Кога се будам и првото нешто што ќе го видам е твојата насмевка се запрашувам дали сонувам?? Можно ке е да е толку убаво со тебе? Ти ми покажа што е вистинска среќа. Реален ли си љубов??
Не барам многу...барем едно утро да ги отворам очите покрај тебе...па макар и следното да не се разбудам
Како Годо да го чекам, е така се чувствувам. А не знам ни кого чекам, ни каде, ниту пак ти знаеш. Ама сепак си некој таму ти. Сакам да те видам.
Четри месеци нешто слично како врска да имав ме , излезе на виделина вистината , претече млекото , тоа што се откри дека си во долга врска , и на крај повторно и повторно се правдаше дека не е тоа вистина , како можеше , избегаваше разговор, и сега те снема без да дадеш образоложение . Ама ако барем заврши нешто што стварно не оди да се оди ….
Со друг ќе ме гледаш ќе те боли мојата насмевка и раката негова околу половинава ќе те болат очиве што ќе светат и телово што накај неговото навалено ќе е, е тогаш ќе посакаш очи да немаш ниту слух за да не чуеш дека сум те преболела, дека ете, сум те заборавила....Ана Бунтеска
Ќе дочекам ли да те гушнам вистински еден ден? Да не ја осеќам оваа слатка горчина често после разговор со тебе? Сфаќаш ли колку жртвувам за тебе? Ти го дадов срцето со надеж дека нема да го скршиш и го знаеш тоа, одбрав да верувам на твоите зборови иако знам дека тоа носи голем ризик, но се во името на љубовта. Знам дека отсекогаш сум била романтична душа што сака да верува и искуси вистинска љубов, ама не и дека чувства можат да се разгорат и покрај далечината да не престануваат. Најмалку што можиме е да пробаме..
Иди бре мани се таму за таа што ме остави, гнасно ѓубре, го батали некоја што мислеше дека многу вреди и му е искрена а она со друг те изневеруваше, ти сметаше мојата искреност, сега не ми сметај ти мене!!!! ѕвони пишувај и секој ден да се потсетуваш што изгуби и за која... не, сум лоша ама таквите како тебе, не заслужуваат ниту одговор па дури и ова е премногу што го пишувам, неее нееее вреди, завршиввввв
Барем да си тука до мене. Сега и постојано, те посакувам. Тонам во неискажаните зборови. Само пишаното и јас го доживуваме она чувство што тлее во мене. Пишувајќи за тебе, зборувајќи во себе само така ми се топли душата. Камо ти да ме топлеше. Моите зборови не стигнуваат до тебе. Остануваат недоречени. Да се стрпеше колку да си дадеме шанса, но ја почитувам твојата одлука.
Точно знам што е симптоматологијата. И нека е. Ќе помине. Егото е страшна работа, а посебно кога сама на себе треба да си разбистриш што е што. Толку време поминувам во разговори со сама себе што сум исцрпена. Ми фалиш, ми фалат многу работи. И лесно можам да нурнам во морето на спомени, носталгија. Сама себе си ја вадам главата од вода да се прашам - а дали би сакала да си со него? Секогаш е одговорот - не. Ама егото е опасна работа, нели. Егото не' доведе овде Не ми недостасуваш ти. Ми недостасува сигурност на која бев навикната. Мозокот баш сака да си игра игрички, па да евоцира само убаво. И тогаш да се сетам на неубавото намерно. Оти не се реални спомени. Оти не ми недостасуваш ти реално. Ти беше причината за најголемиот немир во животов, а не сигурност. Ми недостасува некој друг, не ми недостасуваш ти. Си недостасувам и сама на себе. Ама работам на себе. И ќе работам на себе. Тоа ти го ветувам. За се' што не го изговори, но постапките и ме навредија и ме освестија. Нема веќе застанување, а знам и дека знаеш
Чим ме трпиш со глупите мемиња и видеа од мачки што ти ги праќам дур блеам од досада у кревет, значи тој правиот си
