strav mi e da ne gi zagubam familijata i partnerot, se plasam za nivnoto zdravje.mislam deka nema pogolema srekja od toa tie sto gi sakas da se zdravi i zivi.
Дека еден ден ќе останам и умрам ко некој самотњак, неспособна, испосерена од кучињата и мачките кои ќе ми бидат единствено друштво, во темна соба со бедно телевизорче на кое ќе шушти само една програма, без никој да праша како сум и дали ми треба нешто.
Стравови??? Се плашам од се... Се плашам да не умрат мајка ми и брат ми откако умре татко ми, кој сто јас го најдов таков коматозен, се плашам да будам некого, за да не дај Боже не го разбудам, се плашам од темница, од грмење, од ветер, од секаква елементарна непогода, од глувци, од лилјаци, од змии, да не треснам на работа, се имам страв дека нешто ќе ми се случи, да живеам, да не живеам, ОД СЕ!!! Е не е лесно со се ова... Лекар успева, ама многу време треба... Премногу!
