Како од нешто толку познато, мило, совршено ми стана толку далечно, ужасно и непожелно? Секој поглед, секој допир и секој бакнеж од ден на ден губи се повеќе смисла. А до скоро душа давав за тебе. Ми беше врвот, хајлајт на животов. Нешто што сакав да го чувам и негувам дур постојам. Сега си на дното, најдоле од сите што ги знам. Обично врските не ги сметам за изгубено време, ама ова со тебе беше само тоа.
Кога човек ќе виде каква слобода е да е сингл некако одбивна му станува помислата пак да е врзан со некој.
Цела ебана вечер те сонував. Се будев и намерно лежев со отворени очи, за кога ќе презаспијам да не се појавуваш пак. И не успеваше. Те имаше толку јасно, а јас толку мизерна и мала, сонував како те допирам, вриштев ‘те сакам’, те молев да ја оставиш неа.. а таа со стомак до заби. Нејќам да сум патетична, ова не беше само сон, ова е буквално мојот најлош кошмар. Се потсетив само колку не сум спремна да дознаам дали имаш некој, колку не сум спремна да слушнам музика во маалово за твојата свадба, колку не сум спремна на помислата дека ќе бидеш туѓ засекогаш. Ќе ми пукне срцето. И еве, цел ден сум како шашардисана, растревожена и огорчена. Размислувам дали е ова интуиција, дали можеби треба да се спремам за нешто, дали е предупредување за да се приберам веќе еднаш. Некогаш ќе мора да се случи. Мука ми е веќе
После којзнае колку време ја слушнав песнана и ми текна.. Зимно време, снег над глужд, ладно камен. Нешто се испокаравме, како и секоја трета недела. Не зборевме воопшто, сигурно неколку дена. Излегов од школо, на слушалки Aerosmith, онаа песната што ми ја посвети. Тргам накај твоето школо, знаев дека ќе те видам. Ти тргна накај мојата автобуска. На пола пат се сретнуваме, само јас и ти бевме на улицата. Се околу беше само снег. И двајцата глумиме изненадени што се гледаме. Се смееме на случајноста а и двајцата тргнавме со намера за да се сретнеме. Потоа во парк се топлевме гушнати, пак сами, само снег околу нас. Како да бев дел од некој филм. Се' беше совршено. Камо среќа сите моменти да ни беа такви. Иако помина долго време од некоја причина уште држев лутина према тебе. И не сакав да си признаам дека јас не сум во право. Ти беше лошиот во мојата глава ама реалноста е друга. Ти стварно беше добар, и од се' срце ти посакувам се најдобро.
На Youtube секогаш на најтажните балади ги читам сите коментари, не ми е тоа никаква утеха, само ете некое чудно чувство ме тера да читам тажни и слични приказни на нашата
Откако си легнуваш рано за на работа и не си онлајн дур работиш, од досада почнав па да гледам постојано филмови и серии ко пред да сум со тебе за да ми помине времето... Се потсетив на сингл животот. Само што сега и мене ме чекаат тон обврски и не сум слободна ко тогаш и прокрастинирам, сепак... Дефинитивно ми е поубав животот откако те имам тебе, ми фали да си пишуваме пораки по цела ноќ.
Навистина не ти е грижа. Ни најмалку. Се прашувам дали некогаш навистина сум ти значела нешто. Билошто... Јас сум си виновна за сите филмови што си ги направив, а најмногу што ти дадов преголема моќ и ти се доверив. Затоа што во ретките моменти кога беше искрен јасно даваше до знаење колку не ти пука, плус на почетокот кажа да не ти верувам. Но како да ти кажам, паѓам на мозок. И истории. А ти знаеш како да (се) продаваш. Токсичен си. Не знам реално каков ти е проблемот, но посаквам да си го решиш заради себе лично прво. А после и за неа. И за тие после неа ако има. За сите околу тебе, да нема повредени. Јас бев до тука. Официјално, најофицијално. Сакав да дадам уште една шанса за реконекција, ти сам се одзва и го доби последниот збор, го доби тоа што ти требаше и кажа НЕ. При секаков обид за комуникација сум недостапна. А ако некогаш се сретнеме лице во лице, посакувам и двајцата веќе да сме најдобрите верзии од себе. Затоа, нека помине долго време. Подобро никогаш.
Те гледам со неа. Веќе си спремен за сериозна врска. Дали навистина? Ја сакаш ли? И не, не е сеедно. Никогаш нема да биде. Како и да е, биди среќен.
