Незнаеш да се бакнуваш, по тоа разбрав дека навистина сум ти прв. Инаку мене катастрофа ми беше бакнежот, те излажав, ама ти уживашее. Ќе те чувам најмногу, нема никогаш да осетиш колку многу ми фали.
Сдтк: многу болиш за тоа колку години и години поминаа од кога се допревме последно.... Дај Боже тебе барем да ти е поарно...
Ona misli da zna neke stvari ko ja! Da te spremi za grad! Da ti utoli glad! I kad otputujem ona zna da si njen a ti naivan sam odmah postanes plen! I taj crveni lak miris suvise jak novi trag svaki dan kad se vratim u stan! Sve moje njeno je da odem vreme je! Уствари сеа ми текнува мене колку бакшиш остаив на песнава, а сега станува реалност.. Ехх судбино.
Колку мило и мирно спиеш. Најубаво ми беше додека заспиваше и се будеше, како се гушкаше во мене. Ми рече никогаш поубаво немаш спиено и мене ми беше преубаво, освен делот каде што морав да станам до тоалет жал ми беше што те разбудив Уште денес сме заедно, колку многу плачеше поради ова иако не ме познаваш долго. Ама не се многу 3,4 месеци и во нив ќе се гледаме не пречесто и најверојатно нема да имаме како сега толку многу време ама ќе поминат брзо, ќе видиш и вака ќе ни биде убаво.
Зошто уште те чекам? Зошто осеќам дека ќе дојдиш? Зошто уште те мислам? Зошто уште те сонувам? Зошто неможам да дишам, да јадам, да учам? Зошто го направи тоа на таков начин? Милион зошто...ни едно затоа...
Отсекогаш си ми била симпатија и оставено впечаток голем и како другарка и како појава. Културна, фина, секогаш тука за муабет.. Баш ми е мило за тебе што ти тргна во животот..
Ние двајца... прави еден за друг, ама времето погрешно. Подобро да незнаев дека постоиш таму во тој град што го сакав одсекогаш... зошто го сакав? Немам спомени таму, ретко одам а кога одам тоа што го чувствувам е топлина... одсекогаш, дури и пред да те запознаам. Знаеш, таа истата топлина што ја чувствував кога ќе го слушнев твојот глас... Чувствував ли дека постоиш? Одсекогаш? Дури и некој да го спомнеше тој град, а го спомнуваат околу мене... секој ден. Еве колку ме уби кукавицо... се појави, ме оживеа па ме уби, и замолче... земи барем пукај во мене, сите куршуми потроши ги... еден нека не ме промарши... да ми помини еднаш...
Книгата... уште ја имам... случајно ја најдов во Стокомак и ја купив, помислив на тебе тогаш, ја сликав и ти ја пуштив ама не кажав дека помислив на тебе кога го прочитав насловот... се сеќаваш ли што ми рече? "Требеше јас да ти ја купам" а јас ти реков " не е важно ти друга ќе ми купиш или напиши на оваа посвета" Рече: " може" Јас: " ќе ја носам кога ќе се видиме" ја прочитав... знаеш дека ја читав а внатре како за нас да пишуваше, знаеш... ја чувам на полица со сите книги и ја чека твојата посвета. Не требаше ништо да ми купуваш, само да ја напишеше таа посвета дури и пенкало јас ќе донесев... а танцот што ми го вети таа ноќ? Те прашав дали танцуваш... рече: " не многу, ама ќе се потрудам"... после сам го спомна тој танц а мене желба ми остана... се што рече, се желба ми остана! Насловот на книгата: " Сите патишта водат кон тебе"...
Ти благодарам, си полеживме повеќе од што треба ама виното и чоколатото (убитачна комбинација) убо ни легна, и муабетите беа добри од смешни интересни моменти па се до тажни моменти...
