Размислував на оваа тема и решив да ја создадам, не знаев дали да ја ставам во категорија Психологија или овде но ајде овде нека биде. Ќе почнам со моето лично искуство, во животот сум среќна за многу нешта но штом во љубовта ќе се исушат розите и ќе останат само трњето тогаш станувам несреќна и покрај тоа што реално имам други причини за среќа. Тогаш како да не ме интересира ништо друго, се чувствувам лошо, страдам, не сум расположена. Тоа е чест случај и кај други, кај девојки кои пишувале на форумов за такви (љубовни) проблеми, кај мои познати лица, кај оние за кои се зборувало јавно и за оние кои дури си го одзеле животот поради несреќна љубов? Зошто? Што е тоа што не тера да се чувствуваме лошо и да не ги гледаме добрите нешта околу нас? Зошто љубовните проблеми толку не окупираат? Можеби затоа што тоа е нешто што се случува без наша волја односно срцето си тера по свое и не го слуша мозокот? Тоа не бира кого смее да сака. Знам дека има во животот и пострашни проблеми, но во оваа тема конкретно ме интересира ваше мислење зошто љубовните проблеми толку не толчат и ни ја одземаат сета радост?
Де бре. Па нели до вчера пишуваше во темите дека си среќна во љубовта? Што те разочарало на пример тебе највеќе? Скрши го мразот.
Не мора да значи дека ако вчера било најубаво и денес е. И мене ме кршат, најмала ситница но кога се зборува за големи на пример неверство губам верба во се. За сето останато, друштво финансиски проблеми не ставам при срце. Факт е дека кога некој е во фаза на големи љубовни проблеми може да се случи да дојде до целосна промена на личноста. Мене највеќе ме разочарува тоа што луѓето кои ветуваат дека никогаш нема да ме повредат, го прават сосема спротивното.
Не, туку сериозно ја прашав, не гледав да ја навредам. Видов пред некој ден убави мислења во врска со љубовта, па сега одеднаш ова го пишала... Ама ако, се е можно, јбг...
Ма ако не се разочарувавме од љубовта, кој ќе одеше странство? Патем, на темата, немора да значи дека се најдоминантни ама не рануваат онаму кај што најмногу боли. Сите имаме различни типови на проблеми ама овој ни е заеднички и затоа можи да се класифицира како најдоминантен. Иначе и самите знајме дека успех на работа, на факултет, добро завршена задача не исполнува исто како и љубовта (зависно од тоа кон која работа постапуваме со најмногу емоции) и кога ќе загубиме работа, падниме испит, или не успеваме да завршиме задача сме потиштени и тоа трае подолго или пократко. Љубовта трае подолго или пак, болката од љубовта која останала, зошто ние не сме се врзале кон предмет туку кон друго човечко суштество и врската меѓу луѓето е подлабока и посериозна место таа кон задачите, кон хобито и предметите. Барем јас вака ги сфаќам работите зошто крај краева чувствата се тие шо го прават човекот - човек, па затоа мислам дека љубовта е едно убаво и во исто време лошо чувство, баш онака, го прај светот наеднаш и го руши во секунди. И толку.
@Marick14 точно е дека дека бев многу среќна во врската која ја имав,знаев дека некој тоа ќе го примети, но ете одеднаш ама баш одеднаш се смени се, се заљубив во личност со која немам шанси и му раскинав на дечкото. Свесна бев дека не можам да бидам со тој што го засакав но не можев да продолжам со врската каде ќе бидам со еден а ќе мислам на друг. Пред да ја отворам темава дознав дека тој во кој се затрескав си нашол некоја девојка и тогаш нешто како да се скрши во мене. Ете тоа се случи. Затоа и се замислив и ја отворив темава. Сега сум во ред.
Логички е љубовните проблеми да се доминантини, кризи во брак итн., животот на човекот се состои од многу сегнемти, празен стомак не мисли на религија и поезија и тн. приоритетна листа е тоа и таму некаде во последните проценти од комплетен живот спаѓа љубовта. Е, тоа нешто кое еден сам човек не може да го реализира и не зависи од еден. Оној што вложува дел од себе во врска и тоа не е возвратено и ценето или ќе си замине ликот, тогаш настанува таа болка што се доживува посилно од физичка болка. Не е толку страшно ништо страшно што не се надминува, секој поминува низ тоа додека не наиде на "совршен", стабилен партнер, потоа се' негативно претходно бледее, губи важност едноставно.
Сега и јас да прашам: љубовните проблеми најдоминантни? Мислам дека не. Но ако зборуваме генерално. Ако зборуваме во однос на форумов или во однос на членовите на форумов - можеби. Зошто? Затоа што сите сме отприлика во таква возраст кога ни треба љубов, врска, кога телото ни бара поврзување со друга личност, кога мислите ни се движат во потрага по сопатник, а очите бараат и бираат. Некои се во возраст кога сакаат да оформат семејство, некои веќе оформиле... Ете затоа тука и воопшто на луѓе во овие возрасти кои се сретнуваат на форумов, можеби многу доминантни им се љубовните односи и можните љубовни проболеми, кога ќе искрснат. Но, генерално, не се солгасувам дека љубовните проблеми се најдоминантни. Всушност, ако одиме по логиката на некои јавни личности - така ќе испадне. Ама во држава која се распаѓа, во која владее невработеност, сиромаштија, никаков систем и милион други проблеми - не. Во свет во кој се водат војни, владее глад, се шират болести, секојдневно се случуваат природни непогоди, владее загаденост, се сечат шумите, се шири озонската дупка, пропаѓа самава планета - НЕ. Според тоа, се' е работа на перцепција и резултат на микросветот во кој живееме.
