-Нарушените односи во моето семејство -тоа што не чуствувам повеќе како да имам татко исто како да го немам -многу зборови кажани и постапки од татко ми за кој никогаш нема да му простам -неверството на 18 години кој ми го направи некој што го сакав повеќе од све,за некој што ќе оставев све најголемото предавство го доживеав и најболното тогаш но господ наплати за све -до дното на душата ме боли кога ќе видам болно дете,кога и да видам неможам да ги задржам солзите и посакувам господ да земи од мојата среќа и да му дај нив(не сум совршена напротив) -ме боли кога ќе слушнам за семејно насилство и за луѓе кои живеат во страв ако дај господ, животот ќе го посветам на ова и на оваја проблематика професионално...
*откривањето која сум *ме остави некој кој ми беше се,на подмолен и ни малку човечен начин *смртта на татко ми *постапки,зборови, настани од луѓе кои се однесувале спрема мене како да сум малоумна *отказот од работа *постапките на маж ми *однесувањето и грдите зборови од децата
Najmnogu me boli toa sto za majka mi postoi samo brat mi.Kako deca taa podelba ne bese tolku izrazena,a otkako stanavme vozrazni,pogotovo otkako se omaziv,se razjasnia mn.raboti.Jas sum bila nesposobna,me mrzelo da rabotam,sum bila prosta i lekoverna,ne sum bila snaodliva itn. Da ne nabrojuvam,uste eden grst navredlivi zborovi.Iako jas zavrsiv fax vn redoven rok,a brat mi se uste studira veke 9ta godina,sepak jas sum bila mutava.A vrvot bese koga go navredi moeto bebe,staro 2 nedeli
кога дознав дека таткоми има рак. Тоа беше најболниот ден во мојот живот. Сега летово се случи, кога бев на одмор последниот ден дознав за тоа
Кога родената баба ми донесе Маж од Австралија дупло постар од мене и кој патем беше најниско створење на планетата , не мислам ниско во висина него во лика и прилика , не беше за мене, ме здоболи многу кога баба ми ми рече мораш да го земеш него оти и двајцата ќе ве згазне времето можеби не ви изгледа страшно но само јас знам како пропаднав во земја и како плачев после тоа, ех сопствената баба да ме форсира и исмејува за некој таков ?
Темата колку што сфатив се однесува на психичко, емотивно болење, а такви болки сум имала премногу прерано. Најмногу ме болело и ќе ме боли фактот дека јас и брат ми уште од најраното детство бевме сведоци на семејно насилство и алкохолизам. Потоа смртта на најбитната личност во нашите животи, нашата мајка! Прилично цела таа ситуација, сите тие осамени расплакани години ми беа, ми се, и ќе ми бидат најголемата болка во животот и најголемиот печат врз мене... Некои празнини никогаш нема да се пополнат.
Да ви кажам ненајдената загуба на баба ми. Што не ја видов и чув за последен пат. Но премногу ме здоболи што како капак на се бившиот дечко ми ги избриша сликите од апаратот со неа, тоа беа последните слики. Сега остана само спомен и болка.
Неправдата, за жал според која функционира нашето општество. Кога некои работи не се во наш домен, а се навлезени длабоко во системот тешко дека можеме да се надеваме на успех и напредок.Деградацијата сама по себе ги уништува духот и ентузијазмот колку и да се трудиме и да вложуваме кога некој однапред си направил стратегија на дејствување нарушувајќи ги правилата и прописите за стручност и професионалност. Останува само надежта и волјата на поединецот за да продолжи понатаму. Само до кога така
Животот највеќе ме има погодено со сопствената непредвидливост, многу пресвртни моменти во него ми се имаат случено одненадеж а бидејќи сум личност која тешко се прилагодува на нови нешта можеби сеуште се немам помирено со нив, иако работам на тоа. Ме болеа пеколните ситуации кои што се случуваа во моето семејство и во мојата глава. Како и да е, од тој грст болка како со глина го обликував сегашниот карактер, и сум многу благодарна за сите тие животни шлаканици кои ме направиле тоа што сум сега. Не созреваме со годините, туку со болката.
Разводот на братучед ми (многу тазе настан, плус што не знам дали ќе си ја видам внуката повторно, душе малечко ); Страшна расправија со татко ми што ја имав пред полни 11 години и што заврши со многу грди последици по мене, нешто што натаму наголемо влијаеше на нашите односи. Ја призна грешката пред само 3 години; Што си дозволив да изгубам 2 многу важни другари во мојот живот; Ненормалниот и понижувачки третман на филолозите и лингвистите, а особено англистите, во нашава Вукоје*ина. Начинот на кој упропастив една врска. Не ми е криво што е готово, било-поминало и беше одамна, но навистина испаднав кретенчина невидена; Дрско лажење зад монитор, телефон / виртуелно лажење; Ненадејното оттуѓување со една личност која испадна дека ми значеше повеќе отколку што мислев. Тоа ми текнува off the top of my head, што значи тоа ми оставило најсилен впечаток/разочарување.
Некои работи (како смрт) се случуваат со причина, морале да бидат, ме болеле многу, ама се тешам со тоа дека така требало да биде. Но, кога има работи кои не мора да бидат така, ме боли. Најмногу ме болело изневерувањето од неколку личности кои во најтешкото ми забиле нож во грб.
Listata ke ja dopolnam so izneveruvanjeto i stavanje kraj na sve so licnosta koja me gledase vo oci i se kolnese i prekolnuvase deka nikogas nema da me ostavi ni povredi no toa e...
Сознанието дека животот е повеќе трње отколку рози. Смртта на татко ми Смртта на тетка ми која ми беше втора мајка Смртта на маж ми Но најмногу ме заболеа зборовите на ќерка ми ''Мамо те молам вети ми дека нема и ти да ме оставиш'' Сите овие нешта кои ми се случиле не оставиле простор зборовите,мислењата и ставовите на другите луѓе да допрат до мене.
-Смртта на татко ми, тешко ми е што не се сеќавам на него, што немам спомени. -Сообраќајката на брат ми, не се знаеше дали ке прооди или не, ама после долго време он е супер и функционира. -Болеста на мајка ми која се уште е присутна веќе 10години, за жал го изгуби видот.
