Разговарајте за да ви олесни душата

До памперси стигна да носи. Се слушав само по мобилен телефон со баба ми, некни бев да го видам, не зае што прави стварно. Баба ми само ќути и чека нешто да му преречи за да и вика. Стануваше пола саат да застани на нозе, не сака никој да го допира, и да оди во WC, а јас го следам. Целата оваа постапка траеше скоро саат и 20 минути, дури одеше во клозет и внатре знаете што правеше? Полнеше чаши вода и тураше на сапунчето што стои во шолјата, не појде ни во WC.


Се изгуби начисто.


Бев и до психијатар да им објаснам ситауцијата како е што е, на сред муабет ме прекина објаснување ко да не сака да ме дослуша, ми вели ако треба и со полиција носете го, јас само така можам да препишам терапија или да лежи овде. И велам барем горе долу да ми кажете што мислите, и ми вели по ова што ми кажуваш ми деува на склероза. Исто така ми препорача некоја таблета Оланзапине 5мг.

 

Душо сега повеќе од се ти треба да посветиш време на себеси и своето здравје, ако треба спукај им на другарките кога те замараат со проблеми и непотребни муабети, воопшто не е лесно тоа низ што си прошла, прво туморот, па самата ин витро постапка која е напорна и комплицирана, па после и бебенцето што си го изгубила. Ти треба и време и сила и поддршка за да зацелиш, мораш да се ставиш себеси на прво место, ич не ги жали нив, кажи им дека немаш ниту нерви ниту сила за нивните проблеми да ги решаваш. Имаш ли опција да земеш одмор, да се трнеш настрана од се барем малку?

 

Гледам дека се трудиш околу него, дека помагаш. Си го правиш своето, и доволно е нема што повеќе. Важно е дека и тој соработува и сака да си помогни, па со стручна помош верувам дека се' ќе е во ред.
Би ти рекла да не му покажуваш претерана загриженост, едноставно заборави што се случило. Во ред е да прашаш како е и слично, ама не мора цело време да се потсетувате на тој настан. Гледај времето да го поминувате правејќи позитивни нешта, да му се тргнат таквите мисли, а не само за тоа. Како што мислиш на неговото ментално здравје, мисли и на твоето, не се потресувај. Доволно е да не му отежнуваш дополнително и тоа што си покрај него.

 

Нешто најпозитивно е што многу е поотворен со мене, пред тоа скоро никогаш не збореше оти таков е, многу затворен, ама последно време ме изненади колку се опушти. Ама реално и јас многу се трудев околу тоа, не оставав да остане само на неговото Добар сум, не се грижи без сѐ убаво да каже. Според некои зборови и како се однесува, гледам дека нема шанси да се случи тоа, изгледа многу посреќен и не се стега и преправа пред мене.
Али од друга страна па знаеме колку многу луѓе така изгледале арни пред сите и пред најблиски и после.... И тоа е реалност и не знаеш кој е следен.

 

@Tan4ence гледај самата да се избориш со сопствениот страв. Многу лошо се одрази периодов (конкретно со короната). Апокалиптико (постар филм од Мел Гибсон) ти го препорачувам. Мораш да се ставиш самата како приоритет, а оттука со своите постапки ќе му помогнеш на дечко ти. Вака е добро, се грижиш.. но немој премногу. Тенка е границата кога е во прашање преголема грижа. Те гушкам!

 

Фалаа многу на одговорот
А што ако останаам сама , а сакам да се изолираам некое време не сакаам да бидаам на социјални мрежи ама немам храброст?

 

Тргни се некое време од социјални мрежи, полошо ти прават, знам по себе, многу полесно ми било кога сум се тргала на некое време од нив, се фокусираш на себе повеќе така, не те оптоваруваат милион информации наеднаш. Најблиските ти се најбитни и тие би требало да сфатат дека ти треба време за себе за да зацелиш. Тие што нема да разберат, што немаат осет за тебе и твојата психолошка состојба не се ни битни. Проблем ни е што ги ставаме понекогаш потребите на другите пред своите, па и пред своето здравје, бидејќи психичкото здравје е еднакво важно како и физичкото, а од пуст страв да не повредиме и навредиме некого, да не ги запоставиме другите, се запоставуваме себеси, се ставаме во заден план. Воопшто да не чувствуваш вина ако си дадеш на себеси простор и време за зацелување, убаво е и доколку можеш да разговараш со психотерапевт и со некој што искрено се грижи за тебе и ќе ти даде поддршка.

