"L'appel du vide" моменти

Па не би рекол. Не може туку-така да ти дојде помисла да убиеш некој. Мора да има нешто во минатото што те погодило ептен па дадениот момент, во кој ти дошла помислата да убиеш некој, те потсетило на тоа...

Но, во ред е. Како што реков, секој си има свое мислење. Ти не веруваш дека е тоа така, јас застапувам друго мислење и во ред е. Фала што сподели мислење.

 

Имаше и други примери: Ако возиш покрај провалија - што ако излетам од патот?
Ако си на високо - што ако скокнам?

Калкулирање на опции е, а не идеја да го направиш

 

Тоа нема врска со „помислата да убиеш некој“. Тука станува збор за намера, која ти се јавила во дадениот момент. Али добро е, во ред е, ти си имаш свое мислење и јас си имам свое мислење и ок е.

 

Како мали сме биле предупредувани на секоја можна опасност, па останало во глава. Стоење на височина -пази да не паднеш и се утепаш. Држење на нож -пази да не се прободиш или повредиш некого, палење свеќа или ќибрит -пази да не ја запалиш куќата и слично. Па некогаш се враќаат флешбекови и затоа некои предмети или ситуации не потсетуваат на можните негативни последици. Ништо чудно, страшно и невообичаено додека е мисла која минува за секунда и не предизвикува некакви негативни емоции.

 

Многу пати додека се возам со некој друг ми паѓало на ум да пуштам раце од волан или да мавнам во нешто. Од што ми се језиви самите помисли ги немам ни кажано на другите.
Интересна тема, патем. Прв пат читам за ова.

 

Ми се има случено со огромни ножеви во рака, или на висини. Ама мноогу одамна, пред годиништа. Незнам дали се вбројува овдр, во тишина пред претстава, се прашував што ако нарднаш почнам да станам и викам.
Присилни мисли се ваљда, симболика незнам дали имаат Фројд тоа ке ни кажел можда, нешто као "ид" пробува да му избега од контрола на " супер его" а егото си е спектатор пред да преземе контрола.

 

Еј јако. Ова го објаснував на другари дека ми се дешава и е мн интересно ама не знаев дека имало термин хаха.


Галам мачка и ја држам за врат и го замислувам тоа колку ми е лесно да ја убијам за 5 секунди. Just a snap.

Тоа со колата повеќе пати сум го замислувал. Колку е лесно да се судриш со тие од спротивната страна.


Али сум имал и доста поекстремни замисли ама не се за тука. Лугенцата ќе си речат овој Читко е луд.


But i like it.

Hey little brain i love you so much.

 

Ми се има случено..
Повеќе пати сум имала смаоубиствени мисли.Ептен ме дрма хормони тогаш и имав драми по дома.Дури и сум се сечела.
Имало моменти исто како Лела што пиша.Држам нож и ми доаѓа да заколам некој, или надвор сум и ми доаѓа да удрам некој не знам ни јас зашто.
И во сон ми се случило да сонувам дека бодам другарки мои..
Не се сметам за психопат.

 

Се сложувам со твоето мислење бидејќи има смисла т.н. Call of the void моменти да потекнуваат од Id (познато како сенката, или нашата темна страна) како што тие претставуваат дел од нашата потсвест кои се карактеризираат со нагони.

Во тие нагони спаѓаат и нагоните за убиство, но не сум сигурна и за самоубиствените стремежи поради тоа што нагоноте имаат карактеристика да ги задоволат примитивните инстинктивни желби на поединецот, но самоубиството веројатно не спаѓа во нив, туку има поинаква психолошка позадина и цел.

Сепак верувам дека аспектите поврзани со самоубиството, се всушност повремени тестови од нашиот ум, како еден систем на природата која сака да провери дали живото суштество има волја за живот или нема.
Би рекла дека дејствува слично како методот на reverse psychology и тоа објаснува зошто се повлекуваме, дури кога нашите мисли се манифестирани од нашата потсвест.

Егото може да е причината за нашата брза реакција и рационално размислување. Психолошката структура се состои од повеќе аспекти кои работаат наизменично за да може човекот правилно да се однесува и да реагираа соодветно во одредена ситуација.

Што се однесува до супер егото, како уште една компонента на нашиот целокупен карактер, истото е составено од нашите стекнати идеали. Кога станува збор за т.н. Call of the void моменти, зависно е до поединецот кои се идеалите кои ги стекнал од општеството и родителите за време на неговиот живот за да може да има некакво влијание врз егото.

Како што улогата на суперегото е да ги поттиснува нагоните на Id, истото ќе се обидува да дејствува врз егото да се однесува врз основа на морал, а не врз основа на реализам, односно според принципите на реалноста.

