Абе еднаш ќе искочам, ќе оставам тага дома, ќе си поминам убаво... Се до момент коа некој ќе те спомне и ќе ме ебе у шупак. И еве, пак останувам будна во 2 и пол часот по полноќ, уште се тресам цела како некој лингур, и уште го проколнувам денот коа се родив. Па кај ја најде лепотица бре, бар да беше некој габор одвратен, прекрасна е. Нек ме акне нешто, нек ме утепа, ќе ме куртули. Или да се преселам во Тунгузија кај што никој не ти го знае името за да не може кежуал да го акне и да ме ебе поштено. Ајт.
Убаво ми е кога ќе ти го слушнам гласот макар и правејки најобичен бош муабет преку телефон на само 5 минути.
Не ни остана уште многу време заедно. Зашто толку бедно го трошиме? Преземам јас чекор, не можам да чекам веќе на тебе. Можеби и знам зашто се понашаш вака ладно. Ќе се променам.
Зашто толку се плашиш , да собереш храброст и да прашаш што ќе биде со нас понатаму , поминаа денови , месеци па и еве година , во место стоиме …
Не знам зашто толку трагично го доживувам ова. Не мора да биде. Може и да биде почеток на нешто совршено. Се молам да ми останеш како дел од секојдневието.
Имам пеперутки во стомак, а не смеам. Сакам да те видам, а не смеам. После долго време имам желба да одам на работа, ама причината е многу погрешна Ти кажав и секој ден ќе ти кажувам, не сакам никој да биде повреден, од било која страна
