Од ова вечер ти кажувам збогум. Имав надеж дека ќе се среди се и ке биде како што треба но се лажев. Ќе пробам да бидеме пријатели. Можеби како пријатели ке успеме барем да не се изгубиме.
Pice Kenleroski ke da e (smajli so gi kreva vegite) @simonna.a Edvaj cekam da te vidam. Uste nekolku casa ostanaa
Сакам да се дотерам, да го облечам фустанот што ти со мерак ми го бираше, новите штикли, да се нашминкам, црвен кармин и многу маскара, онака како што најмногу ти се допаѓа. А ти, ти да ме пречекаш со раце широко отворени и силно да ме гушнеш. Да ме бакнеш со страст, да ги зариеш твоите прсти во мојата коса и да ми ја повлечеш наназад главата, а телото да ми го припиеш кон тебе. Да се изгубам во твоите прегратки. Да ги бараш само моите бакнежи. И да ме изненадиш со омилениот букет лилјани и црно чоколадо. Да ми ја отвориш вратата од кола и да ме однесеш некаде далеку. Некаде каде ќе постоиме само ти и јас. Под ведро небо да ги гледаме ѕвездите и само ехот од нашата смеа и воздишки да се слушаат. И би пишувала уште редови, би исполнила цела книга со сонови. Со желби за нас. Ама ние каде сме? Кои сме?
Фала ти што ми го разубавуваш секој ден,како што ми го разубави вчерашниот Особено ме радува кога ќе ми дадеш некој комплимент неочекувано Ми недостигаш
Го мразам секој дел од тебе, го мразам звукот тој на циничен тој, го мразам изгледот на секоја победничка буква која ќе ја добијам од тебе, го мразам утрото што го почувам со мислата „аха, ќе се промени“ и како садист што ужива во болка слушамсе и сешто, го мразам тоа што морам да се потсетувам дека постоиш, го мразам секој победнички израз твој, го мразам фактот што секогаш си одмерен, точен и во право, го мразам фактот што секогаш испаѓам будала, луда и неурамнотежена, го мразам фактот што седиш пред мене со тааа фаца... Ах.......... со секоја ебена клетка во телово........ ТЕ МРАЗАМ!
Ме распарчивте..ме докршивте, ме оставивте на дно и си заминавте.. Ми крвари душата, ме боли, страшно ме боли...Но доста беше сожалувањето. Ќе се вратам, најсилна до сега, чекор по чекор, нема да се откажам... Полека но сигурно ќе се вратам, нема да ме препознаете, ќе бидам посилна од се!
Ти си мое чоколадо. Би сакала барем малку да ти ја ублажам болката и да си среќен. Но поголемиот дел треба да го завршиш сам. П.С. Можеби те љубам, знаеш?
Никогаш не сум била утрински човек,не уживав ниту да се будам,ниту да зборувам,ниту да се смеам наутро и се` тоа се смени со тебе. Ми фалиш. Мирисот на поспано утро и кафе,измешан со остра колонска вода и некој бебешки омекшивач на твоите алишта ме потсетува на тебе. Чудна музика и уште почудни движења. И јас како бескрајно мутаво се заљубувам во тебе. Секогаш ќе се прашувам,почувствува ли колку беше се искрено од мене?
Добро бе човек нели сакаше крај. Ти реков ок. Сакаш да останеме пријатели. Ти реков ок...но под услов некое време да не се појавуваш пред мене..да ми дадеш време барем малце да ми оладат чуствата. И сега како намерно пак така убав ми доагаш на работа со изговор да ме видиш другарски. Па зарем не гледаш дека сум немоќна, дека сакам да ти се фрлам во прегратка. Кога веќе ме остави и немаш чуства....оставиме и менее да те заборавамммм....проклето нека е.....
Кога веќе те немам на јаве што ми идеш во сон во три часот по полноќ, не можам да спијам ко што треба, ми го раскрши сонот, утринава ко утепана бев ненаспана.
Уфф... Не си свесна дека солзи на очи ми дојдоа кога го прочитав ова. Премногу ме потсети на мене и него. Не треба да е вака ама... Зар е можно човеку од глава да не ми излагаш? Абе за учење имам оди си веќе. Ти кој знае на кого мислиш сега и кој знае што првиш. Сабајле со потечени очи станав пак. Сама се исплашив во огледало кога се видов. Ама ајде пред другите се вадам дека алергија имам... Во исто време и среќна сум што те запознав, и го проколнувам часот кога прв пат зборнав со тебе. Ајде излези барем за момент од мојата глава. Зар е можно секое машко да ме потсетува на тебе? Зар е можно кога ќе видам некој од твојот град на тебе да ме потсетува? Знаеш дека не ми се оди на факултет заради тебе? Секое место, секоја просторија ме потсетува на тебе и често знам да појдам во вц и да заплачам. Тука дипломираше, тука се сликаше, тука целомтвое семејство беше да ти честита.... Како да поминам пак низ тие места? Секогаш си викам: еве сигурно и ти во оваа просторија си бил, сигурно и ова цвеќе си го видел, сигурно и низ овој прозор си гледал.... Ова никогаш нема да помине. Никогаш.
Чуствувам дека се ближи моментот кај што ке пукнам од внатре и ке ти кажам директно што чуствувам за тебе... Што сака нека биде после тоа. Цело време се само-анализирам дали можеби јас имам ладен пристап кон тебе па ти не се осеќаш слободен со мене? Дали премногу ја држам таа улога на која сме и двајцата? Дали можеби само површински зборам со тебе?? Дали.... Знам само дека те сакам, знам дека сакам да ти покажувам колку те сакам. Знам и дека ке ти кажам а не знам кој фидбек ке добијам....
