Секој има период кога ќе се чувствува вака ама ако не се насочиш кон решавање преминува на симптомите што ги имаш опишано подолу. Доколку си во можност, најдоброто што можеш да го направиш е да посетиш прихијатар. Можеби нема да се погоди, ако го ззабележиш тоа посети нов. Во меѓувреме најди си хоби и занимација, вежбај, пишувај овде, направи си блог, научи да правиш нешто ново. Консултирај се и со матичниот доктор и објасни како се чувствуваш, ќе ти препорача што да направиш. Обрати внимание на храна и внесувај витамини. Оди на изложба, некој бесплатен настан (ги има сега многу) или театар. Сево ова не мора да е наеднаш - ден за ден. Знај дека ова што го чувствуваш е пролазно и можеби заради пандемијата е поистакнато ама ќе помине ако ги направиш барем мали чекори. @Melani3 ми личи дека се работи за некоја заостаната лоша траума што не била лекувана, во комбинација со проблемот што го имаат најголем дел од оние кои раѓале - „спуштен“ мочен меур. Можеш да најдеш нешто што сака да го прави. Занимација, малку прошетка, цвекиња и градинарство, судоку, книги, играње карти може да предложиш. Ништо не ѝ спомнувај околу нехигиена. Нека потрае ова малку додека се зближиш и постепено зголемувај ги занимациите, раскажувај и работи за себе, прашувај ја како се прави тој пример ручек или за нешто што таа сака да прави муабет. После ова, можеш полека да ѝ објасниш дека мајка на твоја другарка имала проблем со „спуштен“ мочен меур (информирај се околу ова) и дека од срам не сакала да прави ништо ама доктор ја уверил дека има решение и ѝ помогнал. Штом ги пере ќебињата очигледно и таа се срами од тоа, а нехигиената често е последица на депресија, верувам дека не сака да е така ама не знае што со себе. Ова е само мој предлог зошто сите други работи се повремени, ама работата е да го решиш основниот проблем што довел до овие последици. После ова можеби ќе биде и поотворена за разговор со нејзиниот матичен (разговарај со него/нејзе) па и тој/таа ќе помогне за можеби понатамошно лекување со психијатар. @anggell да, се случува. Некогаш е поврзано со премногу седење на интернет ама не мора да значи. Лошо е чувството ама среќа не ти се случува често. Консултирај се со матичниот, а ако се чувствуваш недобро, можеш да видиш B6 витамин како би ти делувал. @DarkStormm ништо немаш пишано конкретно, а заради тоа советот не може да биде поконкретен. Едно е да се чувствуваш вака за пример испит, друго е за пример пријателство. Во секој случај за почеток обиди се да не го премислуваш толку многу што и да се работи. Креирај си работи кои ќе ти го одвлечат вниманието од тоа, ама не го исклучувај сосема зошто сепак те мачи нешто, а поентата на проблемите не е да ги пикнеш под тепих. Видеа, книги, музика, спортување. Откако ќе го елиминираш мислењето и воочиш дали е до тоа или не, можеш да се сосредоточиш кон решавање на проблемот.
Поради страв. Се плашиш дека крајниот исход ќе биде негативен, дека нема да испадне како што сакаш. Во глава си замислуваш триста сценарија за последиците што би било и како би ти било кога нема да испадне како што сакаш/треба. И затоа настануваат паничните напади.
Sami ziveeme so sestrami neame roditeli a ona odbiva da raboti veke tri god otkako ostanavme sami,a edniot roditel e vo dr brak neame kontakt,drugiot pocina..ima decko i znam toj i kupuva so i treba a ja crncam rabotam 10 casa i smetki hrana e na moj grb ona neke da pomogne ubavo i e vaka a sakam i ja da vidam malku zivot mladi sme ja 28 ona 21 godina a neznam kako da ja motiviram da raboti da svati deka na dvete ke ni olesni ako vzaemno ja krepime kukata i finanskiski i emotivno..moze veke go imam pisano problemov vo nekoja tema ne pametam
Ти веќе треба да размислуваш и на самата себе, сестра за сестра но и ти си во такви години каде што треба да си размислуваш и на иднина. Сестра ти е помала и понеодговорна. Цел товар паднал на тебе за жал. Но уште некоја година и ќе сфати и самата. Можеби треба да се обидеш на малку понаков начин. Сметки мора да плаќаш неможеш да ги избегнуваш ама за јадење пробај земај само за тебе за почеток. Или воопшто не земај, ако треба и криј. Па нека и купува дечко и . Мора да научи дека животот не е лесен и треба да се бори. Сега те има тебе ама утре ќе имаш семејство свое, нема да може да е на твој грб. И браво ти симнувам капа за твојата одговорност и издржливост.
