И јас исто немам дечко а за мразење незнам кој ме мрази нема причина тука инаку имам 2 другарки ама исто ко да немам, ретки се тука и планирав да си го одземаж животот.. Јбг
Не знам дали некој 'ме мрази'... можно е да има и такви, но има многу кои 'не ме сакаат' и ме избегнуваат. Никому-ништо.. И јас не ги сакам сите и има многумина кои ги избегнувам. Не може со сите да сме блиски, а уште помалку со сите да се согласуваме за се'.
Баш ме брига кој ме мрази Детско гајле е ова прашање и инфантилно е да се трудиш да те сакаат сите. Гледај си маж и деца и да не те занима кој те " сакал" и така никој од тие што мислиш не те сака. Е...ако маж и деца не те сакаат, тогаш веројатно во тебе е проблемот.
Ама има примери на мажи кои се насилници, не е виновна жената за тоа... А има и примери, каде деца не си ги 'сакаат' родителите, поради тоа што се чувствуваат 'несфатени', посебно во тинејџерски години. А има и примери, на деца на разведени родители, па обично се наклонети кон едниот родител, затоа што другиов им ја 'полни главата' дека другиов не чинел...итн.. итн.. Нема црно-бело
Воопшто не ми е гајле дали некој ме мрази или не. Мене ми е чиста совеста. На никому намерно не сум му направила ништо. Не мразам никого. Нормално дека не ги ни сакам сите. Гледам да сум во добри односи со луѓето што ги сакам и ми значат, па за другите ич не ми е гајле. Нивни проблем како ме мразеле. Ако немаат попаметна работа во животот нека ме мрзат, јас немам ништо против.
Мене апсолутно ме мразат луѓето бидејки не и одам по газот не излегувам кога и текне, не и позајмувам облека на другарки, не позајмам пари вака на дечко другарка и затоа немам многу во мојот живот и баш ми е прекратноникој не ме искористува и се им кажувам во лице.
Idi na psiholog da ti gi dovede mislite vo red mn si rasean neznaes sto so sebe go znam toa sum minuvala niz toa
@Rakometar темава е од пред 3 години, мислев дека веќе не си активен на форумов ама видов уште си, се средија работите? 3 години е доволно време за да се смени нешто.
Ова чуство мислам дека се буди само кај хронични депресивни или анксиозни луѓе, не е нормално да те мразат сите затоа што пола и повеќе не се замараат со никој.
За жал , ова чувство го доживеав на многу рана возраст ( 3-то одделение кога бев ) . Чувствував како сите ми се иссмеваа зад грб , сите ме гледаа како чудак и изрод . Тоа траеше додека не одлучив дека не припаѓам на таа околина , и решив да ја сменам . Тогаш се променија многу работи , како и јас самата . Во средно веќе , се чувствував сосем нормално ( не дека не потпаѓав под депресивно влијание , претежно кога блиска другарка беше во депресија ) но некако успевав секогаш негативното да го свртам на позитивно и да ја насмеам и нејзе и себе . Сега веќе знам дека во секое зло има и добро , и не вреди да бидеш во депресија за минливи работи .
