Што ве здоболело најмногу во животот?

Тоа што неодамна ми раскина дечкото, ај што ми раскина, но зборовите беа "Јас ќе си најдам ментално стабилна личност, и без психички болести, не сеќирај се ти." Леле, шамар да ми мавнеше, тоа да не ми го кажеше. А, ми глумеше лудило дека ме сака, дека е подготвен да ми помогне, да ја пребродам таа (состојба беше, не беше болест). Срцето ми го распара. Се, се, ама болеста не ми ја спомнувај. Значи, колни ме, мрази ме, ама болеста кога ми ја лепна в лице, повеќе од тоа ништо не ме здоболело верувајте, неможев дома да се совземам од плачење. . .

 

Милион работи а најмногу ме здоболе кога ја видов мајка ми како лежи мртва. Телото и се оладуваше, муви се собираа околу неа а јас неможев да сторам ништо. И после толку години секогаш ќе боли се повеќе.

 

Смртта на некои блиски личности .

 

Koga nekoj ti kazhal deka ne si na negovo nivo (kolku i da se pravda,toa mu beshe za na finansiska osnova)

 

Тоа што мојата сестра ме лажеше и ме правеше будала поради личност што не ја познаваше повеќе од два месеци..

 

Toa sho cela godina se borev za nas i storiv se radi nego i na kraj 3 meseci bil so druga i so mene vo isto vreme celo negovo semejstvo me lazhale vo ochii..

 

Лагите од личност што премногу ја сакам.

 

Неговите зборови кога раскинавме.

 

Најмногу во животов што ме здоболело и никогаш нема да ја заборавам таа сцена кога мајка ми напушти на 16 години заедно со сестра ми со изговор дека оди на лекар а таа од предходно си ги имала спакувано куферите за да си замине а причината било бидејќи таа не можела да живее со нас бидејќи се чувстувала напнато, притиснато и дека младоста и поминала со нас и сакала слобода. После 25 години брак со татко ми кој за ништо не би го сменила на овој свет, го напушти и после неколку месеци му пушти барање за развод, не е совршен ама никогаш не ме натерал така да се осетам да ми пропаѓа животот измеѓу четири ѕида. На никој не би му го посакала тоа да го осети. Од тогаш натака мојот живот скорз се смена да неам волја за ништо, да си го мразам животот. И што е најстрашно после тоа не не ни побара да не праша ни како сме само тивко си замина без трага и без глас....

 

Што ме здоболело, многу работи ми ја затруле душата и уште ме болат кога ќе помислам. Почнувајќи од мајка ми па до татко ми, брат ми и целиот наш живот.
Здоболело ме толку многу кога дознав дека е к... Не можам да го кажам тој збор Не знам зошто се осудила на тој избор или животот ја натерал или она сама сакала или па од немањето за јадење, не знам
Секогаш се грижела за нас и е трчала за нас, но не ја оправдувам
Здоболело ме тоа што татко ми како татко не знае да поставе и да биде глава на куќата, туку за никого не го е интересирало а човекот е мирен добар не знае да се кара едноставно праве како му кажуват и секогаш е во село,
За брат ми, заради него живеам, прави се операција пред две години и тогаш таткоми не мрдна со прст едноставно жалам го, а мајка ми од работа останува дома заради брат ми
Кога ни требаше највеќе само мајка ми беше тука
А јас највеќе ме боле што не знам како да живеам ни како да гледам на животот
Многу работи имам преживеано и видено и секогаш ме болат кога и да помислам

 

Listata e dolga...no ja izdvojuvam bolkata koga go vidov bezzivotnoto telo na majka mi. Ne se opisuva..

 

Кога го видов бившиот со новата девојка а цело време збореше како била ороспија лелеле

 

Кога имав спонтан абортус, го изгубив долго очекуваното бебенце

 

Разочарувањето од некои блиски (барем мислев дека се блиски) луѓе.

 

Ништо не боли толку колку губење на блиски

 

Кога моето семејство ме осуди и отфрли кога највеќе ми требаше нивната поддршка.
Можам слободно да кажам дека после тоа не ги ни чувствувам како блиски.

 

Ме болело и секој ден ме боли тоа што во моето семејство нема љубов.
Навидум сме среќно семејество, но навидум пред други луѓе. Ние сме семејство кое е фала на Бога ситуирано, сите сме вработени со солидни примања, не страдаме за храна, облека..... страдаме за љубов. Кај нас не се кажал зборот ТЕ САКАМ во однос на родител-дете.
Барем еднаш месечно се караме онака поштено и потоа кјутиме по 2-3 дена, заради настаната ситуација.

Боли....боли............ многу боли

Боли да знаеш дека и покрај целиот труд карактер на возрасни личности не се менува, тие се со свој став, татко ми ....мајка ми.... никогаш не седнале да разговараат со нас како свои деца, гушкање ладно само од роденден на празник.... зборот те сакам е мислена именка......

Само се плашам дека и јас станувам бесчувстивеелна како нив, нема љубов во мене, не ги чувствувам како родители, не ме засегаат нивните болки веќе.....станувам антипатична сама кон себе, немам сила да се заљубам плашејќи се дека и јас ќе сум како нив.....Јас не знам да сакам

Боли...........

 

Кога дознав дека тогашниот дечко со кој бев во врска две години и го оставив, почнав да пишувам со друг, пробал да се самоубие, едвај го спасиле во болница, го искршил и телефонот и со колата направил сообраќајка, другарка кога ми кажуваше замалце да се онесвестев, да знаев немаше да го оставам или не знам ќе направев нешто, замислете да се случеше нешто да не можеа да го спасат да носам човек на душа! Плачев и не излегував со недели, и пишав на фб на сестра му како е тој, ме блокира и ден денес се чувствувам лошо поради сето ова

 

Кога на едно од претходните работни места после година дена стаж директорката ме натера да станам од моето биро и да се преместам на друго место за таму да седне штотуку вработена која и била блиска и која му фрлила око на тоа мое место. Ме заболе затоа што секогаш чесно и беспрекорно ги извршував сите мои работни обврски, секогаш сите беа задоволн од мене и во никој случај такво нешто не заслужив. Но за кратко време тркалото се сврте и така фино ја изгорев што сигурна сум дека засекогаш ќе ме памети.

 

Неправда ме боли секогаш. За таа болка никогаш нема да отапам.