. ...па во моментот одма се чувствувам како цел свет да ми се срушил на глава,тажна сум.некогаш и солзи ќе ми дојдат на очи,ама се е кратко....веднаш потоа ја анализирам ситуацијата или проблемот и се трудам да најдам она позитивното. го извлекувам тоа, и правам напор да го поправам разочарувањето.. .. :geek: .е сега, ова е така ако зависи од мене...ама ако во случајот има замешано поќе лица ќе се обидам со нив преку разговор да се постигни нешто добро,ако има соработка ок,е ако нема,се разбира кревам раце и се трудам тоа разочарување на го потиснам и да го заборавам и продолжувам напред без оглед на се... :geek: .. .на сила убавина не бидува.....
кога се разочарувам од нешто, тоа е навистина лошо чувство , а понекогаш знам и да заплачам зошто и тоа понекогаш опушта, но само за кратко,затоа што знам брзо да ја преболам ситуацијата и да бидам позитивна
Најпрво убаво ќе се изнаплачам, потоа ќе бидам некое време тажна и депресивна, за на крај да сфатам дека тоа е што е и дека едноставно така требало да биде. И продолжувам напред, заборавам на тоа.
Ми треба да сум сама да си пуштам музика или некој добар филм. и да размилам каде сум погрешила и како дојдело до тоа разочарување.
Незнам дали баш постот е за оваа тема но сепак ќе пишувам овде... за жал во последно време сум многу разочарана,едноставно запаѓам во депресија...плачам,со сите се карам,еве со дечко ми сме испокарани не му кревам веќе 3 дена,едноставно сум затворена во себе. Тој ми вели да му кажам што ме мачи,да ми олесни,да ми помогне но едноставно не излегиваат зборовите од мојата уста,едноставно несакам да ја споделам болката и тагата со никого...сите ми пречат,несакам со никого да разговорам,се чуствувам изгубена и разочарана од животот и од сите околу мене незнам што да правам со самата себе
Плачам се додека не се исплачам убаво и престанувам,размислувам доколку има нешто решение си давам волја,ама ако нема тешки психи продолжуват да ме мачат
мнооогу плачам, голема плачка сум. ама никогаш не се откажувам,се борам.со глава низ ѕид ќе поминам ако треба.
Се прашувам како сум можела да и верувам на таа личност.Не плачам често,само ако баш многу сум се разочарала...
Placam sama vo sobata i cel jad i gnev go isfrlam, a potoa glavata gore ama i naplakjam (nez dali mi e maana ama ne ostanuvam duzna mozebi ne vednas ama naplakjam)
Јадам, изедов цела фиока со благо и планирам да си купам некој голем сендвич, и ако знам дека ќе се каам за тоа. Кога се разочарувам заборавам на се, не плачам ама се повлекувам во себе, вечер ќе читам некоја книга или ќе играм игри на компјутер за да не мислам на ништо или ќе легнам да спијам, ако можам да заспијам. Не работам ништо, кога сум лута да работам по дома, ама кога се разочарувам ја губам силата и од раце и од нозе. Имам сила може само да скршам нешто.
Готвам. Готвам како мрдната за цело село и делам храна по луѓе. Моментот кога ништо во живот не ти оди ама ќе направиш еден проклето добар колач ми е совршен.
Se cuvst.povredeno,mi doaga da zaplacam,no se stiskam.Se polnam so gnev vnatre vo sebe,nesakam nikoj da mi izleze pred oci.Tesko zlopamtilo sum,sekogas vrakam i toa so kamata
Чистам...Верувале или не мечување со прашината помага кога сте изнервирани. Ми помага да се издувам. Мада сум огромно злопамтило и исто како каталина враќам со камата најмалку кога го очекуваат.
Најчесто гледам некако да се опуштам,пуштам музика.Да,сакам да сум сама,да размислувам. Плачам,кога нешто ептен ќе ме погоди.