 

Самото тоа што ги контролираме импулсите, кажува нешто за нас. Сериските убијци не се контролираат на пример, особено психопатите, ако им дојде да збрцаат нож некому, во згоден момент ќе го сторат тоа за да го задоволат нагонот.
А за нас другите, како рекол некој филозоф- ништо што е човечко , не ми е туѓо.
Малку најдов за феноменот, не знаев ни дека име има, и како што реков, имам далечни сеќавања. Нешто посебно не ми се коле во последно време.
А за самоубиството, сосем друга психопатологија е отколку ова. Барем така ми делува. Таму егото сака да се уништи себе ми се чини. Но, не можеме остро да гледаме. Прашај 10 луге, 7 различно ќе одговорат, 3 ќе се мислат зошто ги прашуваш а барем еден ќе те смета за "шлакната", илити еуфемистички , со нарушување на мисловен процес. Мозокот е толку фрагилен, што просто чудо е како уопште работи ефикасно.

 

Точно така. Серискиот убиец се разликува од рационален и психички здрав поединец во тоа што неговите нагони преминуваат од потсвеста, односно од Id до свеста и намерата, секако бидејќи улогите кои ги имаат егото и суперегото едноставно се искривени и тие напротив дејствуваат во манифестирање на убиствените нагони и стремежи, отколку да ги поттиснуваат и да се обидат да направат некаков баланс.

Тоа е така бидејќи самото човеково општество одредило убиството да биде антисоцијално однесување, особено во цивилизиран свет каде човекот не мора да убива.

Кога не би било така, односно кога нештата би биле сосема обратни, луѓето кои не би убивале би се сметало нивното однесување како "нечовечко".
И како што денес ги казнуваме и санкционираме убијците, така во тоа обратно општетсво, луѓето кои не би убивале, едноставно би биле убивани бидејќи важи правилото на природата - survival of the fittest.

Во човековата природа е да преживее, дури тоа и да значи прежувување против сите шанси, можности и веројатности кои животот ни ги пружа.
Со други зборови, и тоа претставува инстинкт за преживување но во сосема друга форма. И додека живееш, ќе имаш опција или да го контролираш егото, или да го уништиш, бидејќи егото само по себе не може да биде уништено.

Целта на самиот живот не е нешто стандардизирано и поради тоа не спаѓа во објективната, туку во субјекктивната реалност. Така, од психолошки аспект, секој треба да најде нешто кое ќе му создаде илузија дека е исполнет и среќен, бидејќи потсвесно, сите ние сме прогонувани од помислата дека залудно го трошиме нашиот живот, а со тоа и ограниченото време кое го имаме на планетава.

Кога настапува одредена самореализација (чиј причинител е самата перцепција на поедницот дека неговиот живот нема смисла) тогаш автоматски се создава целта да се уништи егото.

Но како ќе се уништи егото кога истото претставува компонента од човековата свесност?
- Одговорот е многу едноставен: физичка смрт.

Бидејќи мозокот спаѓа во дел од телото, а од мозокот потекнува човечката свест, со самото настапување на смртта срцето престанува да пренесува крв низ целото тело, вклучивајќи го и мозокот, истиот не може да работи. Она кое некои луѓе го опишуваат како "прелетување на животот" во блисок момент со смртта, е само еден процес на комуникација меѓу невроните - автоматски посочувајќи на фактот дека свесноста исчезнува во моментот кога мозокот умира, односно престанува да работи.

Според законите на физиката, животот навистина завршува со биолошката смрт, и тоа од сите аспекти: енергија, свесноста, електричните импулси во нервиот систем кој се распаѓа, телото и органите...

Така, кога физичкото тело умира, нема ништо друго освен свесноста, и егото (како компонента од свесноста) автоматски се уништува.

 

Се согласувам дека нагоните за убиство се израз на примтивните инстикти. Се сеќавам како професорот по македонски јасик и литература ни зборуваше за роман на Емил Зола, во една сцена главниот карактер здогледал човек и почнале да му се вртат баш овие мисли за убиство. Тука се поставува прашањето дали гените на предците кои биле убијци биле дел од човекот кој живее во модерното општество.

За самоубиството можам да додадам од моето матно сеќавање бидејќи Фројд го читав пред години, во еден од неговите есеи пишуваше за тоа како постојат две сили во живтот. Една е силата на животот, Ерос и онаа на смртта Танатос (звучи како Танос, всушност на грчки значи смрт). Според Фројт овие две сили се во конфликт, доколку Танатос има превласт тогаш тоа може да води кон самоубиство. Ова е многу поеноставено. Како и да е доста идеи на Фројт се отфрлени низ годините.

Доколку човекот не е во таа состојба на умот да изврши самоубиство нема да го стори тоа во оние моменти на Lappel-du-vide. Доколку е во тешка депресија можеби нема да има толкава инхибиција да го стори тоа. Би рекол дека е слично и со убиството, ако не е во состојба да го стори тоа нема да го стори, но ако му се заканува животна опасност тогаш границите се поместени.

 

Со самото тоа дека со додаток на серотонин риаптејк инхибитори, многу луге нема да се самоубијат, а инаку би се, кажува дека сме управувани биохемиски а не филозофски. Самоубиство при полна свест мислам тешко, евентуално ако браниш свое дете па некој ти рекол бирај ти или тоа. Секој самоубиец се крши во себе и трајно решава привремена болка. Малку глупаво, ама тоа е, болест не пита.

