Што ве здоболело најмногу во животот?

Ме здоболе смртта на дедо ми.Во моето потесно семјство тое беше прва смрт, и не бев навикната на нешто такво и ја поднесов многу многу лошо.Знаев дека беше болен од рак, најпрва од сите внуци дознав, али потајно се надевав дека се ќе биди океј, дека ќе живее уште многу бидејки беше прилично млад и силен,63 години.Примаше хемотерапија, се си беше океј, се до моментот кога дознав дека докторите му предвиделе уште 2 месеци живот најмногу.После 8 месечна борба со ракот си почина, без многу мачење фала му на Бога.Кога дознав дека има уште малку живот прво цела бев во неверување, му се развикав на мајка ми зошто треси глупости, дека со него се си е океј и е добар.Кога ми објаснаа убаво, се затворив во себе и не бев жива буквално.Тие неколку дена само јадев и лежев, не се помрднав од кревет и не разговарав со никого.И некој после ќе ми рече дека не се плачело по два пати за една иста работа.Како бе?Јас дедо ми го преплакав 200 пати во тие неколку дена, и пак не олеснуваше.И сеа ми фали,на нецела година после неговата смрт, само кога и да одам кај баба во неговата куќа очекувам да излезе од некаде, да ми побара да му сварам кафе.Ама го нема, го нема повеќе..

 

смрт на блиски и лицемерие од страна на некој што не мислев дека ќе ми го заврти грбот кога ми требаше најмногу ама ако,се е за памет си знам барем за понатаму

 

Хмм,многу ствари у главном она кога ќе сфатиш дека животот,одредени ситуации и остали моменти не се онакви какви што си ги замислувала,од мала па до сега.

 

skoro ista slucka, i mojot dedo pocina od rak i tie denovi totalno se gubev od realniot svet i nonsto taguvav bidejki jas bev mnogu povrzana so nego :'(

 

За мене многу болна и тешка тема,посебно што ме напуштиа сите,почнувајќи од татко ми,мајка ми

Пред 2 месеца и братучетка ми

 

Личноста која толку многу ја сакав и бев спремна да направам се за нејзи,ме напушти,без никакво објаснување,ме замени за друга.

 

Смртта на мојот миленик

 

Кога ме изневери најдобрата пријателка со која што и лебот и креветот на факултет го делев

 

Eloves malku kasnam so odgovorov, no ja chitav temava i tvojov komentar mi ostavi vpechatok bidejki iako ne me ismejuvale kako pomala, izminative godini se osekjam kako da sum "meta" na komentari od tipot "abe zdebelena si?", shto me vodi do najneprijatniot moment vo mojov zhivot koga edna glupaca koleshka pred cela grupa bash me prasha toa, dali sum zdebelena. Pa ushte chekase i odgovor! Jas se stapisav vo toj moment zasto ko prvo ne e voopsto kulturno, ne sum ni zdebelena drasticno i zosto pred site? Na nervi mi odat vakvite. More, za niv samo treba edno ubavo pleskanje nekoi raboti vo faca za da se spustat malce na zemja, zasto malce go precenile nivnoto mislenje. I zhal mi e shto si pominuvala niz toa zasto nekoja nevospitana mislela deka e vo red da se sheguva na tugja smetka.

 

Загубата на одредени луѓе,кој прерано заминале од светов.

 

Смртта на мојата мајка, најважната личност во мојот живот после тоа веќе дефинитивно ништо не е како порано...

 

-постојаните преселби и нерешеното станбено прашање
-лошите односи со роднините
-завртениот грб од "другарка", која со сите ја запознав, а на крај јас останав сама...

 

Смртта на мајка ми
Откажување од нашите животи заради мајка му на бившиот
Смртта на едното близначе
Фактот дека прерано ќе си го напуштам овој свет и семејството

 

Премногу работи ме болат сеуште и можеби што се уште се пресни повеќето случени оваа година.
Најмногу ме здоболи смртта на баба ми, која почина оваа година, не успеа да се избори со ракот, си почина на денот кога е родена

Како да не беше доволна оваа болка ја изгубив и другата баба и уште една блиска роднина која што ми беше втор татко во детството.
Животе болиш многу

Многу ме боли односот на татко ми кој знае да каже тешки зборови, и по некое време како да ништо не било.

Никогаш нема да ги заборавам солзите на мајка ми кога бев во критична состојба со здравјето како мала, ја гледав како од ден на ден пропаѓа, секогаш имаше потечени очи од плачење и грижа а пред мене ниту еднаш не покажа слабост.

 

Солзите на мами. Не постои нешто што може да здоболи повеќе од тоа.
Мамичка најсакана на свет.

 

Остриот jaзик на татко ми.. Ништо во животов не ме боли повеќе од тоа.

 

секогаш е така со другарките...немај многу верба во никого..секогаш така е на крај ќе правиш се за нив и на крај ќе те направат и крив и изигран....а за другите работи се ќе се среди семејството е најбитно и од него ја добиваш најголемата поддршка,љубов и се друго

 

Бев девојче бев 7 одделение , мајками ми купи зелена сукна , ја носев среќно цел ден на училиште , кога си одев ми пријде девојка подоцна разбрав дека се викала Викторија.
Ми пријде и ме турна , ме фати за коса и ме тепаше , ме удираше а јас незнаев зошто , бев мала сеуште не се бев сретнала со таква работа незнаев да се одбранам .
Како што ме удираше со клоци , со раце , сум се онесвестила, се разбудив во брза помош.
Ми кажаа отишле ја викнале мајками ме однесле на брза помош, директорот на училиштето пријавил , ја нашле девојката испадна дека седела во близина била втора година во училиштето седеле со дечкое , ме тепала бидејќи ме гледал , си добив траума тогаш бидејќи некоја била љубоморна, кога седам некогаш се сеќавам на минатото си викам со кој памет се усудила па јас бев само дете. После тоа доаѓаа дома за да не ја пријавиме, џумерко и бил дедо се фалеа , мајками само и рече кој сака нека ви е дедо мене детето не го родив и изгледав сама да ја тепаат. Помина тоа една недела не одев на училиште , во прва се запишав на џудо и не дозволив ни една девојка невоспитана да влијае со закани како што правеа и во средно на другите.
Подоцна после година дена дознав дека таа останала бремена и дечкое се издрогирал и починал, не ми беше жал за неа, жал ми беше за детето. До ден денес ја среќавам но не ја погледнувам секогаш кога се разминуваме ја наведнува главата.
Таа случка многу ме потресе и верувам дека не сум единствена има и други девојчина кои биле малтретирани од поголеми во основно.



Друга работа неубава и тешка што ми се случи во животот е разводот,но сепак жива здрава со ќерками понатаму во животот се лошо поминува но спомените ја распараат душата ..

 

Го викнав татко ми да дојде да наместиме корниза. Го викнав бидејќи ретко доаѓаат кај нас, па ете повод да се подружиме. А он ми рече: „А зошто го чуваме тој маж ти?“ Многу ме заболе, особено затоа што навистина маж ми ништо прави.

 

Смртта на дедо ми многу тешко ја поднесов најмногу затоа што беше неочекувано, а периодот му бев лута и сега после година и пол си имам стравови од тоа.
Исто така остриот јазик на татко ми како што имаше пишано една членка, боли тоа, многу боли а знам не сум заслужила