Me izluduva neizvestosta dali ke dojdes ili ne..te cekam veke cela nedela,a slusam samo odgovor denes,utre,denes,utre...taka bese do sega,i natamu li???MNOGU ME NERVIRAS AMA I MNOGU TE SAKAM!!!!sto ke pravam jas bez tebe? :roll: by the way-kreni veke ednas na telefon oti ke te skrsam!!!
Планираш ли да се смениш и да почнеш да се понашаш како нормален човек или ќе мора да го избереме полошиот начин?
Срцка ова вака веќе own: own: неиди....досано ми е со тебе леле како сакам ова да му го кажам ..дај направи нешто за нашата монотона врска преку кур ми е веќе..те сакам ама од љубов не се живее како што рекле и за жал така е само љубовта нема да не оправе нас двајцата... :?
си играше со мене премногу долго...јас сум крива за се...за се што ти дозволив...за се што ти допуштив 3 години да си играш со мене.....неможам ни да избројам колку пати ме разочара, колку пати го направи истото....а јас сум најголемата будала што ти верував дека не си таков...дека тоа ќе помине и дека е само минлива фаза....ти незнаеш да сакаш...тоа е нешто најубаво на свет...но ти не го знаеш.....се надевам дека еден ден ќе дознаеш....што значи да сакаш некој....јас тука дефинитивно ќе ставам крај....неможам повеќе..... уморна сум ......а ти знај дека ВИСТИНСКИ БЕШЕ САКАН!!!
...Protiv sebe pokraj tebe moram sega znam,da odam sama i samo taka srce ke socuvam, ti nemas nisto sto mi treba za da preziveam,samo ljubovta me gree a ti si navika Znaes kolku vredam a sepak nisto ne ti znacev jas, nema da te stedam gotovo e sega megu nas veke ne te gledam so isti oci kako nekogas Znaes kolku vredam no me gubis ti zasekogas
Злато мое, едвај чекам да дојдеш.Не те имам видено цееел месец, веќе не можам вака Сакам само да си до мене, да се гушкаме и да ја чувствувам твојата топлина и блискост.......miss u like hell
Колку повеќе те имам,толку повеќе ја сфаќам поентата на Петре М.Андреевски,не знам како би умрела,ти да не се родеше... А колку повеќе градиш ѕидови толку повеќе заличуваш на мене,a колку повеќе создаваме разлики толку повеќе е очигледно дека сме еден за друг...Дали моите кадрици гледани на мартовско сонце или твојата коса цврство во моите раце,сеедно,пак ќе се најдеме на клупата во парк...јас ќе расправам философии зошто сме тука,а не таму,а ти ќе се смееш...знам дека не ми е сеедно кога ќе ме допреш по стомакот и ќе направиш срце со рацете...важно е да не е сеедно...Мојата желба да бидам испровоцирана и твојата потреба да провоцираш...симбиоза.Ужасно боли кога некој ќе те погледне со очигледна треперливост небаре ливчињата по дрвјата останати на нив од претходната пролет и покрај толку минати зла сеуште се тука и се држат се до наредното ново,зелено ливче...стравот од замена е поголем и од стисокот на твојата рака пред години пред да си заминам со врамено засекогаш. И повторно не можам да ја сфатам потребата да ме имаш како заложник,да чувствуваш близина,да ти бидам утеха,а ти мене болка и не можам да разберам како чувствуваш нагон да тонеш во мојот мирис,а знаеш дека ќе ти предизвика нагон за повраќање... Не ја сфаќам и онаа наша боемска суштина која не носи некаде на Ленинова,јас замнувам пред полноќ,а ти токму кога се будам...И не сфаќам како онаа почит која што велиш дека ја имаш кон мене,никогаш не ја почувствував вистински.Едниствена форма е моментот кога сум ти на самиот врв на прстите,а врвот е бакнеж во челото...да можам да претпоставам кога конечно ќе ти помине...е да можам.Збунет,неорганизиран,несреден...а јас можам да застанам пред тебе и да покажам со прст,да ти си токму тоа што ми треба,макар и со невнимателно облечени панталони,спуштени и неуредно наместена кошула,со искалено лице и груб допир...макар и таков...Утре пак ќе излезам некаде,овој пат нема да наидам на зачадени простории,жал ми е што не можат да допринесат за драматичноста на ситуацијата,ама сигурна сум дека пак ќе те побарам низ луѓето.Суштината ни е иста,потребата да летаме слободно,а само небото е лимит...ниту јас,ниту ти некаде ќе застанеме,а гледај парадокс,баш заради тоа ќе бидеме секогаш еден крај друг...патот ни е ист.
Каде си? Зарем не знаеш дека ме повредуваш со твојата намера да ме заштитиш? Знам и до кога ќе чекаш. И тоа е во ред, прописно. Ахх...
Мачорче мое... Толку те сакам наутро, кога ми го местиш ќебето да не ми биде откриен грбот. Кога ме бакнуваш во чело. Кога го тегнеш чаршафот и си ги сплеткуваш нозете во моите. Кога стануваш во 5 сабајле, јадеш еурокрем и доаѓаш во кревет, мирисаш на чоколада и скришум ми оставаш чоколаден мирис на косата. Кога се будам и кога се гледаме како новороденчиња и си гугуткаме. Ах, многу те сакам, просто патетично станува тоа... Но не можам и не знам поинаку.
