Лани во октомври почна сѐ, се сеќаваш? Сѐ се случи, а ништо не се случи.... Многу зборови тешки си изнакажавме, пола од тоа и не го мислевме навистина. Ама ете, бидна. Како беше она. Не ни било пишано.
После години и години страдање и одново и одново преживување на сагата, на лош, безобразен, перверзен начин сакам да страдаш. Сакам да страдаш и ден и ноќ. Не можеш без мене, се будиш секој ден со мене. Знам дека не престануваш да сонуваш и да ме гледаш во туѓи очи. Сакам да страдаш. Сакам да те боли. Сакам да не можеш да спиеш, да не можеш да дишиш. Нека те боли. Јас сум твојата казна. Живеј ме.
