Како и со се' останато, пишувам во дневник. Истресувам мисли и чувства, потоа анализирам и разглабувам од разни аспекти трудејќи се да бидам што е можно повеќе објективна, рефлектирам и доаѓам до истиот заклучок: никој ништо не ти должи. На крај си ја кажувам мантрата "немај очекувања", го прифаќам тоа што се случило и продолжувам понатаму со животот, бидејќи нема потреба залудно да трошам време на агресија или очајување.
Се повлекувам во себе. Понекогаш плачам, понекогаш разочарувањето го искажувам со нервоза, викање... се трудам тоа да е поретко, зашто ми се случува да кажам нешта за кои после се каам. Пишувам, пишувам, пишувам. Барам утеха во работата. Правам нешто за да се почувствувам подобро и корисно. Нешто за себе, омилените активности и хобија.
Пити парти обично, проследена со влечакање како успорена снимка, воља нула и "турни ме да кинисам" атитјуд. И изговори да кажам/направам се што сакам без разлика дали е (не)правилно и/или (не)умесно. Со други зборови, ништо вредно и корисно. Ама овој стејт оф мајнд го менувам и сега кога се фаќам оти почнувам да тонам си давам време, неколку минути, to bitch about it, и после продолжувам со задачите. И гледам да сум во движење, ако сум во затворен простор излегувам надвор да прошетам.
Многу сум чувствителна и многу лесно се разочарувам. И денес, после толку многу искуство, иако помалку пак е лесно. А што правам? Па си плачам малку, спијам малку повеќе од обично за да не мислам на ситуацијата и зборувам 24/7 со мојот најдобар другар- дечко ми. Ме познава најдобро и знае како да ме утеши.
Зависи кој ме разочарал,зависи колку ме болела душата и како сум се скршила.Најчесто плачам и седам сама.Размислувам ме измачувам со мисли..
Ништо, освен што чистам и прередувам и тоа што не треба, и си велам во себе ќе биде добро, се ќе се среди. Ако една мисла ми се за црни, пак си повторувам ќе биде добро, ќе дојдат поубави денови, така издржувам а сила секогаш црпам од син ми. Кога го гушнам на се заборавам и се заблагодарувам што го имам, се друго ми станува неважно.
Od mn golemi ocekuvanja vo pogled na kariera se razocaruvam mn mn sto naednas se povlekuvam me faka golema nervoza so ne ni mozam da se isplacam kako covek da mi olesne i da bidam normalna licnost...
си викам ,,толку ли бе си глупа и не проценуваш луѓе?" или ги пцујам до 7мо колено, не мора да е во лице, и себеси се пцујам успат шо упорно иам надеж а сто пати сум рекла ,,не се надевај за да не се разочараш" jbg
Секогаш си карам на себе си и се навредувам оти стварно верувам во компромис и негде да се најди заеднички златна средина, ама па испаѓа јас да сум глупиот и наивниот на крај. И знам, не ме карај!
Pravam cistka doma( posle si baram i ne se sekavam dali sum si frlila i sto treba i sto netreba i zasto, ama toa e ) ,si placam ( obicno koga ke si legnam da ne me gleda nikoj ) i premnogu pesacam togas sama i nesakam nikogo vo blizina ...
