Ми фалат деновите кога секој ден ни беше авантура. Навистина си посебен, да треба и Монт Еверест ќе го искачиш за мене. Но, ќе останам силна. Уште малку останува до твојот пат, назад кон моето срце, односно твојот топол дом. Досадно, празно, еднолично ми е без тебе. Какви изненадувања ти припремам, ќе видиш, и тек тогаш ќе сфатиш колку си ми фалел. А не дека сакам да ги правам, знаеш дека сум тешка мрза, ама за тебе, СЕ. Ми иде да ти ги мекшам тоа образите и да го галам твоето нежно, чисто, бебешко лице. Уште малце, шкртам денови на календар....
Среќна сум зашто имам прекрасна личност како тебе во животов. Не те лажам кога ти викам дека си најдоброто нешто што ми се случило во животов. Сонце мое што ми ја грее душава и животот си ми.
Не, не, не.... Ќе умрам од смеење од тебе. Ми го продолжуваш животот, кај те запознав, кај се усреќив.
Раскинавме и не осетив никаква болка во душата за тебе. Веројатно толку си заслужил. Немаш поим колку сум среќна вака слободна. Доста ме гушеше и затвораше дома. Почнува животот за мене.
Imam mnogu da ti kazam, no ke dojde vreme. Strplivo ke cekam toj den da dojde, a ke dojde. Moite zlatni pet minuti, trpenieeee....
Потребата од тоа да мислам некој си ти. Можеш барем снап да ми пратиш, да видам што е, како е. Сигурно кулираш сега негде... Ах знам... И психата треба да ја наместиш на лабаво, не може секој така. А и не е лесно. Интересно е што не чувствувам пеперутки ама дефинитивно ми фали дружење со тебе. Мое човече форевер
Колку и да звучи како клише, никогаш не верував дека ќе најдам некој како тебе. Некој кој ги сака сите мои несовршености, кој ме разбира и ме поддржува безусловно. Некој кој ги виде парчињата на кои бев распарчена, но сепак реши да не се откаже од ова нашево. Секогаш беше тука за мене, дури и во оние денови кога не зборував со никого. Само твоето присуство ми беше доволно, бидејќи ти си оној со кој и тишината ми е убава. Во најтешките мигови стоеше до мене и ми ги бришеше солзите. Го виде најлошото од мене и не ме остави, туку застана до мене за заедно да се спасиме од бездната во која бев јас. Останува само уште да ти кажам дека ќе те сакам до бесконечност, бидејќи бесконечноста ми има смисла само ако си ти со мене.
Направи да е многу полесно од што мислев дека ќе е. Фала ти за тоа. Ако тишината претходно ми значеше војна, сега ми значи крај на војната. Јас ја започнав и јас ја изгубив. Но битно ја водев и се борев со сето срце. За пет години од сега нема да сум јас таа што ќе се прашува што би било кога би било. Се дадов, а ништо не добив. И колку и да бев лута и бесна .. сфатив. Јас те измислив. Делата беа сосема јасни, само јас бирав да не гледам. Јас те правев нешто што не си во мојот мозок... а срцето...потпадна . Не ми е криво.. некако пораснав и на тоа поле сега. Научив како се стои сам на дожд, а претходно стоеше некој до мене со затворен чадор. Сега ми е јасно зошто не го отворил. И простено ти е. За секое "колку сакам" кое не го мислеше. За секое те сакам кое од навика го кажуваше. За секое-ќе биде, а не бидуваше. Јас те оставив зад себе. И го прифатив твоето решение кое било само едно.
Колку што те сакам, толку ме изнервира денес. Барем да си ми тука да ти мавнам една чврга. Па уште ти спуштам телефон, кај можам да додржам да заспијам, а да не те барам. Ти да си ми жив, здрав и вечен, па нервирај ме за глупости.
Zosto ne mi davas mir? Zosto ne mi davas da te prebolam? Zosto stom pocnam da te zaboravam, niknuvas od nekade? Zosto mi pravis da mi e iljada pati potesko? Ako veke me nejkase nemas potreba od srcepatelni pesni. Ne, ne si ti mojata ljubov. Ne, nema da mislam deka ti bese golemata ljubov. Ti nikogas ne napravi nisto posebno, ti bese samo maska. Nema da me manipuliras poveke. Ova ne bese ljubov. Ova bese opsesija, toksicnost. Znam deka eden den ke pocustvuvam vistinska zdrava ljubov,toa nema da si ti. Niedna pricina nikogas nema da te opravdi. Ti ednostavno ne postois, veke ne custvuvam bes. Za zalenje mi si. Samo edno baram od tebe, pokazi stav, ti sam pokaza deka me nejkes, drzi se do toa. Barem da te zapomnam po ona sto me privlece.
