Како успеваш да ме смириш секој пат? Со никој друг не сум се чувствувала толку убаво и спокојно како со тебе. Душа
Откако те познавам тебе, она радување на мали непроценливи нешта ми има многу подлабоко и блиско значење. Доволен ми е твојот глас, твоја порака, а да не зборувам пак кога ќе се видиме - за многу, многу среќа... Колку и да сум уморна или нервозна од луѓе макар и од моја крв покрај кои се осеќам како странец, ми текнува дека те имам тебе - кој не во неколку месеци, туку уште во самите најпрви разговори ме разбираше како никој друг. Дека позади сѐ ѕирка важна причина да сум среќна и задоволна од животот... дека имам личност - дом...
Се радувам како дете на секоја наша средба. И знај, секој пат, секој момент поминат со тебе посакувам да потрае подолго.
Абе мислиш дека ако ми се јавиш по 1 недела ќе ти седнам во скут. Има да те подберам ко сите други што сум ги подбрала па нема да знаеш кај да се свртиш. И подзината уста ќе ти ја затворам. Мил тој на Буби, нема да ја читаш неа нит да вратиш, али doci ce meca na vratanca
Зошто ама зошто уште се замарам со тебе а? Ај што откако раскинавме одма тргна со друга ама зошто постојано ми ја вееш ко марама кога ќе ве видам? Јас немам никој а еве ти имаш и што сега помаж си демек поснаодлив одма сврте некоја друга Море како не ти удрив клоците порано? А ми викаа дека си играш покер со женските срца
Сета почит што ја имав кон тебе ја снема целосно. Дури и можам да кажам дека те мразам, друг избор не ми остави. Можеби веќе никогаш нема да помислиш на мене, можеби ќе ме побараш пак но ако дојде до тоа спреми се психички за тоа што ќе те снајде, исто како што и ти психички ме уби мене.
Можам да излезам од комфорната зона, можам да ги совладам сите стравови, можам да ги остварам сите соништа, само ако си ти до мене да ме држиш за рака. Стигнав до тука најмногу поради твојата поддршка најмил мој, што веруваш во мене повеќе отколку самата што си верувам, што никогаш не ме обесхрабруваш и не ми префрлаш. Не знам што ќе правев сега да не беше ти во мојов живот, ќе се давев во осаменост и депресија немајќи поддршка од никој. Многу е убава помислата дека имаш некој што секогаш те сака и поддржува без разлика на се, и знаеш дека никогаш нема да си сама повеќе.
Ми велеше: “Мислам дека ова е грешка. Jас и ти - заедно,мислам дека е грешка.” Па чим е грешка ти коj кур бараше таму?! Зошто воопшто доjде?! И зошто со зборувите кои ги кажуваш секогаш си толку гаден и ладен ,а со тоа што го правиш си сосем различен? Контрадикциjа е се! Зошто ме бакнуваше како да ти беше зависен животот од тоа? Секоj проклет дел од ова тело! Секоj! Зошто? Или си многу добар глумец? Зошто ме гушкаше така,како да имаш во раце не некоjа непозната,туку некоja коja сакаш да jа гушкаш на овоj начин докаде и жив? Ми вдишуваше косите и ги свиваше вегите како тоа да ти причинуваше бол..Зошто ме вдишуваше како да се обидуваше да запаметиш како баш мирисам? А на краj стана од кревет да си одиш како да си бил со проститутка...ама и така не е бидеjки на таа мора да и платиш барем а jaс џабе ти бев!!! И знаев дека не ти е гаjле,но толку ме болеше по што сакав и тебе да те заболи барем малце,барем со малце да те допре нешто во душата,ако воопшто имаш душа! Ми рече “Немоj да бидеш лута,зошто се лутиш сега?” Ти реков “Зошто да се лутам,не сум лута! Па и да бев тебе зар ти е гаjле? Сега ке поминеш низ вратата и можеби повеке нема и да се видиме во животот!” Кога станав од кревет и си jа ставив бурмата на прстот гледаjки те во очи ти зошто погледа на страна и jа опушти главата кон земjата? Доjдов кон тебе и те фатив за брада па ти jа кревнав главата и гледаjки те во очи те прашував “Што ти е сега,дали се налути нешто?” А ти само рече тивко “Малце” и скокна да ме бакнуваш но овоj пат со бес и злоба..Можев да се заколнам дека во очите твои имаше солзи! Можев ли? Или така само се надевав? Еве ти сега уште една контрадикциjа - на прагот кога те изпратив и не успев да ги сокриjам солзите ,зошто ги бакнуваше и во уво ми шепотеше “Сега мора да ми кажеш да си одам. Мора да ми кажеш дека е време да си одам..” Зошто jас морав да ти го кажам ова? Ти зар не беше свесен дека треба да си одиш? Или беше ама не сакаше да си одиш? Не дознав.. Кога се вратив дома зошто ме праша дали ми е поминала желбата по тебе? Ти на тоа ли се надеваше? Сакам да ти кажам многу работи и да те прашам многу работи,но само кутам и молчам бидеjки ме е страв дека нема да ми одговориш,бидеjки ме е страв дека повторно ке те одбиам од себе...Толку сум слаба на тебе,постанав мазохист! Поjма немаш што ми е! Поjма немаш колку те сакам! Поjма немаш кога се вратив дома и со овие раце го гушнав син ми ,како се молев тогаш да ми ги одсече некоj! Што му згрешив на Бога та ме казни така! Бидеjки ти си казна само,иако си срека ама си срека родена во страданье! Свесна сум колку сум жалка ,свесна сум што морам да направам...ама залудно е се..кога знам дека и утре да умрам последниот здив коj го имам ке го потрошаам да ти го изговорам името... залудно е се...
