Самодоверба

Еден период се соочував со тој проблем но сега се променив. Успеав така што најпрво почнав да работам на својот изглед, на своето тело и почнав да го сакам она што го гледам во огледало. Потоа, од мои блиски добив комплименти за некои мои карактеристики што ме охрабри уште повеќе. Денес знам дека сум личност која може да го постигне она што сака.

 

Може ли помош? имам проблем токму со ова

 

Имам 17 години и навистина имам проблем со самодовербата. Не се чувствувам убаво во сопствената кожа, не се сакам воопшто. Вака лугето многу не забележуваат, но јас се чувствувам ужасно. Ако треба да изглегувам навечер, се спремам, се шминкам и додека се гледам во огледало сум задоволна од мојот изглед, но кога ќе излезам од дома, почнува несигурноста, ги гледам другите девојки,сите ми изгледаат поубави од мене, и цело време се местам, нешто некаде да не ми штрчи,да не ми е измрчкана шминката.Ако слушнам дека некој коментира нешто лошо за мене или пак ми кажат јас целата се стресувам. Ако некој ми даде комплимент,незнам да го прифатам, дечкото постојано ми вели дека сум убава и слично, а јас само си премолчувам бидејки мислам дека ни тој не го мисли тоа.Еве со дечко ми сум веке една година, тој ако ме фати за раката,а на раката ми подраснале влакнена, јас веднаш се тргам,секако неприметливо,а тој мисли дека сум дива и не сакам да се гушкам затоа така правам. Во училиште си правам со сите муабет но најопшто и до одредени граници, кога се дискутира за нешто, имам свое мислење кое сакам да го изкажам, но ми е страв како ке биде прифатено од другите... незнам што да правам како да го надминам ова. Поради мојата несигурност држам растојание од луѓето и немам многу другарки, па затоа некои што ме гледаам од страна ме сметаат за арогантна и ладна личност...

 

Никoј не се рoдил без влaкнa пo телoтo, секoј ги имa и е сoсем нoрмaлнo. Сo другaрките честo знaеме дa свртиме нa темa зa влaкнa пo телoтo, бубулици, aкни, пoдoчњaци, мaсни кoси и дa се "жaлиме" зa истите. Кaј секoј се случувa дa бил зaфaтен, пa не мoжел дa јa измие кoсaтa, пa мрснa му е, или пaк дa oстaне целa нoќ буден и следниoт ден кaкo зoмби дa шетa низ улиците. Мене искренo не ме интересирa aкo некoј имa некoлку влaкнa пo рaцете, имaл мрснa кoсa и сл, тoa си е нивнa рaбoтa, a јaс требa зa себе дa гледaм. И немaм време дa гледaм други "пoсoвршени" девoјки oд мене и дa рaзмислувaм кaкo тoa сум билa кaтaстрoфaлнa... Oкеј, признaвaм декa се вoсхитувaм aкo имa некoјa дoтерaнa, среденa, нo никoгaш не би се спoредилa зaштo мoетo зa мене е нaјвреднo.

И верувaј му нa дечкo ти кoгa ти дaвa кoмплименти, дa не гo мислел тoa вooпштo немaше дa ти кaжувaл. И јaс нa пoчетoк не знaев штo дa врaтaм кoгa ќе ми дaдaт кoмплимент, a сегa се зaблaгoдaрувaм, a aкo не гo мислaм истoтo, вртaм нa шегa (нa мoјa сметкa). Дечкo ми ме видел "oбрaснaтa", ме видел без грaм шминкa, ме видел кaквa кaтaстрoфa сум вo пмс (лицетo ми се вoспaлувa oбичнo) и пaк ме сaкa кaкo нa пoчетoкoт (дури и пoвеќе). Немaме грaм срaм еден премa друг, збoрувaме зa билo кaкви прoблеми/сoпствени мaни, a сaмo 5 месеци сме вo врскa и сме oбични децa вo пoчетoк нa пубертет.

Ах, дa и мoите мoменти кoгa дремaм пред oгледaлo гoрдеејќи се сo телoтo. Буквaлнo вaквa сум:



И рaзмислувaј вaкa


Зa дa сaкaш, нaјдoбрo е дa пoчнеш сo себе.

 

Тажно е колку ниска самодоверба имам, јбг. Од многу причини е, не само поради изгледот. Работам на тоа, но бавно оди. Решив в лето да почнам да вежбам и да се хранам здраво, да си ја средам психава, да се преиспитам. Сакам скроз да се променам. Овие неколку години беа кошмар упм. Само чекам да дојди денот и да се ослободам од тоа што ме измачува долго време, а блиску е. Аман, не сакам да кажам што е, ама ме упропасти.