 

Подобро сама отколку опкружена со себични и токсични луѓе.
Не е во ред што те замараат со твоите проблеми а ти искрено си поминала многу повеќе полошо.
Па според твојата ситуација нивните проблеми треба да им бидат ситница.
Не си должна никому да му делиш совети додека поминуваш низ лош период, туку да поработиш на себе и да се дистанцираш од сето она што ти прави дополнителен стрес.
Верувај, јас често практикувам изолирање од инста, фб и нема нешто поубаво кога си релаксиран и настрана од сите тие работи и ми донесуваат мир.
Баш минатата вечер деактивирав, денес ми е многу подобро.
Гледај да си угодиш на себе, гледај ти да си бидеш прва на листата на приоритети.
Сето останато игнорирај.

 

Старк, извини, ама јас препознав дека човекот го губи разумот уште пред неколку поста и ти посочив дом за стари лица или друга специјализирана установа со задолжителна медицинска грижа бидејќи друго нема. Некој рече не можеш на сила да го носиш, ама за лице што нема здрав разум друг лек нема, само штета ако остане тука. Знам, не одлучуваш ти, ама тоа и само тоа е решение. Имав и јас склеротичен дедо, имав и баба во дом поради физичка повреда, зошто тешко и практично невозможно е да се грижиш за стари лица на соодветен начин. Им треба терапија, соодветен инвентар и персонал околу нив. И баба ми подоцна пак си се врати дома, но стар човек запаѓа драстично со духот и по физичка траума и за жал го фаќа патот удолу. И баба ти има право на мирна старост, а само терапија тука не би била доволна. Мора да биде под константна медицинска супервизија, тоа е.

 

@BlackNight


Да ти кажам искрено малку се да речам конзервативни кога станува збор за било што. Многу пати им понудив да дојди физиотерапевтка, патем моја другарка и се нафати да иде да го масира дедо ми, па и претходно мама. Не сакаат.

 

@Stark баба ми беше исто. Нејзе на почеток и' пишаа дијагноза склероза па потоа деменција. Одбиваше помош, преку ноќ се смени.. Беше убедена дека комшијата и' тропа навечер на прозор за да ја плаши па да ја убие, и уште многу други работи и' се причинуваа. Имаше денови кога не познаваше никој од нас и не бркаше од кај неа, но имаше и денови со нагли промени на подобро кои за жал беа ретки. Деталните испитувања покажаа дека имала и неколку мали мозочни удари.. на крај веќе почна самата да се повредува и мораше да биди под постојан надзор. Мој совет да не си ставаш на срце што ќе ти рече бидејќи тоа не е твојот дедо веќе.. жално е и тешко е но таа е вистината. Доколку сте во можност да се смести во соодветна институција е најдобро бидејќи ќе е под постојан надзор и ќе си прима соодветна терапија на време. Биди силен, знам низ што минуваш.

 

@Stark Друже, знаеш дека инбоксот ти е отворен за муабет, секое време.

Види, баба ми начисто се изгуби по смртта на мојот дедо, не знаеше што зборува, водеше инает, најчесто пиеше многу повеќе лекови отколку што требаше.
Јас се грижев за неа ама се менувавме и со тетките, и беше напорно искрено иако без размислување прифатив.
Имаше моменти кога се криеше и пиеше пред време лекови.
По 2 месеци од смртта на дедо ми почина и таа.
Џабе го чувате дома, ништо нема да постигнете.
Мој совет е да ги послушаш сите што ти кажаа претходно, испратете го во некоја установа, ем ќе добие целосна грижа, ем вие мирни ем нема да мора да се плашите да не посегне по баба ти и да фрла предмети по неа.
Не знам зошто чекате.
Макар на сила однесете го, нема причина да имате грижа на совест, и за вас подобро и за него.

