За многу работи во животот мислев дека многу ме болеле. Јас не сум знаела што е болка. Никој да не дознае на ваков начин.
Mene sekogas me bolese nesto vo zivotot, nikogas ne sum znaela da recam uffff denes aum srekna... inace najmnogu nesto sto me zdobolelo vo zivotot e zagubata na tatko mi koj seuste ne mozam da go prebolan premnogu mi nedostiga, podobro ke bese jas da umrev na negovo mesto
Загубата на мојата мјака ме растргна на парчиња,ми ја изгоре душата.За жал тука не престана све,изгубив многу луѓе од мојата фамилија и познаници,другари,кој прерано ме напуштија.Но не прекинав да се борам паѓав,станував,и гледам да идам само напред.Секогаш ке живеам со болката на загубените блиски,ама животот мора да продолжи.
Многу работи ме здоболеле во животот, многу пати со рани во срце и повредена душа сум рикала на полноќ како којот на полна месечина....но, но од сите тие немили настани и рани, јас секогаш се исправував и се сакав се повеќе и повеќе, затоа и не е битно да набројувам што било и како било.
Дефинитивно проклетата 2014 год кога сите ме оставија без збор значи без зборрррррр цела фамилија ме остави сама помеѓу четири sида,додека тие си отидоа на море да уживаат,никој ниту ме праша дали и јас сакам да одам,па дури другарка на братучедка ми беше предност неа ја поканија јас како да бев дух кој што не постои,никогаш не се однесувале така спрема мене,бев сама дома 15 проклети денови кога на врата ми заsвоне човек со црно облечен со нож и ми рече дај ми се што имаш,ја бутнав вратата заклучив се јавив во полиција не з нам ни јас како дојдоа но тој избегал,другата недела идев кај другарка и ја утнав станицата подоле многу сум отишла местото дека беше село само се молев да не ми застане некој,и ете како за инат еден човек со кола ми вика кукло да те однесам не се секирај ништо нети правам,не се чуствував дека сум жива мислам да пукаше во мене немаше да осетам тотално се исклучив од реалниот свет среќа отиде ама тој поглед и таа фаца уште не ги заборавам во кој хорор живеев само додека моите си уживаа на море,исто како јас да не постојам,да не ви даде господ да доживеете исто или слично,иако со солзи го пишував ова ете некои работи не се забораваат за жал......никогаш им немам кажано за ова не ни планирам ете не се сеќавам дека се сопрев од плачење тие 15 дена и после тоа..плачев скришно
вреѓањето на моите родители кога им кажав дека сум бремена...секогаш кога ке ми текне солзи ми течат...и само барам некој да начин да свртам кон тоа муабет за и јас малце да си ја олеснам душичкава за тоа како сега тие на моете дете се тресат и све им е тоа во животот
Кога паднав 3 година гимназија, раскинувањето со една бивша девојка што сеуште копнеам по нејзе, и последното ми дојде сметка за струја 17.400
Леле јас 2 год.на економско имав на крај скоро девет единици,а баш тогаш и татко ми не беше добар,беше во болница и за ова кога дозна...едвај врски што најде братучед ми па ме спаси и поминав многу добар на крај,сега фала богу се е ок...кај ме потсети на ова бев мн блиску и јас да паднам год.
Загубата на мојот најмил дедо све ми беше он ќе полудев тој ден само се тресев и ќутев Невниманието на мајками и непочитувањето,вреѓањето ,дојдов до степен на попуштање на нервите. И нешто мн што не сакам да зборам и не сакам да се сеќавам кое многу боли длабоко во душата мн