам дека една недела ќе ми помине брзо иако уште отсега проклето ми фалиш. Едвај чекам пак мило да ме погледнеш, убаво да ја искористиме секоја секунда додека сме заедно, да ми кажеш зборови какви што знаеш само ти. Луда сум по тебе. Не ни мислев некогаш дека баш во тебе ќе се заљубам а толку долго те знам. Ах
I'm here without you baby But you're still on my lonely mind I think about you baby And I dream about you all the time
Веќе неколку часа те нема а многу ми недостасуваш,се е пусто без тебе,а каде се дури два месеци????!!!! Лудница.Ама ќе се издржи,мораме........
ми требаше само да ме прегрнеш ништо друго....нема врска веќе го стори тоа некој друг....другарски беше или од негова страна можеби не...
