Од осаменост. Всушност многу добро знам какво е чувството, ама за понатаму во животот да не останам сама.. Исто така и загуба на тие што ми значат. Или пак некој што ми значи многу ако си замини ненадејно од мојот живот.
Temnina,visocina,grmotevici...najmnogu od smrtta na licnostite sto gi sakam..veke go zapoznav toa cuvstvo..i stareenje i jas kako Rama neznam kako ke staream ...
Mnogu mi e strav da ne gi zagubam majka mi e tatko mi ili brat mi. Se drugo i pari i neuspeh i takvi raboti se ke vratam ama najbliskite nikogas.
Моите фобии се малку чудни...да,да...би рекле дека сум Венздеј од Адамс фемили кога ќе го прочитате ова напишаново...Прва фобија,помалку страшна од втората шо ќе ја кажам,ќе ја наречам: *КРИМИНОФОБИЈА(нешто како страв од насилство).Кога ги прашував моите дома како ми се вика фобијава тие се мислеа дали да плачат или да се смеат на моите страхотни глупости.Секоја вечер пред да си легнам ја отворам вратата од кај мене в соба за да знам дека има некој дома за да ме одбрани ако влези некоја нинџа или некој ненормален да ме зема во вреќа.Сериозна и не се зафркавам.Најлесно ми е за да се изразам е вака,па сега смешно или глупо,јас да си кажам де.Да продолжам.Го затворам вратничето ид балконот кај мене в соба,то ест го заклучувам.Кога ќе се истегнам како пашица и раката така во воздух демек,често си мислам дека некое чудовиште ќе ми ја гризни раката.А балконот го затворам да не ме киднапира некој.Понекогаш и самата си се смеам на ова,ама ај...МОРИ СИМОНО НЕ СЕ ГЛУПИРАЈ КАКОВ НИНЏА КАКВО ЧУДОВИШТЕ УТРЕ ЛИЧНА КАРТА КАЈ ДА Е ЌЕ ВАДИШ,А ТИ СО КРИМИНАЛЦИ СЕ РАСПРАВАШ...ова ми се зборовите од мозокот,што јас некако избегавам да ги слушам.... **НАЈСТРАШНАТА МИ ФОБИЈА ЌЕ ЈА НАРЕЧАМ ПАЈАКОФОБИЈА....еднаш си тепав пајак.и таман мислев дека го смачкав тој падна на мојо нос.Јас пиштев како анаконда да видов и набрзина го згазнав.Умре.Е на сега гибај ме.Еднаш се случи да влезам в соба и гледам пајак над креветот.Зедов три стола,ги наместив и си легнав во дневната.Случајно се разбудија моите дома и кога ме видоа свеста му ја зедов,кутрите помислија крадец дека сум.Едно време беа тројца браќа-пајаци.Едниот собраб храброст и го отепав,а другиот на таванот да ти стоел,третиот ми се скри зад ормарот.И јас таа вечер си спиев во кујната се стуткав.Следниот ден пајаците некој суперхерој ми го спасил живото и ги усмртил и не ги видов.Пајацаите јас не ги викам пајаци.Сите пајаци ги викам тарантули.Сите се отровни и сите се опасни за мене. Не изгледа како да сум при здрав памет,а? Е како да ги истребам овие фобии,да не се гледам во ѕидот мислејќи дека ќе ме земат за откуп или да не бегам од пајаци како некој со митралез да ме брка?
Најголемиот страв... Од каде да почнам. Еден да беше... Ми е страв да не изгубам уште некоја личност- доста беше. Ми е страв да не се изгубам самата себе. Ми е страв да се разбудам еден ден и да сфатам дека животот ми поминал на глупости и преживување од денес за утре и дека ништо не сум направила од она што сакам да направам. Ми е страв да не остарам сама. И можеби најмногу ми е страв (скраја било пупупупупуп) да не не можам да станам мајка.
Najgolem strav mi e od ajkula nesakam ni da pomislam kako se naogjam vo dlabocina i zatoa sto sum proklet covek i nemam sila da se boram protiv nea bidejki toa ne e moja okolina i mnogu mi e grozno koga ke zamislam deka mozam da umram od ajkula ayyy -.-
Дефинитивно тоа би било неуспех. Секаков вид на неуспех. Се плашам дека нема да успеам да си ги остварам соништата. Сега најмногу се плашам дека нема да ме примат на посакуваниот факултет. Мислам дека со тоа ќе ми се уништат сите желби и замисли.
