Што правите кога ќе се разочарате ?

Nisto posebno, ne si ja maltretiram glavata voopsto

 

слушам тажна музика и мислам

 

Зависи за какво разочарување зборуваме.
Во принцип сум многу избувлива особа која не трпи неправди па доколку ме разочара некоја личност, знам да го плеснам нештото во лице и да ми олесни за некоја минута. И да, злопамтило сум, за жал.

А ако сум разочарана општо од некои очекувања во животот, размислувам... долго размислувам уз омилена музика. Некогаш самата ситуација ме тера да заплачам од бес ама некогаш па, од инает не плачам! Најчесто се јавувам на другарки што ги сметам за позитивни и забавни и знам дека ќе ме орасположат за 10 минути.

И да... никогаш, ама баш никогаш не дозволувам луѓето околу мене да ја приметат мојата разочараност. Вешто знам да изглумам позитивност и да закачам насмевка на лице кога тоа е најпотребно. Само мајка ми е единствената личност која ме познава премногу добро и знае кога нешто не е во ред.

 

Ме мрзи да пребарувам низ темава за пост од пред година и нешто.
Ако некогаш си пуштав срцепаратални песни, се нервирав, плачев и се прашував што и како, сега сум променета.Се дотерувам, малку шопинг, одлична музика, време за себе, готвам, чистам, се релаксирам со книга или филм, некогаш ќе се запрашам што направив, дали погрешив и како да се справам со ситуација. Можи ќе си поплачам пред да заспијам ама како ќе ми се избистри умот и душата.
На крај се што непотребно ме разочарало го бришам, игнорирам, не му обрнувам внимание. Да вредело не би ме разочарало туку среќа би ми донело.

 

Во миговите кога се чувствувам разочарано мразам се што диши пред мене, дури ми смета и трепкањето од сите наоколу, се затварам и чекам да ми помини кулминацијата или врвот на разочарувањето, а потоа барам некој од тие трепкачите да ме сослуша за да ми олесни на душата во принцип доволни ми се два дена и потоа продолжувам како да не сум била во состојба на очај тага и разочарување

 

Време лечи се
Тешко е,ама мора да се издржи
Затоа памет у глава,не верувај во секого,не се сите како тебе и мене

 

Па на почетокот плачам се нервирам, ама подоцна размислувам на нешто убаво и ми поминува и си велам дека мора да издржам дека во животот има падови, разочарувања мора да бидам силна да не поткленувам на ништо.

 

не времето само не уче да живееме без тоа од кое сме разочарани....

 

долги прошетки,мир и тишина и убаво релакс музиче...

 

Pa vaka posto jas skoro sekoj den sum razocarana tazna i nesrekna najcesto sakam da sum sama ponekogas i placam pa da mi olesni malce znam ponekogas da si pustam muzika i si razmisluvam, no najcesto si se guskame so sin mi siiilno siiilno taka se cuvstvuvam podobro

 

кога син ми ке ме гушне и погледне се исчезнува

 

Се трудам да најдам соодветно решение за сите проблеми.
Се прашувам зошто само јас се трудам, а не се труди тој што го сакам...
Во тој момент очите ми се вцрвенуваат и солзите незапирливо почнуваат да течат по моите образи.
Утеха нема...

 

Ќе си поплачам

 

Vi sustina site nie si mislime: kako moze na drugite se na dobro da im trgne a na mene ne? Barem jas taka si mislam i cel svet da e sreken samo jas ne zosto? Se custvuvam ko da sum vishok vo svetot

 

Placam ko nekoja nezdrava prvo, posle toa doaga faza na zalekuvanje. Zatoa mn se trudam da ne dozvolam bilo koj da me razocara i ne primam poveke nikoj vo mojot zivot. taka barem nema da dozvolam nekoj da mi nasteti

 

Уклучував стимот влегував на оффензив и играв добра awpeerka сум и релакс ми е ,за што и да се разочарам ми се оттргнуваа мислите ,потоа како минуваат години не си дозволував да се разочарам . а ако се случи исклучиво поради некоја постапка се мислам некоја пола саат и потоа едноставно сваќам не вредело да се разочарувам

 

Прво пијам кафе и палам чампа да ме опуштат, потоа одам на рид и медитирам. За да после целиот тој ритуал продолжам понатаму со исправена глава како ништо да не се случило.

 

Пуштам музика и си викам така требало да биде

 

Пуштам некои тажни песни од типот: Муза-Мартин Вучич или Солзи прават златен прстен-Тоши и си плачаамм

 

Во животот неколку пати се разочарав, као паднав у депресија и се осеќав као жив мртовец.
Сега кога ќе се сетам на тоа, ми иде да си врзам два-три мушки шамари, што сум била толку будала, за што сум се нервирала и потресувала.
Денес, не се надевам многу. Више земам све како некаков вид на резерва. Така не си дозволувам на себеси да се разочарам.
Пред месец и нешто имав благо разочарување. Си потажив, се помирив и продужив во други проекти. Тоа е, ништо нема што да се смени.
п.с. Испадна дека ова другово може да биде уште подобро.
Поука: Never give up!