И јас не сфаќам како сите ги допушташ толку блиску до тебе, а со мене како бодликава жица да имаш поставено, уплашен од тоа да не те повредам. Си се оддалечил, бегаш како од тигар, а јас само сакам да бидам тука за тебе. Само немој кога ќе сфатиш колку те сакам да биде веќе прекасно.
Што би ти кажала? Чекај вака првен него да му кажам, му благодарам за поминатото време и за вниманието кое ми го дава,иако оди на работа ненаспан за мене да ми обрни внимание, иако бара начин да дојди тука иако е далеку или јас да одам таму, му благодарам за сево ова време што ме прави среќна и исполнета и знам дека ако биди се во ред, и без брзање дека конечно ќе бидам среќна. Сега тебе да ти кажам, се што неможам да ти кажам в лице, иако знам дека ќе прочиташ сигурна сум во то, како прво жал ми е за се шо помина во животот, не беше фер спрема тебе и очигледно сеуште не е, тука и сега ќе ти посакам побрзо да оздравиш, оти знам колкав борец си во животот, и знам дека одозгора те чуват и дека се ќе биди во ред. ќе ти посакам се најубаво, да бидиш среќен и исполнет и да си најдиш некоја шо ќе те сака, ќе те цени, ќе те поштова. Знајш дека бев спремна на се за тебе. И секогаш ја гледав твојата страна, а мојата ја тргав настрана, лепев, лепев кај шо требаше и ти простував, и самиот знајш дека напрајв се шо беше од мене, дадов и душа и срце, барав начини за да дојдам, ти поддадов цела рака, а ти ни еднаш не ја фати. 6 ебани години, 6 години ти дадов се, а не добив ништо за возврат, додека ти беше со полно девојки и око не ти трепнуваше да прашаш дали сум жива. дали сум добра, и како го поминвам денот, и дали ми требаш тука до мене, те барав ти пишев ниеднаш не добив одговор, но сега конечно овде клавам крај. Како шо ти пишав погоре, не ти посакувам ништо лошо,сакам да оздравиш да се вратиш на нозе како шо беше, и да го фатиш животот со полна пареа, да бидиш среќен. Мене не ме барај, не за џабе рекле она што се скршило и да го залепиш нема да биди исто. Со солзи го пишувам ова, оти криво ми е , оти можевме да бидиме пар кој ќе го освој светот, и да се сакаме и да бидиме среќни, ама жал ми е, премногу ми е жал, оти самиот си го напрај ова, не осеќам вина, и заслужвам да сум среќна и исполнета со некој кој ќе ме цени, и сакам да се смеам, да живеам со полна пареа, и да љубам. Нашето не било за да биди, од мене толку, не ми пишувај, не ме барај, да не ја отежнуваме ситуацијата.
Најпрво сакам да ти се заблагодарам за тоа како се трудеше да не ме повредиш, не си ти крив што моите очи не знаат за друг освен тебе. Стојам зад се` што ти кажав и се` што не сум успеала да ти кажам. За човек како мене што не знае за емоции, болиш, проклето болиш. Ме боли твоето отсуство, но мора да продолжам како што го правиш тоа и ти. Ќе се среќаваме и ќе се глумиме дека се` е како порано, иако ништо не е веќе исто... Единствен пред кој ја имам отворено душава, оди... И не ме сожалувај, тоа е нешто што најмногу го мразам. Ќе преживеам како и секогаш, па и без тебе...
Posle podolgo vreme pak te sonuvav.. Zboruvas so mene,a ne me gledas vo lice. Mi prakjas dvosmisleni poraki. Me potseti na toa vreme. I togas koga mi zboruvase ti bese tesko vo oci da me poglednes,zatoa sto sekoj zbor laga ti bese. Me turkase od sebe,a koga ke se povlecev povtorno me barase.. I vcera bev pak vo toj grad. Kako noz vo srce mi e sekoe odenje tamu. Srekna sum,fala mu na boga za ovoj zivot i ovoj prekrasen covek pokraj mene. Ama ubedena sum deka sekoj od nas nosi luzni koi go pratat cel zivot.
И со температура 39 на 40+ степени сум го бладала само твоето име. Е до толку! Ама ти не си ни свесен колку си ми потребен...
