Што правите кога ќе се разочарате ?

Јадам ко стока

 

Прво си се хејтам самата себе, си кажувам колку сум наивна и како во сите се трудам да го видам само доброто, а потоа фино лепо си се оправдувам дека јас не сум крива, дека не можам да знам се и сешто и не можам да предвидам кој каков е и шо ќе напраи. Е после нив ги хејтам, успат пцујам. Чат пат и плачам ама ретко тоа, особено вој период доста ретко. ..

 

Мене обично вака ми идат емоциите:
Изненаденост или такозвани момент на шок ->Лутина -> Тага и разочараност -> замореност од сите емоции -> рационализација и прифаќање. Или ова крајново значи дека искуството го гледам без многу емоции, порационално ако можам извлекувам поука или лекција од него и така си останува средено негде у меморија а јас си терам даље.
Инаку ова кај мене се одвива прилично брзо. Многу брзо се заситувам од емоциите и преоѓам брзо низ фазиве.

 

Плачам..

 

Пијам шеќерова вода/чај со шеќер, или јадам кисели краставици.
Или пак, се распаѓам од плачење.

 

Скиснувам. За брзо ми минува, сфаќам дека не треба да имам никакви очекувања бидејќи луѓето никогаш нема да си ги исполнат ветувањата (ако е во тој контекст). Ако станува збор за нешто друго, сфаќам дека погрешно сум разбрала и пак ми минува. Во главно не се случува често да се разочарам и да се депримирам поради тоа.

 

Прво имам наплив на емоции, се нервирам, плачам ако во моментот ми е така полесно, но за брзо се смирувам и ми проаѓа.

 

Глумам дека не ми е гајле, но после некое време испливува на површина и дупло го преболувам разочарувањето

 

Јадам многу и плачам, седам затворена во соба...

 

Kje legnam da si pospijam.

 

Се нервирам што сум им верувала сум мислела дека се како мене плачам ама по некое време коа ке ми помине тоа ги бришам од живот, а ако еднаш избришам некој амин дека ќе се врати пак

 

Глумам дека не ми е гајле, во себе се нервирам додека не експлодирам.

 

Чекам некое чудо да се деси. А чудото во мене.

 

Se izoliram dur ne se oporavam

 

Очекував реакција, борба, иницијатива, тоа не се случи.
Се предавам, немам повеќе сила.
Не беше моја одлука, нема љубов на место во кое нема компромис и пасивност, повлекување.
Ќе беше подобро да се реагира веднаш, сега осеќам дека веќе ништо нема смисла готово е ...
Wish it was different.

 

Ми удира на психа, со разочарувања неможам да се справам

 

Прво паѓам во транс,мислам дека светот ми е срушен.
После некој краток период се враќам во нормала. И тој период ми е многу смирен и убав. Ништо не допира до мене,само терам напред..

 

Најчесто се повлекувам од ситуацијата скроз, и ја решавам самата во себе.

 

Плачам

Исто.

 

Плачам, се дерам, или пак скроз се повлекувам. Размислувам како би можела да се носам со тоа и што да правам во таквата ситуација