Разговарајте за да ви олесни душата

Од сето ова што си го напишала, можам да сфатам дека зборовите на мајка ти си ги примила во себе и не само тоа, туку си ги запамтила како свои. Нејзиниот говор станал твој говор кој сега си го кажуваш сама на себе. Да, измешано ти е во главата, и не прави смисла, зашто тоа не се твоите мисли, тие се мислите на мајка ти. Зошто таа така ти зборува тоа е тема сама за себе, но пред се е НЕЈЗИН проблем, не е твој. Она што си го кажуваме на себе, во мислите некогаш е толку сурово, дури е неверојатно. Да треба истите да ги кажеш на некој друг, дали би му ги кажала? Не нели? Па немој ни на себе. Многу е тешко за млад човек кога родителот му ги всадува тие мисли во глава, потешко него ли тоа да беа другарките. Сега не само мислите, туку и емоциите, самодовербата, мотивацијата, се е отидено надолу. Затоа она што го зборуваме сами на себе е многу битно, зошто влијае на се останато во нас и на нашето однесување. Треба да знаеш дека имаш моќ да го запреш тоа и дека си доволна силна. За почеток поработи малку на своите мисли, повлечи ја цртата до каде се твоите мисли, до каде тие на другите околку тебе. Дружењето со врсниците и имањето дечковци во нашата култура и време не е одраз на неморалност, тоа да го расчистиме. Низ тие контакти емотивно и социјално созреваш и го градиш совето јас. Така да кога ќе ти каже некој такво нешто, нека прелета над тебе, не го зимај при срце и речи си -тоа ти го мислиш, не и јас!. Повлечи ја границата. Додека си сама кога ќе се фатиш себе си дека те совладуваат црните мисли, кои фрлаат дрва и камења по тебе, речи доста е. Ве фатив, ај сега сиктер! Избркај ги и за промена кажи си некоја пофалба во себе.

 

Ме боли мојата неспособност,премногу сакам и очекувам од себе а ни упола немам капацитет...

Господе бре зошто сум ваква никаква,неспособна...

Зарем мајка ми заслужи ваква ќерка?.Барем го имаат брат ми што направи нешто од себе,а јас купи ден помини страм ми е од сама себе....

 

Ме поремети цела оваа ситуација со коронава. Не се трпам веќе сама себе како да си помогнам? Место да се радувам на животот, да гледам позитивно на работите, живи, здрави сме сите, јас опседната сум со мерење температура. Стравувам да се гледам со луѓе. Ми треба нешто ИТНО да променам, морам да најдам решение, морам да најдам работа. Да ми се тргнат мисливе. А во мисливе само едно ми е, детето мое. Што ако се разболам и не го видам две недели, месец дена? Што ако не дај боже тоа се разболи? Морам да почнам да медитирам, можеби ќе си помигнам.

 

Сочувтво до твојот татко ти. И јас се спремам на некој начин на најлошото, затоа што мајка ми е болна од рак на панкреасот каде смртноста е преголема во светот и скоро и да нема лек. Колку и да бев во ладни и никакви односи, секој пат кога си одам, си одам низ врата плачејќи негде на клупа. Ме трогна ова твоево што го пиша.... не знам како че го издржам...

 

Ужасен ден, ужасна недела, ужасен месец. Не ми е ни до зборење, едноставно сакам се да заврши. Смачено ми е.

 

За жал Мајками почина од рак на панкреас....

 

Го мразам ракот, за две години ми зема двајца сакани луѓе.

 

Neznam dali mojava praznina, mojata osamenost ima ime...
Koga ke se setam na se edno po edno sto mi tezi... kako da sme dve razlicni licnosti, kako moeto bitie da strada koga e samo, obzemeno so psihata koja si e samo negova,a koga ke pomine toa cuvstvo ,doaga drugo,pa drugo iiii nema krajjj!