Што да кажам, поим немаш во мислите колку те мразам, посебно овој период, посебно во вакви моменти и во оние кога ќе го надмнам ова... да беше твој изборот ќе те збришев од се ... како можело да се мрази и сака некој во исто време ... ете така може !!!
Минути, часови, денови изгубив да ти објаснам дека чувствителноста е највисок степен на интелегенција, тебе, на човекот кому чувствата му се непознат поим... тебе , на човекот кој какво и да разбуди чувство во некого ќе е проклето... било да разбуди љубов, нежност, инает... се е тоа проклето!
Не знам кој ти го кажал тоа дека за некои работи никогаш не е касно ама да знаеш дека те излажал. Едноставно касно е и не можеш нешто што требало да го направиш пред три години кога секој дел од мене копнеел по тоа да ти текне да го направиш сега. Тогаш умирав од желба и буквално се ќе дадев да се случи тоа, а сега веќе не треперам ни кога ќе ти го слушнам името или гласот. Затоа што сега се е сменето, јас сум многу сменета и ништо не е веќе исто, не иде така тоа. Ама јас и да ти нацртам пак нема да сфатиш затоа што си дете во паметот. А јас со такви деца одамна решив да не си губам време. И тоа и сам ми го докажа кога не ми ни кажа директно тоа што ти читав од очите туку пробуваше да го чуеш од моја уста. Нека, фала... Терај сам. Јас ти посакувам се најубаво и ќе ме имаш само кало другарка во име на годините поминати заедно. Не сакам на овој начин да ти вратам и не сакам да те боли како некогаш мене ама сепак ми се полни срцево ради сегашнава ситуација. Кругот се врти, да... Во тоа да веруваш. А ти ѓубре, и кога не сме заедно успеваш некако да ми го ебеш раатот! Немој, те молам остави ме!
Се гледа кој повеќе се бори и се труди да опстане оваа врска, но да знаеш тоа не си ти иако велиш дека ти се бореш, но не е така. Неможе од една караница или расправија да ставиме крај.
Не сме еден за друг и двајцата знаеме дека е невозможноо.....но зошто упорно запагаме се подлабокоо. Зошто ни еден од нас не сака да стави крај. До кога ке издржиме да ги криеме чуствата еден од друг. До когааа............
Зошто секогаш животот ми дава знаци за тебе во моментот кога се трудам да те избришам. Зошто? Дали можеби животот сака да ми кажи нешто? Ова што се случи е навистина чудно.... Зошто секогаш ми пишуваш кога ќе решам да не те мислам повеќе? Како да ми ги читаш мислите, немаш појма што ми направи, но не си ти виновен, не сум ни јас, јас само се заљубив во твојот карактер без да знаеш иако те немам никогаш видено. Како времето одминува, толку повеќе се плашам, се плашам бескрајно, толку многу ја чекав таа средба а сега се плашам, се плашам да те погледнам во очи. Во моите фантазии од тебе изградив прекрасна личност, не дозволувај тоа да ми го срушиш......Страшно е да ги одбројуваш деновиве и да чекаш нешто, навистина е страшно. Не ми дозволува да си го живеам нормално животот....Но се трудам и морам да се изборам, зашто не вреди животот ако постојано чекаш некого. Не сакам повеќе да те мислам, не сакам да те сакам, не сакам да мислам дека ти си најдобриот до сега, не сакам повеќе да ми пишуваш, ме измачуваш! Знам дека наскоро ќе ми пишеш, но ќе помислиш дека сум се оладила зашто нема да бидам мила, детинеста, развеселена, ќе ја запознаеш мојата друга страна, не го сакам тоа, но морам..
Ne mislev deka olku brzo ke te prebolam. Ova e dokaz deka do mene stoi vistinskiot covek za mene. Covekot so ne me tera da mislam na nisto drugo I na nikoj drug osven na nego.
Добро, што се случува со тебе? Зошто се губиш? Зарем не знаеш колку сакам да те видам... Знаеш секогаш каде сум, но упорно ме избегнуваш... Се плашам дека почнав да се ладам, ми здосади веќе твојата рамнодушност... Ова е последно нешто што го пишувам во врска со тебе. Жал ми е, но немам трпение повеќе.
