Те сакав, а сега пушти ме. Понекогаш најтешките зборови не се тие што ги кажуваме во гнев, туку тие што ги шепотиме кога конечно сме се измориле. Сакав. Се Борев. Чекав. Простував. И кога сфатив дека моето срце веќе не го препознава она што го нарекувавме љубов, знаев време е да те пуштам. Не од омраза. Не од инает. Туку од потреба да се спасам себе си. Љубовта не треба да боли до таа точка што ќе се изгубам во сопствените солзи. Не треба да молам за внимание, за збор, за трошка топлина. Ти дадов доволно делови од себе. Сега ми треба мир. Сега ми треба тишина во која срцето ќе се слушне самото себе повторно. Затоа, пушти ме. Да се вратам кај себе. Да научам повторно да дишам. Да верувам. Да сакам некој што ќе ме сака исто. А тебе ти посакувам се добро. И живот кој нема да љубовта да боли. Но мојот живот не ти припаѓа повеќе.
Дали може со една одлука да те избришам од глава? Ако таа одлука е чекор подалеку од тебе, тогаш да, ја донесов таа одлука. Да не пишувам, да не гледам дали си онлајн, да не чекам. Никогаш веќе нема да добиеш ни еден збор од мене, затоа што доби премногу. Не ти е гајле знам... никогаш не ти беше... И јас деновиве се чувствувам полесно, таа одлука ми годи... Ти не беше за мене само преписка... ти почна да ми значиш. Се изгубив себеси во борбата да не си желба, да потиснам, да продолжам... многу се изгубив, неможејќи да замолчам како тебе, неможејќи да ја смирам таа желба... време е да се вратам на себеси, овој пат поцврста, да нема што да ме разниша... Никогаш веќе нема да бидам истата... А ти? Ја постигна ли својата цел? Да видиш до каде би одела... Не виде, зашто се исплаши, зашто сфати дека сум жена што оди до крај кога сака... а кога не сака, толку е...
Нека гори... така беше и муабетот, да гори... Ама знаеш што останува после секој оган? Пепел, ништо... само трага дека некогаш горело, ако добро изгори нема да остави ни искра а со тоа ни шанса повторно да се разгори.
Немој да гориш премногу, зачувај се. Читајќи те разбрав дека доволно си изгорела... чувај се, кралице. Тоа си ти.... (барав круна за тебе во смајлињава, нема)
Не знам ни зошто токму вечерва ми дојде желба да ти пишам. Не е ни важно. Само знам дека одамна ја носам оваа тежина во себе, како камче што се тркала од една на друга страна и не ми дава да најдам мир. И цело време си велам: „Ќе помине, ќе го пуштам, ќе го заборавам.“ Ама телото знае кога нешто останало недоискажано. Можеби затоа морам да го напишам ова — за да го оставам веќе. Кога те запознав, не очекував ништо. Ама буквално ништо. Живеев во некоја моја брзина, во некои мои навики, и ти упадна таму неочекувано, без шум. Те приметив, ама не си признавав. Ти ми дојде како некоја топлина што не знаев да ја сместам, па ја туркав малку, ја пуштав малку, и така до недоглед. И не знам ни кога се случи да ми станеш важен. Само се фатив себеси како ми се стегаат градите кога ќе ми пишеш, или како се смешкам на глупости, или како не сакам да заврши некој муабет. Со тебе бев искрена, неконтролирано искрена, на моменти глупаво искрена. Некои работи ги кажував без да размислам дали треба, без да се кријам, без да глумам. И мислам дека тоа е она што најмногу ме исплаши — што не можев да бидам резервирана. Не можев да бидам ладна. Ти успеа да ме отвoриш на начин што ретко ми се случува. И баш затоа беше тешко кога почна да се повлекуваш. Го осетив тоа, пред да го признаам. Ме боли и денес што никогаш не ми кажа ништо директно. Ме остави да читам сигнали, да се лажам, да се надевам, да се прашувам. Ми беше тешко што тишината од твојата страна беше поголема од она што го имавме. И да — ме заболе што дознав од страна, не од тебе. Не поради егото, туку поради тоа што ти дадов дел од себе што не го давам на многу луѓе. Дадов доверба, смиреност, отвореност… а за возврат добив празнина. Не ти се лутам. Не носам гнев. Само носам едно мало жалење што не успеавме да си кажеме работи, наместо да останат во воздух. Сакам да знаеш нешто што можеби никогаш нема да го чуеш: сè што почувствував со тебе беше вистинско. И убавото, и тешкото. И не ми е жал што ми значеше. Дури и ако не беше од тоа што ти мислеше, мене беше доволно да почувствувам дека можам да отворам врата која одамна ја држев затворена. И целата оваа болка држи само затоа што некогаш ми беше убаво. Денес, кога го пишувам ова, не го правам за да те вратам ниту за да ти кажам „погреши“. Го пишувам затоа што сакам да ја тргнам последната тежина од градите. Сакам да пуштам сè. Сакам да си одам од ова чувство без горчина, без прашања, без недоискажани делови што ме глодаат. Ти посакувам среќа, вистинска. Мир во глава и во срце. Некоја со која ќе можеш да кажеш „ова сум јас“ без да бегаш, без двоумење. Некоја која ќе ти биде дом, а не пауза. И сакам да си ја најдеш, и да ти биде лесно со неа на начин што со мене ти беше тешко. Јас ќе бидам добро исто така. Со време. Со многу искреност кон себе. Со нови чекори што ќе ги направам без да ме влече нешто старо. Ова писмо е мој крај. Не твој. Твојот го направи одамна, тивко. И е во ред. Јас мојот го правам сега — со зборови, со вистина и со малку страв, ама со многу храброст. Фала ти што барем накратко ме раздвижи однатре. Фала ти и што ме научи каде не сакам да се враќам повеќе. И фала ти, за сè што беше – и за убавото, и за она што ме научи Ќе си одам понатаму. И ќе бидам добро. Ветувам.
Ljubav, daj mi ljubav svoju, spasi dušu moju bez tebe je prazna, samo ljubav, daj mi liubav koju odnijet ćeš u zoru nitko nek ne sazna ovu noć nitko nek ne sazna, da si tu u mom zagrljaju .
Ама нели важеше само за жени према мажи дека категоријата е што би му кажале да прашам зошто чудно ми е
Ти благодарам што се грижиш, ме разбираш, и што низ ова поминуваме заедно. Не ги заслужуваш моите промени на расположение, мојата нервоза, солзи, тага ... Се надевам ова, еднаш засекогаш ќе замине од мене, и повторно ќе имаш ведра весела и духовита жена.