 

Самите проживувани животни искуства со тек на годините ќе ве направат посилни, поотпорни и покарактерни. Самодовербата се гради врз основ на самите искуства низ животот и тоа е фактот. Човек што повеќе расте и созрева, што повеќе доживува и проживува се челичи пред предизвиците на животот. Едноставно опуштете се и живејте, сеуште сте мали за да сватите што се може да донесе животот, не се форсирајте за да пораснете и созреете прерано, секоја етапа во животот си носи нови предизвици и искушенија што сите ние луѓето треба да се потрудиме да ги решиме и да преминеме преку нив. Научете да не се срамите и плашите пред светот, потрудете се вие самите да изградите нешто што вие го сакате, не очекувајте премногу од било кој да ви помогне и да ви ги реши работите, наместо да се чека треба да се реагира. Оној што е упорен и што сваќа дека треба сам да си направи среќен и исполнет живот, што треба сам да се бори и да не очекува од другите, самодовербата тука се искачува на многу повисоко ниво кај овие луѓе, со текот на поминатите наназадни искуства.

Кога човек се гради самиот себе, успева во своите трудови и борби, се бори и не се жали, сваќа дека во животот треба самиот себе си да се истакне за своја исполнетост тогаш тој човек гради самодоверба.

Нема ништо подобро од човек кој се издигнал сам во животот, стои на цврсти нозе и работи, самодовербата е психолошка емоција која што се гради и прилагогува врз фунционалноста на нашите животи.

 

Важна е,можеби најважна.Мислам дека денес ништо нема да постигнеш или пак да успееш ако немаш самодоверба.Човек без самодоверба е изгубен човек.Ќе се губи само низ толпата иако денес многу имаат високо мислење за себе,а се почесто тие што "летаат"Покрај нив луѓето стварно ќе се запрашаат што е со мене,а знаат дека вредат.Но, тоа не е вистинска самодоверба,тие најчесто се слаби и само сакаат да се покажат пред друштвото.Секој треба да работи на својата самодоверба,а не да се губи меѓу другите и сто пати да помисли пред да направи нешто.Луѓето лесно можат да го препознаат,па исмеваат итн.Затоа не дозволувајте.Знам како е да немаш самодоверба,но со цврста волја и истрајност верувам ќе достигнете некое ниво на самодоверба.

 

Самодовербата не означува поим за "високи мислења и перцепции за нас лично и нашето внатрешно и надворешно огледало" , самодовербата е поим за личност која што знае што сака засебе си и од животот, секогаш перцепира за своите можности и достигнувања и е убедена дека секогаш "може и повеќе" од она веќе постигнатото.
Да се биде самоуверен значи да си доволно храбра и цврста личност во своите ставови и желби, да немаш срам и страв од она што го посакуваш за себе си и од својот живот.

 

Имам 21 година и се соочувам со истиов проблем. Како помала сметав дека тоа со текот на годините ќе се надмине, ќе бидам многу самоуверена, ќе се ценам себе си, ќе бидам храбра за многу работи кои тогаш ми изгледаа недостижни, али сфаќам дека ништо не се променило и тоа многу ми смета и пречи, со оглед на возраста. Уште како мала бев повлечена во себе, мирна, срамежлива, на училиште секогаш ме носеа родителите (за разлика од другите деца кои си доаѓаа сами, барем повеќето), па многу често учителката ги советуваше како требало да ме пуштат сама, побрзо ќе сум се осамостоела, подоцна ќе сум имала проблеми, али родителите тоа го сметаа како глупост и не сакаа да го прифатат тоа, можеби поради наброените карактеристики што сум ги имала. Исто и во училиште (основно) имав големи проблеми , често соучениците ме напаѓаа, се потсмеваа со мене, а јас бев премногу чувствителна, паѓав на нивните навреди и плачев, не можев едноставно да се воздржам! Многу се чувствував лошо и напнато, училиштето ми стана пекол. При секоја зафрканција, целата се препотував и плашев дека пак е упатена кон мене. Направив малце ретроспектива поради тоа што баш тука ја наоѓам главната причина за сегашнава состојба. Поради тоа што соучениците не ме ценеа доволно (другарки имав, и тоа доста добри), не се ценев и еве уште не се ценам, мислам дека имам помала вредност од другите. Иако доста често излегувам по кафичи, дискотеки, социјалниот живот ми е на добро ниво али кога се работи за некое момче, јас не би имала храброст да го правам тоа што го прават другите, на пр. да шетам или да одам во кафич, бидејки едноставно се плашам, се плашам дека ќе ме види некој и ќе им изгледам доста смешно, иако можеби нема да биде така, бидејки е заминато доста време од тогаш, но останато ми е како лош спомен на кој, понекогаш се навраќам и се обвинувам себе си зошто сум го дозволувала сето тоа. Стигнав и до факултет, па гледам дека уште траги ми останале од минатото. Се мислам дека не ги заслужувам доволно машките кои ќе ми пријдат, па уште си поставувам прашање `зошто баш со мене`?.
Ке речам: `не ми е битно што зборат` (али тоа само го кажувам беззначајно),бидејќи јас сум премногу чувствителна на таа тема, па многу би ме повредило тоа. Ова го осеќам како еден вид траума .
Има уште многу работи али да не должам, мислам дека јасно го кажав главниот проблем и извинете на долгиот пост, па ако имате некое решение или сте се нашле во слична ситуација, многу би ми помогнало да го споделитете тоа.

