Те сакам а не можам да ти го кажам тоа... Телефонот во рака и кога ќе ми стигне известување секогаш се надевам дека си ти. Но кога и да е си одиш во Германија... Кој знае кога повторно ќе те видам. Ми фалиш. Вчера немавме добра прилика да позборуваме. Ти благодарам за сите прекрасни другарски моменти поминати со тебе. Можеби повеќе од другарски. Никогаш нема да те заборавам... Ќе ми фалиш. Како тебе човек не се наоѓа повторно, штета што мораш да си одиш. Можеби некогаш ќе соберам храброст да ти ги кажам сите чувства. Сепак, те сакам и ќе ми фалиш премногу .....
Некои банални работи мора да се расчистат скроз и или ќе биде или ич нема да биде. Сакам сериозност и одговорност, само чекам да се видиме и да видам баш каков одговор имаш на моите прашања. Уште 5,6 дена ќе повријам во себе, не ни знаеш што те чека. Гуд лак и едвај чекам да ги слушнам твоите аргументи.
Could I hold you for a lifetime Could I look into your eyes Could i have this night to share this night together Could I hold you close beside me Could I hold you for all time Could I could I have this kiss forever Could I could I have this kiss forever, forever...
Mi smo dva ludaka tužnih iz inata uvek kada stavim tačku ti na nju dve dodaš mi smo davnih dana priča ispričana al dođi da me bar još jednom prodaš
Остави ме да продолжам, не ставај сол на раната. Касно е. Ќе бараш некоја која искрено ќе те сака, како што ми значеше ти мене и се надевам ќе ја најдеш, само немој да упропастиш се како со нас. Јас не бев доволна и те одалечувам од себе за да си олеснам на себе. А ти се враќаш сега но доцна е, многу доцна. Јас гледам напред, назад не се враќам, направи го и ти тоа.
Ме гушиш. Оваа врска ме гуши. Сакам се да прекинам. Ама како? После повеќе од месец дена разделени поради далечина конечно се видовме, а јас всушност последните две недели и немав желба да те видам. Кога одев на местото кај што ме чекаше, нозете ми се враќаа назад. Ми ја уништи довербата во тебе, желбата да бидам со тебе. Се уништи, и после на крај јас ќе сум крива. Ти велам, ќе бараш ти како мене, ама касно сфати, ти требаше пола од времето што сме заедно да сфатиш дека вредам, и кога сфати веќе мене ми стана сеедно. Првите удари болеа најмногу, вторите онака, а веќе кај трети ми стана сеедно. Не ти зборувам за употреба на физичка сила, туку за понижувањата што ми ги приреди пред други женски. Ми велеше не е ништо тоа, не ми значат, а јас наивна ти верував. Сакам да прекинам се, ама како? Како? Кога те гледам како срцето ти се стега кога ти зборувам најдругарски за разделбата наша, дека е за наше добро, дека и двајцата ќе си најдеме некој што е за нас, како да прекинам кога плачеш и плачеш, а јас те тешам дека се ќе биде во ред. Каде го има тоа? Јас повредена, а тебе те тешам. Каде? Дали јас многу верувам дека некој ќе се смени, или всушност тоа е вистина? Сакам да те гледам со исти очи како порано, ама не, јас веќе не ти се ни радувам, разговорите ни станаа крајно досадни, ми стануваш одбивен, а покрај тебе им барам маани и на друштвото твое и фамилијата. Не знам дали ќе се смени нешто, дали пак ќе те засакам, ама знам дека потешко не ми било, на поголема раскрсница немам стоено. Тебе ли да те изберам или некаде во иднина сепак ќе сум посреќна со друг?! Не знам..
Уште некој саат и ти е роденден, знаеш, се повеќе и повеќе заеднички среќни моменти имаме. Неприметно поминаа толку месеци откако секој ден си до мене. За првпат некоја личност е толку долго до мене. За мене сето ова е ново, се доживувам за првпат. Ама убаво ми е, се осеќам среќна и заштитена до тебе. Остани до мене, убаво е вака.
Пред две години токму тој викенд не очекував дека ќе биде возбудлив, ист како и сите други. Ќе излезеш на кафе или на свирка, си одиш дома и тоа е тоа. Исто беше и таа вечер. Истите луѓе, истиот локал. Гледам познати фаци околу мене, мал град, сите знаеме кој е кој. Ама еден тип не ми изгледаше баш познат, мислев дека не е оттука. Ни се сретнаа погледите случајно неколку пати, ама ништо посебно. Другиот ден, порака. Потоа ми светна кој бил всушност, толку многу пати сум го видела по кафичи низ град, ама не сум обрнала внимание. Си поминуваа денови, муабети до 5 наутро, се убедивме некако да излеземе. По некое време, една вечер сѐ ми смени. Не ни помислував дека тој тип што толку пати случајно сум го гледала низ град и бил само обичен странец, сега би ми значел толку многу. Не очекував дека ќе останеме заедно, можеби од страв не мислев дека ќе бидне нешто од нас. Не сакав да се залажувам. И еве, за недела дена втора годишнина. И нека биде уште една, па уште една, и уште милион натака. Секоја наредна посреќна од претходната.
Себичен си. Малце да можеш да вратиш на она што јас го правам за тебе. Или барем да бидеш благодарен....
Сфаќам колку се чувствувам удобно со тебе кога и на обична глупост ќе се изнасмеам како дете пред тебе. Толку малку треба да направиш за денот да ми го разубавиш, а толку многу правиш Сфаќам колку те сакам оние последни минути кога треба да се разделиме, кога те гушкам најцврсто, да остане подолго твојот мирис на мене. Spoiler Дојди да ти ги загрицкам тие усни на сликата
Во најтешкиот момент од мојот живот, јас те барав тебе, затоа што ми беше единствената утеха и среќа. Ти ми беше единствената светлина, не само во тој мрачен ден, туку во целиот мој мрачен живот. Поминаа 2 години од тој ден, а се остана исто...
