Долго време го носам чувството на невредност што како невидлив оков ми го стави околу вратот … Чувство со кое бегав од сите и од се, од сечиј поглед , посакување, допир … Чувство со кое бегав и од себе , од својот одраз во огледалото… И толку време ми требаше … и солзи рој за да остарам , да создреам и разберам дека ти во мене го проектираше само своето длабоко чувство на лична недоволност… Скриената ниска самодоверба , сокриена зад желбата за контрола и апсолутна доминација ги преточуваше во тврдења дека сум лажна и не постојат такви жени… Лажните скромност и мора морализам, немањето храброст да сонуваш , да сакаш и да си гласен ги претвори во потсмевање на моите соништа и луда храброст … И толку време ми требаше да разберам дека човек што не се сака себе и се загушува пред самиот себе плашејќи се да се слушне , кој во одразот на огледалото гледа лажен лик кој се променува на два дена - неможе да ме сака, да ме разбере и да ме расцвета …неможе да ми го милува телото и да го задоволи мозокот истовремено … Но време требаше … време и солзи кои ги испраа боите на крилата на пеперутка кои тебе ти беа смешни додека сонуваа за лет кој ти се плашеше да го сониш ….
Не ми се верува кога помина 1 година, лета времето со тебе, како вчера да беше тоа пладне од каде што започна нашата приказна. И покрај сите успони и падови, едно нешто е најбитно - издржавме, и сеуште се бориме за нас. Ти благодарам за сите прекрасни моменти, те сакам со целото мое срце We could do what Kings do ...
Дај боже тебе да те сретнам да те видам ова лето…. Бајкерче мое згодно Нашата приказна остана недовршена многу се уморивме што не ја довршивме но не по наша воља, туку моравме. И двајцата секогаш се карме и се бараме, да со цел да ја довршиме но не ни успева. Се надевам ќе се вратиш во државава баш летово. А знам дека е доволно само да ми го слушнеш името и се вадиш од патики! Те сакам заувек Тоа го сватив тек кога страшно се изгорев по незнам кој пат а ти секад си бил мојот херој. Те молам биди пак Те чекам
Сдтк... Оваа грутка што ја носам со години во душава е само заради тебе. Бев најодвратниот дечко на светов,ненамерно... И сам од себе си се грозам. Нејсе .... Светот е обичен и сив кај мене, се би дал за еден ден само да може да го обоиме како порано што правевме еден за друг. За еден момент на таа топлина што си ја споделувавме и барем секунда од тоа чувство на љубов што си го дававме дури бевме деца. Не е моментална криза, немој да си мислиш, едноставно јас не знам поинаку освен тоа што го знаев дури бев со тебе...
Више ни смо млади.. ал увек судбина нам спои заувек… Поминаа 10год је*оте пораснавме, ајмо опет! Што мислиш? ми текнува пред две години кога бев у истава ситуација пиштев по тебе и ти се појави тој миг неочекувано и само ми рече “А кој кажал дека не те сакам? “ Неможев да си поверувам Сакам пак!
Никогаш не те изневерив, љубов. НИКОГАШ. Ме повреди емоционалната одалеченост и затоа ги кажав тие зборови кои беа со доза иронија, а се далеку од вистина. Ме знаеш каква сум во таква состојба. Премногу долго си на дистанца и тоа ме повредува. Затоа така реагирам, бидејќи беа преминати сите граници на мое трпение, толеранција и добрина. Лани рече 'не ми требаат други, ти си ми доволна и ќе се гледам само со тебе' за потоа годинава да заборавиш сешто направив за тебе и емоционално изневериш. Ако мора да одберам две работи до крај на животот, тоа се следниве. Погледот во ќебенце во кое лежиш замотано, штитејќи се од сиот свет дур се будиш трепкајќи со твоите очички и мирисот на твојата кожа прилепена на мојата како дом од нектар и мед. Ќе бидеме заедно засекогаш, нели си ветивме? Имаш ли капацитет емоционално да ме разбереш, и како ќе се чувствуваше ти јас така да те одбивав? ...Но, најбитно прашање од сѐ, дали нашите моменти беа реални или само преживување на твоите поранешни трауматични искуства проследени проекција? Ми должиш одговори, сакам искреност.
Ах.... мислам дека веќе немам ни што да ти кажам, јас што книга стихови навезав за тебе молкум. Но по 10 години минати во сенката на твоите потценувања, претпоставки и одлуки јасно гледам дека станавме она што гледавме еден во друг... Ти во мене гледаше лажливост, превртливост, нестабилност и немање опција за голем успех - и тоа стана. Безгласна недефинирана буква што никогаш не оставила јасен траг, буква што се променува според ветерот - согласка или самогласка...човек на кој никој не му се восхитува... Јас во тебе гледав убавина, можности, сила, амбиција, капацитети -и тоа станав. Жена што од пепел со решителност се дефинира себе, што го проби патит за себе и седна каде не си помислил ти да бидеш... Тоа сме сите... тоа што гледаме во другиот, тоа сме ние самите... само кој да ни каже - нели???
Оваа песна е напишана за нас буквално…. Знаам дека неможеш да ме заборавиш затоа што сум луда. Но запомни само со тебе сум била опуштена и луда и со никој друг! Имаме многу глупости што до ден денес се смеам до солзи.
….Neka ti za vratom dise isto djubre manje vise kao sto si ti, kao sto si ti Kada menja se vreme zabolis me do kostiju mnogo si poleteo molis za milostinju Milione ti zelim i puno dobrih godina al' zauvek ces ostati bogata sirotinja….