Мене љубовните проблеми не ми биле најголеми во животот. Сум раскинала скоро 10 годишна врска, и не сум се мавала од земја. Кога сум немала партнер, сум работела саботи и недели до 8 саат, не сум имала обврска према никој освен желба за напредување, лично, професионално. Сум читала повеќе, сум скитала повеќе, до 3 саат ноќе сум се журкала, во 8 на работа насмеана. Повеќе мака сум имала од други работи, ама веројатно имам некогаш научено да потиснувам се. На 40 ќе избие тоа, ама, никогаш не сум оставила да ме тишти нешто долго, најмалку љубовта. Свесна бев секогаш дека следниот е подобар, дека подобро е сама отколку несреќна у пар, сум верувала дека ако треба да биде ќе биде. Така што љубовните проблеми не ми се доминатни. Сега кога немам, а се надевам дека веќе и нема да ги имам љубовните проблеми, некако многу ми е полесно и се чувствувам поисполнето оти на повеќе полиња постигнувам. А и останите евентуални проблеми ми личат помалце битни, кога знам дека семејството е побитно од се. Хиерархиски, љубовните проблеми се доле некаде... се надевам нема да се појават.
Ќе ти бидат најдоминантни ако ти сама си го дозволиш тоа. Размисли дека на светов има многу мноооогу полоши нешта што може да ти се случат. А ако после сите обиди да биде подобро, после сите жртвувања за да се успее, повторно нема промени тогаш е повеќе и од јасно дека не се потребни повеќе напори. Едноставно, тоа што е вистинското уште не си го пронашла. И дури е подобро и да ги имаш тие проблеми, и да ги оставиш позади себе за да бидиш свесна и да го препознаеш кога ќе дојде. Јас лично уште пред 4 години додека бев во врска друга, почнав да имам симпатии за друго машко што само два реда муабет имав со него направено во животот и кој е 6 години постар од мене. И морав да ја прекинам тогашната врска. Не планирав ништо со него, но не можев да бидам во врска едноставно. И сосема случајно после пола година се најдовме една вечер во исто друштво седнати. И се почна така... Моментално сме со стабилна врска 2 ипол години, но претходно поминавме година време исполнета со ептен лоши работи. Но знаевме дека ќе успееме и се трудевме навистина навистина.
Ако на љубовните проблеми им се оддава најголемо значение, тогаш да, за некој се најважни. Истото е и за парите, за некој се многу а за друг помалку важни. Зависи кој колку важност му придава на нештото.
измеѓу паузи у програмирање денес се роди идеа дека можеби некогаш концептот на длабока реалност бил вистински/постоечки...што нажалост не е точно после втора светска околу темава одговорот зошто еден проблем изгледа доминантен у нечиј живот може да се најде у пирамидата на Абрахам Маслов (хиерархиа на потреби)
Ми има логика само ако тоа love / belonging не се однесува стриктно на партнер, има луѓе имаат љубов ама не им е се баш екстра, зависи од гледната точка така што имаш право за концептот за реалност.
Како што кажа една членка погоре најдоминантни се ако сами си дозволиме има многу полоши работи од љубовни проблеми.
Не. Животот е многу повеќе од едно љубовно разочарување, па не гледам ако некој ве изневерил или оставил, како тоа е проблем, а камоли па најдоминантен Тоа што одредени одлучуваат да си го тупат и комплицираат, како и впрочем за се една работа во животот, now that's their problem
Љубовта е премогу голем збор за да се употребува само во поврзаноста со партнерот. Ние лугето често знаеме да бидиме себични.Се поврзуваме со еден човек и забораваме на останатите.Мислиме дека треба да најдеме некоја сродна душа која ке не направи целосни.Љубовта е создадена за да ги поврзува сите човечки души во едно, а не само да биде насочена кон еден човек со кој си во сексуални односи или со луѓето во кои си во крвен однос. За жал љубовта ја поставуваме само во неколку релации како на пример меѓу партнерите.Голема грешка.Треба да ја ставаме во секој дел од нашиот живот, затоа што е создадена токму затоа да ја има насекаде. Пробај да ја почуствуваш љубовта на други места, во други форми и ке сфатиш дека љубовта мегу тебе и пратнерот не е најдлабинска. Кога ке ги откриеме сите форми на љубов можеби и ке испадне така дека љубовните проблеми се најдоминатни.Можеби затоа што на светот му фали повеке љубов, па од тој недостаток искачаат сите проблеми со кои се соочува светот.
just ask yourself ако имаш тежок запек стомакот те убива од болење потечен ти е и имаш експлозивни гасови што смрдат како микс од варено јајце и нешто умрено. дали ке бидеш толку мн напалена према идеата да најдеш некој што има кола,скап мобилен,стан само за него,добра плата,облека што соодветно му прилега на телото,хигиена за пофалба,особина да секогаш е присебен и во моментот и да е способен да носи и соодветно комуницира одлуки(за некој е екстра и да е субмисив...зависно од ниво на самодоверба). drum roll please: oдговорот е НЕ
Никогаш не ми биле доминантни, може и затоа секогаш сум имала среќа по тоа прашање. Мене друго ме мачело и ме мачи од секогаш, се надевам не уште за долго. Секогаш доминирало на мапата...тажно и огромно, како болно врапче со скршени крилца. Ах уел...
