Можеби дека си толку различен, мене си ми посебен. Толку си смирен, присебен и секогаш примерен, а сите мои луди зборови ги пречекуваш со искрена насмевка Како е можно да имаш толку многу разбирање?? Како е можно да не заборавиш ниту збор од долгометражните разговори?? Како е можно секогаш да го имаш вистинскиот одговор?? Како?? Како?? Па уште ако ми трепниш со црните, доооолги, преслатки трепки сјајот во твоите очи многу кажува..... Ух, тие усни.... совршено нацртани .... нека не прекинуваат да се движат, срцево ми откуцува во ритамот на нивните движења ..... Почнувам да се сомневам дека не си реален
Сум те сањала сабајле како си ми пишал на вибер добро утро, одозгора па уште си отварам да видам дали си ми пишал. Абе ради тебе и скапаниот сон око не склопив и тамо ми не даш мира. Е гром да те мавне а
Најмногу ќе боли кога пред Бог на друга ќе и се колнеш на вечна љубов додека името на нашата неродена ќерка ќе ти биде некаде пасворд. Сами сме си криви... Глупава глава, уште поглупаво срце!
Mnogu se precenuvas. Zivotot ne e turska serija. Koga ke te sretnam nema srceto da mi zastane,nitu ke zaplacam. Pa neli ti sam me otturna od sebe? Sea znej sto si poseal. Jas Imam ona sto otsekogas posakuvav. Iskrena ljubov,verna,topol dom.
Dali pomisluvas na mene? Dali se sekavas koga mi rece deka ke me vodis na tvoeto omileno mesto I deka zasluzuvam mnogu vnimanie? Sakam samo edno da ti kazam, premnogu mi falis, jas te zasakav, no ke dadam se od sebe da ne mislam na tebe. Me fati za raka i prodolzivme po zaednicki pat. Na patot imase prepreki, no ti me ostavi na pola,vo sekunda, I prodolzi sam. A mislev I veruvav deka zaedno ke gi sovladime. Ne znaev dali da trcam po tebe I da te stignam ili da se vratam nazad. Me ostavi sama vo nepoznato mesto.Stoev vo mestoto nekoe vreme izgubena gledajki kako me ostavas, mislejki deka e son. Ako prodolzev po tebe mozebi ke te stignav no ke bev izmorena, nemase nikogas da bide isto. Ne znam kade ke stignes ti, no jas ke se vratam I ke baram drug podobar pat. Ke mi treba vreme no ke baram drug pat, no ovojpat vnimatelno. Samo se prasuvam sto ako povtorno se sretneme, sto ako se vratis, ke imas hrabrost da me gledas vo oci?
Сакаше да ме изгубиш ете ме изгуби.. само што пази...јас никогаш не се враќам, ни па ќе ти дозволам да се вратиш. Не ѓи сакам тие глуми " Не знаев што имам " Супер...сега знаеш што више никогаш нема да имаш.
Работава е што немавме заеднички јазик, не се разбиравме ко луѓе. Не можев да ти докажам и објаснам некои работи, си гледаш на работите од твоја перспектива. Те повредив знам, свесна сум, но и јас сум повредена, не сакам вакаа да се осеќам ама најдобро е, и така никаде не се поклопувавме, јас не бев никаде у твоја слика за иднина, не бев сигурна со тебе дека јас и ти ке изградиме нешто повише од сега, не се гледав како да сме тим. А тоа сакам од една врска, да бидам тим со партнерот, со тебе тоа не можев. Факт е дека правеше да ми биде убаво на некој твој посебен начин но никако не ме разбираше кога ке ти кажев дека некои раб едноставно ми сметаат или дека јас не сакам некои работи што ги правиш. Инаетчија си. Ке боли, и мене ке ме боли и ме боли ама нема ни да те молам ни ништо затоа што длабоко во мене чуствувам дека ова е најдобра одлука за нас. Ке ми фалиш факт, но веројатно навиката ке ни фали кај што се гледавме секојдневно... Не знам стварно, сакам да се излуфтирам и да не мислам на ништо.... Извини, стварно извини што се осеќаш повредено Не ми е да повредувам луѓе наоколу Ама па и не можам против сама себе и против тоа што го знам од внатре дека е вистина. ПОмини ми побрзо само.
Обожавам кога не ме пушташ од прегратки. Кога нечујно ќе ми се припиеш.. па лежиме гушнати и зјаеме во таван. Не праиме ништо и пак е прекрасно. Или се смееме ко чукнати на твоите гримаси или моите обидувања да не се смеам. Сакам што со тебе можам да правам се или ништо, и пак да е најубаво на свет. Со тебе ги имам и сите клишеа од филмски љубови и единственост каква само можам да посакам.
Еве дури денеска можам да си ги средам впечатоците во глава. Не знам како и со што заслужив да имам таква личност како тебе во животов. Неизмерно среќна ме правиш. А јас малку се плашам од среќата, знаеш.. Страв ми е да кажам на било кого за нешто да не ми се "расипе". Не дека некој друг нешто ќе ни расипе, туку имам некое глупаво верување дека кога е човек среќен треба да молчи. И молчам, ама мислам дека се издавам. Очите ми сјаат како никогаш досега. Се смеам. Ништо лошо и никаква негативност не допира до мене, им простив на луѓе што мислев дека ги избришав од моето секојдневие. Но ете, ти толку позитивно ми влијаеш. И тоа е многу важно за мене. Ми се допаѓа што од мене правиш подобра личност. Ми се допаѓа што кога сум со тебе чувствувам и смиреност и сладок немир. Не спијам како што треба веќе со денови, а тоа е зашто сакам да сум будна што подолго и да мислам на тебе. Да ги превртувам во глава како филм нашите случки, твоите зборови, погледи и допири. И сенките под очиве си ги сакам кога ќе се погледнам во огледало. А најмногу го сакам тоа што сум насмеана и тоа онака, од срце. Знаеш ли дека и она што на прв поглед е најобично нешто, мене ми значи неизмерно. Нашите долги разговори, чувството кога твоите прсти поминуваат по мојата рака, несовршеностите на твоето лице кои за мене се апсолутно совршени. Можам да пишувам уште, да напишам цел роман, но сето тоа е премалку и знам дека нема да го доловам чувството што цвета во мене. Да знаеш колку многу те сакам, да знаеш само..