 

Секој ден се повеќе ми недостасуваш тато. Не можам да поверувам дека веќе те нема.
Како што ме гушна во сон, сакам и на јаве ама те нема, знам дека не сакаше многу жалење ама ме боли.
Сакам да сте тука со мама, многу ми недостасувате сакам да ве гушнам. Секој ден плачам, срцето ми крвари, а никој не ме разбира. Со време се надевам ќе стивне малку болката.
Почивајте во мир

 

Сакам да се наспијам макар само еден ден од кога го родив бебето.... Но, не можам... Секој ден го живеам со мисла : ќе поминат овие плачки, ќе порасне детето, ќе почне да разбира... Си го сакам детето и му се радувам ама исто сакам и барем еден ден мир, тишина и одмор.

 

Ti izgleda nevozmozno no kratko trae toa, posle nema da spies duri ne go slusnes deka si doslo doma, pa nema da saka da ti raskazuva sekogas koga ke sakas ti da ja zadovolis radoznalosta, toa e mali deca mali problemi, golemi deca golemi problemi!

 

Нема простор за грижи.
Остави го еден ден таткото нека го чува ти посвети си еден ден на тебе. Разговарај со него. Колку е твое толку е и негово.
Сакам да кажам поделете си ги обврските.
Давај му занимации на детето нишај го. Кога ќе видиш дека заспало затвори очи и ќе се одмориш колку толку. Стави ја раката на него дали за рака дали за нога за стомак држи го нежно да знаеш дека е до тебе и спиј.

 

Мојот проблем го објаснив во оваа тема : клик
Ве молам за женско искрено мислење

 

Не си ти крив за ништо другар .
Уживај.
Тебе ти се истурала ради сите неправди нанесени од нејзини блиски згора на се ПМС. Немала контрола над нејзините емоции и ти се истурила тебе.
На сред корона сакала на затворено да се видите тука ти си крив што си прифатил .

 

Само сакам некаде да напишам колку ми е тешка оваа година. Најпрво започна со семејни проблеми не би да навлагам во тоа. Пред неколку месеци останав без работа, почнав да живеам со дечко ми неговата мајка која постојано ме малтретира психички, почнав да имам и проблеми во врската, и во сред овој хаос и стрес пробуваме со дечко ми за бебе веке 3 месеци но неуспешно. Тоа ми доаѓа како шлаг на тортата. Се осеќам безвредно, имам 23 год млада сум имам доста издржано но овој период ме дотепува...немам сили и волја за ништо. Да не ве замарам со мои депресии се надевам дека еден ден се ќе биде во ред само да не попуштам со психава. Секој со својата борба во животов..

 

Намали малку со животот, опушти се, смени средина ако можеш, не е време за бебе, па пиша и дека ти е само дечко, не и маж. И 23 години, имате време за се. Не вреди да не издржите со прихата заради некоја која веројатно поголем дел од својот живот го поминала. Ако можете сменете средина, или малку повеќе насамо.

 

Не дозволувај толкав впечаток да остави на тебе , за толку кратко време поминато заедно.
Ако таа незнаела да цени некои работи, не мора да значи дека во иднина нема да се случи тоа и со друго девојче.

 

Една од моите најблиски другарки дипломираше пред 3 дена. На денот на моето дипломирање она беше прва што дојде да ми честита. Многу ми е мака што од ужасната анксиозност која периодов ми е преизразена не појдов овие денови да ја изненадам, а сакам многу сакам и плачам се нервирам ради тоаденес конечно се наканив да појдма иако ми е прелошо сеуште. Ох бе има ли крај на ова

 

Немам мотивација нити волја за ништо во животов. Не ми се учи, не ми се вежба, не ми се социјализира. Апсолутно ништо. Навечер пред спиење си ветувам следниот ден дека ќе ми биде продуктивен и исполнет ама џабе, кога ќе се разбудам повторно бесцелно го поминувам цел ден. Си ги трошам годините во кревет лежејќи,

 

Koga sme kaj dusava....
Neznam dali me napusta koga sakam da ja aktiviram drugata strana na mozokot(svetlata) , sigurno ovaa temnata odi da spie zasto sakam da spie podolgo i da ne moze da me maci!...
Mnogu me maci mnogu... teret nosam, a nemozam da go simnam.
Dali samo jas sum ludaca, dali moze samo jas da si ja krsam glavata!