Понекогаш ми е стварно мачно што еве веќе 7.5 месеци сме заедно, а мора да имаме скришна врска. Да пазиме да не одиме таму, да не одиме ваму, да не не видел некој. Дека не смеам толку време со тебе ни слика ни ништо да си споделам. Дека едвај 2-3 пати месечно те гледам. А се е поради моите години и поради моите. Не знам може ќе пројде некој ден. А може па и сите овие работи се повеќе и повеќе не оддалечуваат и ќе пукнеме кај и да е...
Кога ги читам сите тие љубовни романчиња како ''Љубовникот на леди Четерли-Лејди Четерли, сопруга на парализиран англиски аристократ, започнува тајна врска со шумарот на имотот, прототип на клишираниот градинар во ерата на еротските филмови кои пар децении подоцна стапиле на сцена.'' Почнувам да се осеќам јас како парализирана жена од половина надолу, па ме обзема страст таква жешка страст да те побарам да бидеш прво мој пожарникар да ја изгасиш жештината па после да си мојот градинар, да ја посадиш љубовта во мојата цветна градина и да растат цвеќињата и љубовта а ти да ги вадиш и растеш и одржуваш во живот. Ама кога ќе се сетам дека ти ме изневери и после фати друга ми оди да си овенам од тага и се потсетувам зошто станувам парализирана женска личност во ова труло женско општество, парализирано, оставено настрана да сонува за вистинскиот градинар додека плете и расплетува разни приказни и домаќинлуци а во себе вришти некој да ја изгаси жештината, некој градинар вешто да го пролее цревото и испрска и излади наоколу
Што би ти кажала? Сè. Многу. Тоа што останало недокажано, покрај сите маки да го направиме невидливо и неважно заради некој привиден мир... А не можам зошто нема да се разбереме, како што не можеме да се сфатиме последниве неколку месеци. Не знам кога станавме толку различни, а и не знам дали има назад од ова.
Стварно се надевам дека не глумиш жртва. Зарем толку живееш во заблуда и си мислиш дека јас лошо ти направив? Нема шанси да си толку без осет, или можда си па на крај краева затоа и ставив крај на врската. За тоа јас ли сум крива? Јас ли сум крива што не ми обрнуваше внимание? Јас ли сум крива што се беше побитно од тоа како сум и што правам? Јас ли сум крива што очите поише ти бараа друго женско тело отколку моето? Јас ли сум крива што те прашував секој ден како си, како ти оди на работа? Јас ли сум крива што те мотивирав и ти давав сила да издржиш со полагање? Јас ли сум крива што ти ниеднаш не се заинтересира за мене додека бев во најлошите денови од мојот живот? Јас ли сум крива што секогаш кога ќе ти спомнев за нешто убаво што ми се случува ти ми одговараше со мхм,да и после почнуваш да раскажуваш за тебе? Јас ли сум крива што откако прекинавме ти не пропушти ден да ми пишеш а јас упорно ти враќав..да за тоа признавам, крива сум и за сите солзи што ги пролеав за тебе. Ти НИШТО не заслужуваш..од мене барем.
Баш убав старт на неделата имав благодарение на тебе. Иако беше на само саат ипол, сепак беше убаво. Едвај чекам да се видиме пак.