 

Некој да ми пише лп, ве молам

 

Во последно време, кога ќе ми текне на еден дечко со кој бев во кратка врска, буквално ми се гади од себе. Знам, "get over it" е единствениот начин, ама еве 2 години поминаа а вака не се чувствував се до пред некое време. Обично знае да ми текне навечер, на моменти кога сум била со него и ми се стега стомакот од гадење од помислата дека ме допрел, бакнал. Не можам да се смислам самата себе што сум дозволила и не можам да си простам. Се' додека не заспијам ме гонат тие мисли поврзани со него и неподнослива сум си. После две години одеднаш не можам да се помирам со таа помисла дека ми бил дечко. Трауми имам од човекот.

 

Lele ovaa svekrva mi e nenormalna.. imam bebe 30 dena staro i morav da odam na lekar da i go ostavam da go pricuva, megutoa se zadrzav 2 saati i postojano mi vrtese ajde bebeto place vaka taka ke i kazam na komsikata da i dade cicka.. i stv toa go napraila demek ne mozela da ja smiri i brzala morala da ide na rabota(privaten biznis) Abe zenata e bolna znaci mn se iznervirav, po celi denovi ne e doma jas sama go cuvam bebeto od nikoj pomos i maz mi rab so nea priv. Biznis i ke mi pomohne samo da ja izbanja navecer i gi pere alistata i sekoj den prefrla jas tuka se pravam cistam peglam vaka taka...Lele nemozam veke nz sto da pravam sakam malce da prkne malata i da baram resenie.. makar i pod kirija

 

Пред некое време имав пишано овде за една незгодна ситуација со другарка. Бидејќи сега имам завршеток околу ситуацијата, ќе напишам апдејт.
Пред некое време сестра ми ѝ пишала на другарката. Ја прашала дали јас и таа сме се смириле, при што другаркава ѝ рекла дека јас сум се лутела за глупости и дека сум можела да ѝ правам муабет за други работи, но не и за оваа тема бидејќи не ѝ било гајле. Сестра ми на тоа само ѝ рекла дека проблемите не се решаваат со избегнување туку со разговор и тоа ѝ беше последниот муабет со другарката. Јас си направив листа ЗА И ПРОТИВ смирување со другарката и имав повеќе против причини, но се двоумев за тоа дали делумно или целосно да се оддалечам од неа. Откако го слушнав муабетот на сестра ми со неа, одлучив да прекинам целосен контакт со другарката, т.е. ѝ се скарав. Откако размислив за сѐ, сфатив дека девојчево се променило на полошо, дека не ме почитува воопшто и дека не ми одговара повеќе за дружба. Сега, мило ми е што веќе ја немам нејзината токсичност. Во секој случај, ви благодарам за вашите совети

 

Literally same. Значи буквално кога ќе ми текне дека имав еден дечко што се срамам што уопште сум била со него иако не бевме нешто којзнае колку долго и поминати се од тогаш 8 години јас уште не можам да се помирам , значи требаше да му раскинам уште кога кај другарка ми пред врата фрлил кутија цигари као по грешка му паднала кутијата празна како не. Имбецилиште се срамам како сум била во врска со некој таков и уште не можам да се помирам. Ми се гади од типот.

Не е должна свекрва ти да го чува твоето дете макар и на пет минути. Она може ако сака да ти помогне на своја добра воља а тој проблем треба да си го решиш со сопругот. Вие сте му родители вие сте одлучиле за дете и вие сте тие што треба да се грижите а не да очекувате од свекрви ,комшии и незнам кој таму.

 

Da se soglasuvam nikoj ne e dolzen da mi cuva moe dete jas nikogas ne sum go ni ostavila nekoj drug da mi go cuva ne se ni delam od nejze, zboruvam za pricuvuvanje koga moram da odam na lekar a bebeto nemozam da go zemam so mene, nitu ocekuvam pa najmalce od komsii da mi go cuvaat drugo mi bese poentata na muabetot ama nema veze , so komentarov demek ste se odlucile na dete nekete da si go cuvate ti e sosema pogresen koga ne znaes kako e nemozes vakvo nesto da napises da sudis

 

Овде пишувај проблеми со свекрва ти:

Свекрвите и снаите-проблеми

 

Види јас сосема те сфаќам што сакаш да кажеш но муабетот ми беше едноставно не можеш да очекуваш , твое дете =твоја одговорност . Ти можеш од неа да побараш да ти го причува но сепак не можеш да се лутиш доколку не сака или доколку си има свои обврски.