 

Сето она што ги карактеризирало нашите предци, денешниот човек го манифестира тоа во поблага и поизбледена верзија.

Ова асоцира на Фројдовиот концепт познат како "Death Drive".
Точно е дека Фројд предложил дека луѓето имаат инстинкт на живот и инстинкт на смртта. Неговата теорија се темели на овие дисциплини (секс и агресија) кои доминираат во нашите животи.

Додека инстинкт на смртта е во самата психологија на човекот, истиот се манифестира надворешно преку агресивно однесување. Ама ако ги свртиме работите, и ако агресивното однесување го насочиме кон нашиот психолошки аспект, тоа може да резултира со самоубиство.

Тоа е точно, всушност и објаснив како главната цел на L'appel du vide моментите претставуваат проверка за волјата за живот, а не спротивното.

Но некои луѓе едноставно се принудени да се уништат самите себеси бидејќи мислат дека е подобро да го завршат нивниот живот отколку да најдат алтернативно решение за нивното страдање.

А агресијата насочена кон себе предизвикува депресија, а тоа резултира со мојот претходно напишан пост, доколку не си го видел, каде се изјазнив дека како што смислата на животот спаѓа во субјективната реалност, така човекот не успева да создаде илузија каде мисли дека не живее празен живот.

 

Хм, не мислиш дека депресијата е повеќе страдање отколлу бесмисла? Смртта ја сакаат оти сакаат да исчезне болката што ја чувствуваат во моментот а не знаат друг начин. Си мислат крај е. Плус дури и ако скокнеш во вода решен да умреш, нагонот прво ќе те спречува, иако водата ќе го загуши после тоа и недостигот на 02.. затоа не можеме да се самоубиеме така што просто ќе престанеме на дишеме ако се ни е бесмислено. Бесмислата е човечка ствар, филозофска, а и животни се самоубиваат , не од исти причини. Депресијата е нарушена функција, манијата е другачија, ама и при хај од лсд или печурки некој ќе се залета во метро или ке скокне од висина. Не знаеме дали на пола пат се премислил.

 

Mислам дека до некаде ви се поклопуваат мислењата. Чувството за бесмисла често е проследено со болка. Кај депресивните луѓе е зголемена активноста на овој дел од мозокот(insular cortex) кој е одговорен за болка, истиот е одговорен за физичка и емоционална болка. Се согласувам со @Briar Rose бидејќи депресивните луѓе се опседнати со себе, типично е да се обвинуваат самите за нешта кои немаат поврзаност со нив.

Да, човекот создава субјективна цел во животот бидејќи не му е одредена цел со самото раѓање освен онаа биолошката за репродукција.

Што се однесува со они кои се под дејство на дрога, некои работи изгледаат логично кога си хај, но реалноста е поинаква. Некои имаат чувство дека летаат, некои само имаат лош трип, не значи дека се депресивни туку дека поради некои околности западнале во емоционална црна дупка и добиле желба да се самоубијат.

 

Кско што рековте, самоубиствените мисли, кои се опсесисвни, а не само Лапел д вид, се всушност производ на нарушена физичка функција на организмот (депресијата)... што ако е само уште една форма на еволуциска селекција? Исто како што изумираат болни (слаби организми), а преживуваат здрави (јаки)... За болести кои сите ги знаеме како физички (рак, срцеви болести итн), тоа е неприкосновено познавање на еволуцискиот процес... Може исто е и со депресијата и самоубиствата? Само природна селекција на здравите во однос на 'нездравите'.

За манија би било обратна состојба. Чувство на семоќност и отсуство на страв, адреналин те пука... до толку, да изгубиш контакт со реалноста и да заборавиш дека не си толку семоќен колку што си мислиш.

Иначе... сум гледала интервјуа со луѓе кои преживеале самоубиства... некои се премислиле на 'пола пат'... откако скокнале (пример)....
Е тоа ми е прилично страшно и тажно...

 

Баш напротив В, не ми е тажно и страшно, туку баш убаво што преживеале и веројатно сега( ако не се квадриплегичари) ќе живеат со помош најдена и реализирана.
Иако премислата не ќе да е од премудрост, туку нели повторно нагон и примален страв.
Јас сум скроз за еутаназија, овде ја има, а тоа е ништо друго освен самоубиство. Ако некој свесно, при полна свест и консултирани лекари, сака да умре достоинствено, нема да го спречам. Мене ми е жал за оние кои умреле а не добиле помош што можеби ќе ги спасела.
Бај д веј, да не се правам светец, поддржувам и смртна казна и абортус во многу рана бременост.

 

Не ми е страшно и тажно што преживеале... Не се искажав убаво. Страв и жал ми е за тоа.. колкумина од тие кои не преживеале исто се премислиле на 'пола пат', ама било прекасно? ....