Што правите кога ќе се разочарате ?

Прилично сум емотивна и мора да се пролее солза без разлика какво е разочарувањето. Размислувам за тоа и пробувам да сфатам како се случило, дали и каде сум згрешила. Тоа е една од особините што најмногу ги мразам кај себе..

 

Во моментов сум многу разочарана и вријам од бес, многу тешко ми паѓа кога во одреден момент не можам на некого нешто да му возвратам ако ме повреди или можеби не знам да се икажам убаво за да ме разбере особата што сакам да кажам и тогаш сум бесна вријам и се блокирам од нервоза. Инаку кога сум нервозна знам и да се расплачам од бес и да скршам нешто и ред други работи.

 

Си плачам,си јадам благо и си мислам крај на свет е,и оп-ќе дојде некој што ќе ми даде волја за продолжување понатаму,со објаснувањата дека во животот нема само среќни моменти туку има и такви моменти,на разочараност. . .

 

Ќе ми капне по некоја солза,потоа си слушам тажни песни на Јутјуб и читам некои тажни приказни

 

И јас Само што не слушам само тажни песни, сепак мора и некои други за да ми се подобри расположението

 

Зависи од што сум се разочарала.
Ако е од дечко ми .. прво пуштам некоја жалопојка ќе пуштам некоја солза, ќе ми олесни.
После тоа ќе се дотерам, се цакум пакум, и у бољи живот!
Ако сум разочарана од нешто друго, претежно јадам благо, гледам некои филмчиња што би ме расположиле ... чистам по дома како мрдната, менувам расположение на секои 2минути и така!

 

Ја земам перницата се поклопувам и плачам. Потоа земам да се најадам како свиња, па слушам музика, нешто што ќе ме смири и го пишувам нивото на разочарувањето во дневникот.

 

Потиснувам во себе и плачам на само, зошто кога ќе дознаат и блиските околу мене дека сум разочарана ме напнуваат за да ми помогнат и тоа ми прави да се чувствувам уште полошо. Сама секогаш го поднесувам разочарувањето и полесно ми е, колку помалку луѓе знаат тоа подобро.

 

Плачам.
Урлам, викам, бесна сум.
Потоа следува една фаза која што ја мразам највеќе, барам вина во себе за она што се случило. Каде сум погрешила, точно каде.. Враќам филмови, во главата водам повторни конверзации со изменети зборови, па што ќе беше ако кажев вака, постапев онака... Ситничар невиден.
Се закопувам со песни.

Никогаш не се затворам во себе, не дозволувам да потонам до тој степен.
Најверојатно за инает повеќе се смеам, тогаш имам зголемено право за да бидам среќна.

И онака се` поминува, зависи како ќе успееш да се справиш со нештото..

 

јадам чоколадо

 

Живот иде даље, ајде нови проблемчиња и предизвици. И трчам како луда да се испразнам, еден добар туш и оп како нова.

 

ја разгледувам ситуацијата во која сум паднала,се разбира малку мие тешко но не е тука крајот,тоа ме теши продолжувам понатаму и секако вниманам да не дојде повторно до истата грешка

 

Кога ке се разочарам си велам,ее па не е крај,можеше и полошо.Никако не сум негативна.Значи што и да се случи се случило,зошто да плачеме по минатото?Траба да гледаме само напред!

 

Благооооо....

или пак плачам!!Никогаш не паѓам во депресија,тоа е најбитно!

 

Благооо !
Плачам, плачам...и продолжувам понатаму! Мора да се живее!

 

Се почесто и почесто се разочарувам од луѓето од мојата средина, од блиските, од самата себе...
Како да се справам со тоа? Кажете некоја мотивација, песна или било што кое би помогнало да не сум толку тажна и разочарана. Чувствувам како да сум помеѓу високи планини, а над мене надвиснале црни облаци. Не знам што ми е, но никако не можам да се насмеам од срце, да почувствувам среќа, а најмногу ми е страв што ја губам довербата во другите, но и во самата себе.

Се сте нашле во ваква ситуација?Што ви помогнало да се извлечите од тоа?

 

Ретко се разочарувам. Едно, не очекувам премногу од луѓето и свесна за повеќето ограничувања на нивната природа (која не ме исклучува и мене како човек секако), второ, за да се разочараш треба претходно превисоко да валоризираш некого, јас луѓето ги ценам (оние кои го оправдале ова) ама никогаш до степен на идолопоклонство или култ на личноста и трето, сум приврзаник на помали и позатворени групи (другарството е важно,но со лажни другарчиња е потажно е моето мото), па ми се стеснува можноста за разочарување...

Кога веќе ќе се случи, ќе потагувам извесен период, па ќе влезам во гневна фаза, па откако ќе мине бурата, ќе размислам трезвено до најситните детали, ќе извлечам поука и продолжувам понатаму, не како да не било, туку свесна што и како било. И сето ова погореспоменато пропратено со доста музика, храна и физичка активност, ова искрено во различен сооднос...

 

кога ке се разочарам се повлекувам во себе,плачам,нервозна сум и ми треба долг период за да ја прифатам ситуацијата

 

Ох, што правам... Првин плачам многу, да ми олесне колку-толку.
А потоа, се враќам наназад едно 100 пати за да сфатам дали во мене била грешката што така се случиле работите. И кога ќе увидам дека навистина не е моја вина, се обидувам да продолжам понатаму, иако морам да признаам, не секогаш успевам во тоа 100 %.
Зависно од ситуацијата, порано многу повеќе се разочарував и од луѓето околу мене и од самиот живот. Со тек на време сфатив дека не е се така розово како што мислев, и едноставно се помирив со тоа.