Секогаш ми кажуваш дека сум посебна и единствена...ти ме направи таква...со твојата љубов што секојдневно ми ја подаруваш во неизмерна количина... Те сакам
Немаш поим колку ми треба твојата прегратка сега. Колку само би ми годеле твоите раце обвиткани околу мене исто како последниот пат. Само еднаш барем. Да не те пуштам со часови. Да ме стиснеш толку силно што единствено нешто за што во моментот знам си ти.
Време е да престанам да се обвинувам за нашиот крај. Доста време ме измачуваше тоа проклето чувство. Не сакам повеќе ни да те сакам ни да се обвинувам. После се сфатив дека колку и да бев добра, колку и да се трудев никогаш не бев доволно добра. Никогаш за тебе... Се ме боли, се рушам, додека ти уживаш негде и те боли *** за мене, е тоа е реалноста. Зошто не престанам да те сакам? Зошто уште те сакам иако знам дека си лош и безчувствителен ? Зарем не ми е доволно се што ми направи да престанам да те сакам.... Никогаш не сум била толку слаба заради некој, никогаш. Сакам да изчезнеш од моите мисли и од моето срце, не ме заслужуваш. Само болка ми донесе, а никогаш вистински не ме сакаше... Не знам како можеш да бидеш толку безчувствителен, да ме лажеш, искористуваш и да ме повредуваш. Дали има некој што гледа колку болка ми нанесе?? Каде е правдата?? Каде е кармата?? Плачам со денови додека ти си среќен... Не сакам повеќе да те видам!!! Заслужуваш се најлошо!!
Браво, го достигна дното Подолу од ова не знам дали ќе паднеш некогаш во моиве очи...Очаен си, за жалење, ма за лечење
кој друг после 6 часа акање низ град на топлово ке дојде дома и ке се врати пак до град само за да ми купи списание?- САМО ТИ
Да, во право си Тркалото се врти... За 9 месеци се сврте за 360 степени Ама продолжува да се врати Не го заборавај тоа Можам за 9 минити да го свртам повторно за истите 360
Знаев дека ми се допаѓаш кога срцето почнуваше да ми лупа како лудо кога ќе те видев некаде. Чувствував еден убав немир во мене.. Знаев дека те засакав кога со тебе почнав да се чувствувам најмирно, многу помирно отколку без тебе.
Сѐ уште нозете ми се тресат како првиот пат пред секоја наша средба. Сѐ уште срцето ми лупа како лудо кога ќе видам твој повик. Цело тело ми трепери кога ќе ме бакнеш. Топлина ми иде на душата кога ми ја држиш раката. Нека трае цел живот!
Не го очекував оваа од тебе... "Извини" веќе ништо не ми значи. Се чувствувам навредено, можеби треба да си ги подсоберам чувствата малку..
Знаев дека си чуден човек, ама не знаев дека си до толку И не не ти се лутам, само ти се чудам, дури и смешно ми е А убаво ти објаснив и претходно, следен пат и ќе ти нацртам
Ме збунуваш го сфаќаш ти тоа? Така ми дејствуваш едноставно и ако може да не ме гледаш како шо ме гледаш затоа шо заборавам кај сум и шо правам
Ми треба личност покрај мене пред кој не морам да внимавам што зборувам, па макар се изглупирала, мрчела, пред кој можам да си го покажам лудилото, да се жалам и чат пат да заплачам па да ме смири со прегратка а не да ми зборува дека само нешто ми фали. Немој да ме натераш да те замразам поради твоето однесување ниту да ми се одмилиш. Ти дадов шанса затоа што мислам дека заслужуваше, немој да зажалам поради тоа.
Ова е мојот почеток, од сега навистина ќе се вртиш по мене кога ќе ме видиш.Јас плачев сега јас ќе бидам среќна, ти беше среќен ама сега ти ќе плачеш.
ми фали... мирисот на цигари тонот на твојот глас нашето 22:22 ноќите со Б52 лумперајките до сабајле таа Бубале која тогаш бев ми фали...
