Историјата се повторува. Ништо ново за мене, и по принцип со прст не мрдам, ама овој пат НАВИСТИНА не сакам да се повтара. Треба да го исклучам емоционалното бранување и несигурност во мене. Страв ми е. Од се'. Не сакам да го оплескам ова. Ако ова е тоа што потсвесно го чекав, го сакам. Не сакам да го жртвувам. Не сакам да го жртвувам влегувањето во уни каде сакав. Не сакам да ги жртвувам и годините пред тоа. А можам. Знам дека можам. Докажувам дека можам. Треба само да продолжам да ги правам правилните работи. И не знам дали една од нив е зближување со тебе. Мислам, не знам дури дали си сериозен. И дали имаш некој реално таму. И дали не си некој извртен тип. И дали си реално повисок од мене. Дали воопшто тоа ти е намерата.(?) Како да го разберам кажаното дека нема да поштедиш усилија да осигуриш дека работите се како јас што сакам? Не сакам да изгрмам професионално, а треба да продолжиме со комуникација. Како? Зошто побогу паѓам на умни луѓе во опкружување, со кои работам? Секој пат.
Можевме да имаме преубав викенд, ама ти ПАК го уништи, а во твоите очи јас сум расипничката. Проклето нека е, барам само 10 минути да направиме муабет ко возрасни луѓе, ама ти и тогаш ми се дериш. Што грешам до толку??
Немам што да ти кажам освен дека ме чуди што е се толку мирно. Дали јас почнав да не се замарам толку или навистина сме добро? Допрва ќе видиме... А на некој друг би му кажала... Можеби навистина ми направи услуга што те снема, ама еден дел од мене посакува да се појавиш пак. Се надевам дека си добро...
