Почна нашиот месец "љубов". Март ќе биде долг и носталгичен месец. Не по тебе, не по мене, туку по првите наивни погледи, првиот бакнеж, првото треперење како лист на ветер, првите насмевки и прегратки. Наздравувам за се она што бевме од пред годиништа, се додека не тргна се низбрдо што би рекле браќа Срби
Ми значи тоа што не се откажуваш од нас. И покрај многуте испити кои ги поминавме до сега, ние пак сме во искушение. Но ти повторно ми влеа надеж, направи да те чувство и посакувам. Го посакувам секој дел од твоето тело, но повеќе твоите нежни зборови. Среќна сум што те имам, ти си мојата среќа што долги години ја барав. И да, периодов сме во ужас односи, но знам дека ќе го надминеме и ова. Сега знам. Ми недостигаш, копнеам по твоите допири и посакувам да беше вечерва тука.
Во животот не секогаш се 2+2=4.И да си знаеш се е минливо и променливо во животот.Ништо вечно и трајно нема на овој свет.
Сѐ уште чувствувам нешто за тебе. Но ти самиот одбра да биди така. Не бев доволно добра за тебе. Или пак за мајка ти. Животот продолжува...
Еден ден ќе разбереш што си имал до себе ама не знам дали ќе бидам тука.Никогаш не ти биле важни моите чувства.
Ама зошто сеа ме бараш пак? Нели сфати дека ти раскинав и дека е готово? Зошто бараш да се видиме и да ги дораскопаме раните? Веќе ти дадов една шанса да се видиме и да ми побараш прошка, ти ја дадов, те молам сеа остави ме на мира
Вечерва беше сладок. Не можеш да ме заштитиш од далеку, но барем не се чувствував сама. Ми фалиш, но истевремено ми треба и време да сварам што е со нас.
