Ми го распарчи срцето на илјада парчиња и си отиде. Не ја обвинувам таа кај која што отиде и која знаејќи дека си во врска со мене прифатила да е со тебе. Туку тебе, размазено детиште на мама и тато, навикнат да се ти е како некоја играчка во животот, ти здосадив па друга играчка си бараше. Изгуби ми се, камоли да можев никогаш повеќе да не те видам, а не вака да си ми често пред очи.
Не само 400 туку 400 000 км би поминала со тебе како што и досега поминавме сито и решето. Понекогаш им завидувам на оние кои живеат камперски, едно комбе и цел живот спакуван во него. И вози Мишко Јас, ти и кучево и светов мал би ни бил за шетање. Можда во некој нареден живот… Во овој ќе крадеме моменти и ќе ги живееме до максимум.
Помина една година. И малку повеќе. Не те очекував и беше "Извини, знам оти ми кажа како се викаш, но ќе може да кажеш уште еднаш? Многу луѓе бевте.". Поентата: не се надевав да излезе ништо од целиот тој експириенс, и не се ни потрудив да запаметам било што. После дозна колку добра меморија имам. Ми фалиш како појава. Мислам дека уште те сакам, но не те посакувам, и од моментална гледна точка- би се однесувала поинаку. Човечки, пријателски. Без страв, без повредно его, без себичност, без заблуди и било какви очекувања. Ќе се потрудев да задржиме контакт. Или воопшто да немаше причини за да прекинеме ин д фрст плеис. Како пријатели. Но... имаше стара верзија од мене постојано во фаит ор флаит моуд, и амбициозна верзија од тебе, решена да пробие пат дома по секоја цена. Користејќи ме и мене, гледаќи некаков потенцијал и високи очекувања. Можеби бев достојна за нив. Можеби не. Не знам што се' и зошто си направил за мене, не е важно повеќе, но ти благодарам. За доброто, и за лошото. Пишав дека не сакам да ти видам скоро... може да ги вратам зборовите назад? Сакам да те видам... макар и за кратко... без "зошто"...можеби и еднаш би било доволно, па и оддалеку да е. Крај краева, немаш горчлив вкус повеќе. И остануваш како личност што ме научила најмногу работи во животов. А кај мене тоа значи повеќе од се' друго. Еден ден ќе можам да те пуштам во неверлендот на заборавот. Еден ден.
Начинот на кој збориш, се смееш, ти се смеат очите, начинот на кој ме гледаш, допираш као срамежливо, начинот на кој одиш, како се носиш, како јадеш, леле. Од глава не можам да те извадам, а ептен си грешка, не смееш да се десиш, да МИ се десиш.
Знам дека ме виде, знам дека виде дека те видов. Таа иронична насмевка, мислиш утре на кафе ќе седнеме и ќе си раскажеме за животите. Ах бее човек. Не си сменет ниеден посто откако ја завршивме приказната. Луѓето постојат за да се менуваат, за да се подобруваат, нажалост ти си истиот и после 5 и 10 па и 15 години. Тоа е само доказ дека не грешам со одлуките.
Се сеќаваш ли? Еднаш многу одамна,пролетта мирисаше на спокој. Мирисаше на љубов,мирисаше на копнеж. Денес,пролетта мириса на желба.Мириса на фантазија,на длабока воздишка и борба со ланците кои никако неможат да се искинат.Затоа што се стари,и се многу тешки. Во оваа ноќ,кој знае колку љубовни почетоци испиша животот.Ама,има такви приказни кои завршија. Во оваа ноќ има многу сеќавања,сеќавања кои можеби полека избледуваат ама не доволно. И знам,јас навистина знам дека еден ден пролетта пак ќе мириса на спокој и љубов. Незнам кога ќе биде тоа,но знам дека се додека те чувствувам во себе,душава мириса на копнеж. И не е правилно,јас знам дека е погрешно.Знам дека не смеам,ама поинаку неможам. Се е исто,како првиот ден.Ама се промени времето а мене ми се промени и животот. Во ваквите ноќи кога тагувам по тебе,ги затворам очите и длабоко издишувам,чекајќи нов живот за иста ваква љубов,како мојата кон тебе. Едно е сигурно,пак би направила се исто,бидејќи човек само еднаш сака искрено,само еднаш пролетта му мириса на љубов. Засекогаш моја стара желба и копнеж. А ти,се сеќаваш ли ?
Колку сакам кога те гледам како спиеш како маченце убаво слатко . Сакам да те бакнам сега но не би сакала да те разбудам.
Изгледа многу ти значам што дојде од друг град одалечен од мој 110 км во 2 по полноќ само за пола час да ме прегрнеш.
да ти ебам матер. *сите овде љубов искажувате (шо ми е многу мило), само мене ме нема, ме нема, па ќе дојдам да испцујам..Јбг таква ми е среЧата. копито едно
Ти се курчам зашо така ја ставам линијата измеѓу нас, иако косава ми иде да си ја искубам од шо сакам да искочиме и да ги испиеме сите тие пијачки, да јадеме убава храна и да ме шеташ низ твојот град, шо по некоја случајност ми е дом веќе две години. Ми се кенка на твоето рамо и ми се дише воздух од иста просторија со тебе. Упаљачов шо ми го дае сум у стање да го излапам, тебе не смеам ни да те допрам и ќе го препрочитувам постов на две минути ако треба, Да се потсеќам колку не смеам да попуштам. Би ги сменила сите сто други шо ми пишуваат за тебе еден.. Иди у пичку матер.
Години поминаа, а сеуште си тука некаде, ќе бидеш секогаш... Многу пати си го поставувам прашањето дали е добро тоа што те имав и свесно те откачив или би било подобро воопшто и да не постоеше во мојот живот, со тебе се тргна во правец во кој не требаше, каков би ми бил животот ако те немаше? Случајно се среќаваме низ град а кога ќе те видам од очите ти читам жал ми е што не си моја, жал ми е што не успеавме.... Кога те гледам не чувствувам ништо кон тебе и среќна сум заради тоа, така требаше да е од секогаш. Само сакам да ни се врати насмевката со човекот со кој бев среќна и сеуште сакам да сум, кога ми пиша сега гледам дека си среќна, навистина бев! Од тогаш до сега се случија многу работи, сега сум на дното а знам дека морам да најдам начин да се вратам на врвот... Но како... Едноставно не сакам да сум меѓу луѓе, свесно ги откажувам сите понуди за дружење, единствено кога се работи за дружбите на најмилото не откажувам, во спротивно не сум за никаде и со никој... До кога вака???? Па и периодов, ама ова веќе не е период, 4 месеци станаа ништо добро не се случи, од еден проблем се излевува во друг се влегува... До кога вака, немам сила за понатаму....
Kolku i da sakam da ne stradas vo zivotot, tolku i podaleku od mene, ne sakam da te gledam pred moi oci.