Здраво, од како знам за себе се дружевме со другарка која живее близу мене, години наназад гледам само шета, Албанија, Црнагора, Грција итн, јас еднаш и спомнав да идеме до еден град одалечен 40мин, ми рече па ај, а после два дена отишла таму ама со нејзини другарки, јас не знам што сум и згрешила, нити сум и рекла нешто нити сме се расправале, ама што ми фали на мене кога и да ја прашам да идеме некаде за мене не може, ама други кога ќе ја викнат може, искрено се разочарав, а татко и е многу добар човек, често доаѓа кај татко ми, се дружат и често ми вели, еј па иди до кај (името на другаркава) како јас да отидам кога ме вика само за роденден на торта? Сама да дојдам и да речам, еј јас дојдов татко ти ме викна? Мене ми е криво што не знам јас каде згрешив, не ме сфаќјте погрешно, ова е анонимен сајт и немам ништо од тоа, но јас сум многу поубава од неа плус и финансиски многу подобро стојам од неа, не гледам зашто така се однесува со мене, а глупаво ми е да ја прашувам, дали мислите дека вреди да продолжам да се дружам со неа? Еднаш скроз престанав да и пишувам и ми пиша, еј па те нема...па за што да ме има?!
Најубаво разговарај, јас со другарка ми разговарав вчера се изнервирав за ситница ми стаила сеен а ја и напишав дека ми е тешко прекинав со лековите итн итн и мислев ме игнорриа, а таа не е тука на одмор е со дечко и и нон соп шетаат и ретко наоѓа интернет. Ми кажа махинално ја отворила пораката се извини, ме ислуша ме посоветува, мило ми беше што се грижи и ми дава совет. Според мене решение на секој проблем е разговор.
Да сакаше ќе кажеше уште тогаш ајде ќе одиме од кога сум ја викнала, а не па ај и после си отишла со другарки , ниту после тоа ми спомна и сега пак да и спомнувам за тоа, не би сакала.
Ne, ne sme se dogovorile, megutoa ja prasav dali saka da ideme...i mi rece pa aj i posle nisto taka mnogu pati, a vaka sekade si seta bez problem, toa li e drugarka?
Не знам каков разговор би помогнал тука. Јас би се тргнала скроз. Сигурно нема ништо против тебе едноставно си има свое друштво, убаво и е со нив и ти за нејзе не си во тој круг на најблиски другарки. Да се налути со нив или да остане сама сигурно би шетале заедно, а вака ти си и некоја резервна опција. Јас на твое место не би се замарала и би си нашла нова другарка.
Ми се случило, да. Полуразбудена да се расплачам или да ме разбуди голема вознемиреност, срцебиење. Ептен ретко паметам сонови за да можам да потврдам дека нешто лошо сум сонувала, не се ни поврзани со некои посебно стресни ситуации или периоди од животот. Најчесто не ни станувам од кревет, или ќе си поплачам или ќе подишам длабоко и ќе се обидам да си го продолжам сонот. Не знам дали е логично објаснување, но може да е некое несвесно верглање на некои работи кои те мачат, па тоа е начин телото и мозокот да се ослободат од тензија.
Пробај викни ја пак, ама со конкретен предлог. Најдете слободен ден за двете и договорете се. Ако и така те откачува, пиши пропало.
Ве молам во ужасна ситуација паднав ми треба совет , која е слободна и сака да ми помогне нека ми пише Уффф од ништо во проблем паднав поради мојов "ум"
Немој да си клаваш се на срце, можеби едноставно не си одговарате карактерно таа има сега други цели, идеи, мислења, барања... Можеби сте се дружеле порано повеќе а сега едноставно ви се разидуваат патиштата. Не мора да значи дека нешто ти си погрешила или нешто ти фали. Можеби едноставно не и одговара твоето друштво поради некои нејзини причини. Не може секој со секого да другарува. Сигурно и ти имаш личности со кого не би можела да си прикателка, не дека тие се лоши или нешто друго, туку едноставно не си одговарате карактерно на пример. Доколку ти значи и не сакаш да ви се разидат патиштата можеш уште еднаш да пробаш да дадеш иницијатива за нешто да правите заедно, но ако и понатаму така се однесува или воопшто повеќе не ја барај, или доколку сакаш направи си искрен разговор што е проблемот...
Majka mi pocina. Jas neznam kako ke prodolzam, nesakam da ja gledam mojata kuka. Nesakam da bidam doma. Nesakam, se me potsetuva na majka mi. Neznam kako ke ziveam so ova, neznam.
Прими сочувство. Не можам ни да замислам како се чувствуваш Не знам ни што совет би то дала Ти пуштам многу сила, биди силна, пробај колку што можеш повеќе да бидеш опколена со други блиски луѓе кој ти значат и те сакаат, и тие да ти даваат сила да продолжиш понатаму...
Некој за совет? Темата е многу осетлива и не сакаат сите да разговараат за тоа. Одбегнуваат. Никогаш нема да разберам зашто, затоа реков осетлива тема. Ако има некој што искрено би разговарал со мене за тоа што мислам нека ми пише. Зашто јас сум спремна да разговарам за тоа отворено со некој. Можеби не е вистинско време што знам ама ако чекаме вака да дојде времето можеби нема тоа да се случи некогаш…
