Sleepy...ако ја имаш напишано стихотворбава сама, алал ти вера! И моќна е и страствена со длабоки чувства...Мене некоја да ми напише ваква песна, одма ќе ме купи...
Многу е убава.Мило ми е што имаме поет од наше поднебје што се изразувал вака, а не сум му ја знаел песнава.
Бурен ми е животот покрај тебе. Имаме многу проблеми. За жал здравствени. Но без тебе би ми бил празен. Немаше да бидам јас тоа денес што сум. Среќа што тебе те имам.
Not everyone is going to like you or understand you. And that is okay. It have nothing to do with you personally; but rather more about who they are and how they relate to the world
Pomina poveke od eden mesec,bez zbor,bez poraka,bez da te vidam,koga podlaboko razmisluvam uste bolis,neznam so prajs,kade si,so koj si,i podobro da neznam,bez traga od tebe E ..... ama mi falis ponekogas,nekogas malku poveke,se nadevam za skoro deka nema da mislam na tebe,INAET MI E,.....da znajs
Едвај чекам да те видам во одело за 3 месеци, ќе бидеш преееезгоден! А јас принцеза во бело за рака до тебе.
Секогаш тврдам дека преживувањето со тебе ми е лекција за цел живот, крст кој ми го направи грбот посилен, карактерот понепоколеблив. И денес по долго ја видов својата стара цимерка , психијатар , и повторно кажувам низ разговор за други теми како имам три бремиња преминато во животот, и секако едното си ти, за таа да ми рече: „ Си се давала храбро и цврсто, за секое од нив, си живеела и си ги запознала своите бескрјани лимити и биди прескреќна. Знаеш колку пациентки имам јас што се празни, не почуствувале такви емоции, не се спознале себе. Ќе ги доживееш повторно истите знам јас, зошто е празнина по која ќе трагаш секогаш. Ама знај, за се што прежиуваш сама си уплати ливче, па не се жали на бингото што ти падна и не го нарекувај бреме....“ Не сме ние драга тешки жени, тешки се нивните глупите, рече и заврши тенот. А јас што да речам, по којзнае кој пат фала ти, зол беше, зол остана, и со тоа зло јас пораснав во нешто добро.... да си жив!
Не сакам да те видам. Не сакам да ти го слушнам гласот. Не сакам да пробаш да ме гушнеш. Не сакам да ни се вратиш во животот. Ние не сме ти резерва, па да те чекаме со раширени раце секогаш кога ќе останеш сам во животот. Не ни требаш. Ме растревожуваш. Мирот ми го уништуваш. Секогаш истите закани, секогаш си одиш, и секогаш се враќаш како ништо да не било. Јас најтешкото го преживеав, сама издржав, сама се борев со животот, со болести, со сиромаштија, со системот, со образование, со дете во раце. За сето тоа време ти уживаше со разни девојки, шеташе по светот, себеси си беше на прво место. Сега ќе се лажеме од почеток? Нека, не мора. Врати се од кај што си дошол и не доаѓај пак.
Камо среќа да ја имаше моќта да читаш меѓу редови, тогаш ќе прочиташ повеќе... Не е дека немам храброст да ти кажам се шо ми лежи на срце, ниту пак од тоа да се плашам да ти кажам, туку едноставно мислам дека нема поента да се искажувам, не повеќе. Доволно зборував, доволно кажував, прикажува демонстрирав и правен се, па дури и кловн од мене. Доста е мислам. Ми доаѓа некако да плачам, ама солзи немам. Дали се истрошив.... ? И така душо, се надевам дека некогаш ќе научиш да читаш меѓу редови, верувај таму најмногу ќе прочиташ.
Те гледам и не ми се верува дека со реален ,како може да си толку прекрасен толку мил се топаааам кога ќе те погледнам.