 

Ве молам луѓе за помош!!!!!пише те мии во инбокс

 

Сега си размислував околу самодовербата, па отворив да пишам..
Значи самодоверба јоктур кај мене. Наивност 100ка. Дури сум и глупава од што сум наивна. Немам свое јас, секогаш попуштам, се нервирам, се јадам во мене, ама битно да попуштам и никогаш не е по мое... Секогаш одам по ќејфот на другите, за жал, промена нема шанса....

 

За жал , ако некој човек е самоуверен и горд на тоа што го има, многумина мислат дека лета во облаци. Видете ги коментарите на статиите за плус сајз моделите и за колекциите што се наменети за такви девојки и жени, па ќе видите за што зборувам. Инаку ако не се цениш самиот/самата себе, нема да те ценат ни другите.

 

И јас имам многу ниска самодоверба или подобро да кажам немам никаква.Цел живот сум се чувствувала лошо, никогаш не сум се сакала себеси, секогаш си наоѓам некои маани на себе.Последно во последниот период за се се нервирам паѓам во депресија, не сакам да живеам, не се дружам со никого не сакам да зборам , немам дечко, никогаш не сум имала а имам 22 години.Почнам некоја работа и веднаш се откажувам, од факултет се откажав, не сакам да излезам од соба.Само проблеми создавам...Има некој во слична ситуација како да излезам од неа.?

 

Не чекај, побарај стручна помош од психолог, стручно лице најубаво ќе ти помогне. Или самата помогни си со self help книги и мотивации. Едуцирај се, барај помош онлајн за како да си помогнеш кога немаш самодоверба. Ќе видеш дека со мали чекори, со мали промени ќе имаш убави резултати.

 

Јас постојано си се омаловажувам себе си, сите околу мене ги гледам како поубави, во моето опкружување мислам дека сите повеќе вредат од мене, на мене си ја ставам најмалата вредност, се мразам себе си, постојано мислам дека неможам ништо да постигнам или пак секогаш кога ќе мислам дека сум успеала да верувам во себе и да се сакам себе си каква што сум долитува некој коментар и целиот мој труд паѓа во вода. Понекогаш мислам и дека поубаво ми е да живеам без самодоверба бидејки ако ја имам знам дека многу ќе се разочарам а сега на ништо не се надевам но знам дека ако некогаш стекнам самодоверба ќе се надевам но залудно.

 

До пред некое време самодовербата ми беше сведена на 0, поработив на тоа малце.Сега сум полна со самодоверба и не се замарам воопшто со тоа што мислат за мојот изглед,говор и се.Пазам гледам да сум одмерна и примерна за себе а не за другите.

 

Немам самодоверба тоа ми е најголемиот проблем.....Се плашам од се како да ја вратам самодовербата...дајте некое решение мајка сум, без мајка израсната сега сум во заедница и на се се потчинувам како што ќе кажат така правам, се плашам од свое ја...а тоа ме убива психички неможам да издржам. Се чувствувам несигурно,празно како да се изборам дали околината виновна или самата јас. Сакам и мојот глас да се слуша, ме потценуваат се чувствувам глупаво од што сум добра и наивна. За се што треба да сработам дома прашувам не дека не разбирам него да добијам согласност неможам веќе вака психички сум оптеретена....

 

Не сум мајка. Неможам ни одблиску да сфатам како ти е, но можам и морам да те охрабрам. Без разлика што немаш минато искуство на кое можеш да се повикаш, се имаш себеси. Не си сама само се чувствуваш осамено. Имаш сега дете. Ако неможеш да исцрпиш сила и авторитет за него исцрпи од себеси. Налути се еднаш на животот. Живеј по твои правила од инает. Повикај го сопствениот карнален инстикт за преживување и зацртај си правила прво на себеси па после и на другите. Заслужуваш почит и право на збор. Ако животот е една голема игра на непријатни и пријатни околности, создај правила кои ќе те направат добар играч а не фигура за туѓ потег. Самодовербата ќе ти дојде моментот кога ќе си го земеш животот во твои раце. Не дозволувај други да те оформуваат биди пример за твоето дете.