Знам дека не беше идеалното време да се развие нешто меѓу нас, ама ни во еден миг не се каам што ја пронајдов сродната душа. Почнав да чувствувам нешто кон тебе кога почнувавме муабет со сосема истите реченици и зборови, а не се познававме ни месец. Ми предизвикуваше смеа, ги сакав интелектуалните надмудрувања, го обожавав тоа што си екстремно паметен, што убаво се изразуваш и особено - кога ќе ме исправиш во погрешно пишување на некој збор, бидејќи си повеќе во тек од мене во очигледните измени во јазикот. Многу ми се допаѓа што користиш сарказам исто како мене и што не се навредуваш кога и јас те задевам на ист начин. Секогаш чувствував дека сите овие работи ми фалат со него и во тебе ги пронајдов. Преубаво ми е што постојано ги споделуваш своите емоции, што секојдневно ми кажуваш колку сум ти убава денес, колку те привлекувам, колку мојата насмевка ти е најубавото нешто на светот. Кога ќе те погледнам во очи, како да влегувам длабоко во твојата душа и можам да прочитам се'. Кога ќе ме допреш за рака, имам бура од емоции, буквално како нашите души да се препознале од некој минат живот и конечно се пронашле. Како да се знаеме многу одамна. Знам дека не се опишува ова на некој што не го доживеал, ниту јас за милион години помислив дека ќе го искусам. Само знам дека е судбина, виша сила, нешто многу посилно од нас двајца што не' спои. Копнеам за мигот кога ќе го надокнадиме сето ова изгубено време, кога ќе ја живееме љубовта без никакви ограничувања. Ми фалиш во секој миг од секој ден, и кога зборуваме, и кога пишуваме, се' ми е премалку со тебе. Не можам да си поверувам на среќата да ме одбереш токму мене, таков посебен, несебичен, внимателен, смирен, чувствителен. Постојано си велев дека сакам да имам некој кој ме цени каква што сум, тоа што секогаш се грижам за другите, макар и непознати, што сум бескрајно емпатична и што, како што ми рече еднаш, со почит се однесувам кон сите, без оглед на нивниот материјален статус. Кога сум со него и кога ќе здогледам некој во лоша положба, здравствена или било каква и кога сакам да помогнам, тој ме учи да ја свртам главата. И му велев дека проблемите не се решаваат ако сите ние си ја гледаме само својата работа. Ете така, тоа со тебе многу ми значи, што го воочуваш и сметаш за посебно. Исти сме, буквално како две половини што конечно се пронашле. Те сакам многу и одвај чекам со тебе да доживувам нови искуства и моменти и без задршка да ги искусиме сите емоции.
Да беше вечерва до мене ќе те задавев, од бакнежи... Макар и само да се појавеше, довар вајб ќе ме мавнеш... Ех да би...
Се осмелуваш да ме поканиш на кафе иако знаеш дека имам дечко? После се што поминав од тебе минатата година, сите навреди, неверството, сите понижувања од тебе, имаш образ да ме прашуваш? Ти реков дека ќе ме молиш? Тоа што си кажуваме здраво е дека сум културна личност а не злопамтило и дека ја имам закопано секирата одамна. Убаво ми е со него и не помислувам да му работам зад грб. Со него го допирам небото, со тебе го допирав дното, има разлика. Ти остани во минатото, како досега.
Добро бе зошто ми се појавуваш пред очи цело време, ми ствараш немир, одбивност абе не можам да те гледам ми се гади од тебе девојко. Колку само ми беше мила, можев 24 саати без престан да буљам во тебе, сега не мпжам ни секунда. Чуден е животов наш. Исчезни, барем еднаш направи нешто добро за мене.
25 август.... Цел литар вињак денес .. За се што требаше да бидиме, а не сме. Љубовта не е за деца.... не е ни за големи... Јас стегам заби и збор не пуштам! Само биди здрава и жива и среќна најмногу што можеш.
Колку години немам гушнато, ме нема некој гушнато, онака цврсто да се чувствувам безбедно и помалку кршливо.. да ги соберам солзичките, да не ги испуштам низ образот.
Денес прочитав : “во убави раце да се заљубиш кукле” И се присетив на твоите раце … на годините обожување на истите … И како шамар ми дојде вистината : тие раце не беа мој ветер во грб, невидлива заштита , галење по грбот за утеха , врел допир по половината за страст … Тие раце не гушкаа кога се тресев од страв и непознато , тие раце не тешеа , не гребеа страсно… Тие раце туркаа , ја отворија со најостар нож најдобрата верзија од мене … По деценија да речеме : “не сум ги сакала тие раце , немало за што … сум се сакала себе и се што сум станала во тие раце без тие да го видат тоа …” Раце од џелат…одамна заборавени…
